İran’ın Transnasyonel ve Teopolitik – Şiilik – Temelli Kamu Diplomasisi

İslam Devrimi ve Şii anlayışın İran’ın dış politikası ve kamu diplomasisini derinden etkilediği varsayımından hareketle İran’ın kamu diplomasisinin Şiilik temelli transnasyonel ve teopolitik olduğu argümanı makaleyi oluşturmaktadır. İran’ın kamu diplomasisinde Şiiliği, teolojik ve ideolojik bir araç olarak kullandığı, İran’ın dış politika amaçlarını gerçekleştirmek ve nüfuzunu yaymak için Şii topluluklarla angaje olmaya dayanan bir kamu diplomasisi izlediği açıklanmıştır. Bu bağlamda İran’ın kamu diplomasisini reel-politik hedeflerini gerçekleştirebilmek için stratejik bir yöntem olarak kullandığı ileri sürülmüştür. Makalede İran’ın dış politikasının devletler yerine halklarla ilişki tesis etme düzleminde uygulandığı ileri sürülmüştür. Kamu diplomasisi yöntem ve araçlarıyla yumuşak güç kaynaklarını politikaya dönüştüren İran’ın politikalarında akıllı güç uyguladığı vurgulanmıştır. Ülkenin kamu diplomasisinin devlet kontrolünde propaganda odaklı olduğu öne sürülmüştür.

Anahtar Kelimeler:

İran, Kamu Diplomasisi, Şiilik/Şii, Yumuşak Güç, Akıllı Güç, Teopolitik

Iran’s Transnational and Theo-political – Shiite – Based Public Diplomacy

The study examines Iran’s public diplomacy on the basis of culture and theo-politics. Based on the assumption that the Islamic Revolution and the Shiite concept deeply influence Iran’s foreign policy and public diplomacy, the argument that Iran’s public diplomacy is Shiite-based transnational and theo-political has been developed. The article argues that Iran follows a public diplomacy based on engagement with Shiite communities in order to realize its foreign policy objectives and spread its influence. It has been argued that Iran’s preference for public diplomacy is influenced by the fact that Iran cannot win the Sunni governments in the Middle East. Iran’s foreign policy has been put forward on the level of building relations with people instead of states. Finally, it is concluded that Iran’s public diplomacy is propaganda based on state control.

Keywords:

Iran, Public Diplomacy, Shiism/Shiite, Soft Power, Smart Power, Theo-politics,

PDF

___

“Al-Hoda International Publishers”, İmamreza, https://www.imamreza.net/eng/imamreza.php?id=6117, (Erişim Tarihi: 20.04.2016).
“Constitution of the Islamic Republic of Iran”, Wipo, http://www.wipo.int/edocs/lexdocs/laws/en/ir/ir001en.pdf, (Erişim Tarihi: 12.03.2016).
“Functions”, ICRO, http://en.icro.ir/index.aspx?fkeyid=&siteid=257&pageid=9642, (Erişim Tarihi: 12.02.2016).
AKBARZADEH, Shahram–Dara Conduit, Iran in the World: President Rouhani’s Foreign Policy, Palgrave Macmillan, New York 2016.
ARAS, Bülent, “Turkish Foreign Policy Towards Iran: Ideology and Foreign Policy in Flux”, Journal of Third World Studies, Cilt: 18, Sayı: 1, s. 105-124.
BARGHANDAN, Mojtaba, “Iran’s Nnew Social Media Friendly Approach”, Turkish Policy Quarterly, Cilt: 14, Sayı: 1, İlkbahar 2015, s. 137-145.
BERTI, Benedetta-Yoel Guzansky, “Saudi Arabia's Foreign Policy on Iran and the Proxy War in Syria: Toward a New Chapter?”, Israel Journal of Foreign Affairs, Cilt: 8, Sayı: 3, s. 25-34.
BLACK, Ian, “Fear of a Shia Full Moon”, The Guardian, 26 Ocak 2007, https://www.theguardian.com/world/2007/jan/26/worlddispatch.ianblack, (Erişim Tarihi: 25.09.2016).
COLE, Juan vd., “A Shia Crescent: What Fallout for the United States?”, Middle East Policy, Cilt: 12, Sayı: 4, 2005, s. 1-27.
ÇELİK, Kadir E., “İslam Devrimi Sonrası İran’da Kimlik ve Dış Politika: Konstrüktivist Bir Bakış”, Bölgesel Çalışmalar, Cilt: 1, Sayı: 1, Yaz 2016, s. 251-274.
DURAN, Burhanettin– uh Yılmaz, “Islam, Models and the Middle East: The New Balance of Power following the Arab Spring”, Perceptions, Cilt: 18, Sayı: 4, Kış 2013, s. 139-170.
EFEGİL, Ertan, “İran’ın Dış Politika Yapım Sürecini Etkileyen Unsurlar”, Ortadoğu Analiz, Cilt: 4, Sayı: 48, Aralık 2012, s. 53-68.
EILAM, Ehud, “Dealing with Iran and Its Allies”, Comparative Strategy, Cilt: 35, Sayı: 4, 2016, s. 225-233.
EKŞİ, Muharrem, Kamu Diplomasisi ve Ak Parti Dönemi Türk Dış Politikası, Siyasal Kitabevi, 2014.
EROL, Mehmet S-Latif N. Çakıroğlu, “Kopetdağı’nın İki Tarafındaki Komşular: Türkmenistan-İran İlişkilerinin Son 10 Yılı”, Avrasya Dosyası, Cilt: 6, Sayı: 2, Yaz 2001, s. 215-223.
EROL, Mehmet S., “Fırsatlar ve Tehditler İkileminde İran’ın Orta Asya Politikası”, Kamer Kasım vd., der., Uluslararası Güvenlik Sorunları, ASAM Yayınları, Ankara 2004, s. 218-245.
FRED, Halliday, “İran Devrimi: Eşitsiz Gelişme ve Dinci Popülizm”, Serpil Üşür, der., İran Devrimi: Din, Anti-Emperyalizm ve Sol, Belge Yayınları, İstanbul 1992.
GUZANSKY, Yoel, The Arab Gulf States and Reform in the Middle East: Between Iran and the “Arab Spring”, Palgrave Macmillan, Basingstoke 2015.
HADDADIN, Fadi A., “The ‘Shia Crescent’ and Middle East Geopolitics”, Foreign Policy Association, 31 Ocak 2017, http://foreignpolicyblogs.com/2017/01/31/shia-crescent-middle-east-geopolitics/, (Erişim Tarihi: 02.02.2017).
HUNTER, Shireen T., Iran’s Foreign Policy in the Post-soviet Era: Resisting the New International Order, Praeger, California 2010.
KARAGIANNIS, Emmanuel, “İran’ın Bölgesel Güç Olarak Yükselişi: Şiilerin Güçlendirilmesi ve Buna Bağlı Kısıtlamalar”, NATO Dergisi, http://www.nato.int/docu/review/2016/Also-in-2016/iran-regional-power-tehran-islamic/TR/index.htm, (Erişim Tarihi: 02.10.2016).
KEYNOUSH, Banafsheh, Saudi Arabia and Iran: Friends or Foes?, Palgrave Macmillan, New York 2016.
MABON, Simon, Saudi Arabia and Iran: Power and Rivalry in the Middle East, I.B. Tauris, London-New York 2013.
MARTIN, Vanessa, Creating an Islamic State: Khomeini and the Making of a New Iran, I.B.Tauris, London-New York 2003.
Mapping the Global Muslim Population, Pew Research Center, A Report on the Size and Distribution of the World’s Muslim Population, Pew Forum on Religion and Public Life, Washington D. C., Ekim 2009, Cilt: 8, http://www.pewforum.org/files/2009/10/Muslimpopulation.pdf, (Erişim tarihi: 02.04.2016).
PAHLAVI, Pierre “Understanding Iran's Media Diplomacy”, Israel Journal of Foreign Affairs, Cilt: 6, Sayı: 2, s. 21-33.
TIEDEMAN, Anna, “Islamic Republic of Iran Broadcasting: Public Diplomacy or Propaganda?”, The Fletcher School-Al Nakhlah Tuft University, Cilt: 5, İlkbahar 2005, s. 1-7.
WASTNIDGE, Edward, “The Modalities of Iranian Soft Power: From Cultural Diplomacy to Soft War”, Politics, Cilt: 35, Sayı: 3-4, s. 364-377.
YEGİN, Abdullah, “İran’ın Yumuşak Gücü”, SETA Analiz, Cilt: 108, Şubat 2015, s. 1-19.