İNSANİ GÜVENLİK MİSYONU TÜRK DIŞ POLİTİKASININ YUMUŞAK GÜCÜ OLABİLİR Mİ?

Yumuşak güç, diğerlerinin tercihlerini şekillendirebilme yetisine dayanmaktadır. Yumuşak gücün kaynakları ise bir ülkenin iç ve dış siyasetinde bağlı olduğu değerlerden, dış politikadaki uygulamalarından ve kültüründen oluşmaktadır. Türkiye yer aldığı bölgede meydana gelen sınır aşan sorunlardan doğrudan ya da dolaylı olarak en çok etkilenen ülkelerden biridir. Bu sorunlarla başa çıkmak için büyük çabalar sarf eden Türkiye’nin uluslararası imajı ise istenilenin çok altında bir noktadadır. Bu çalışma Türkiye’nin kamu diplomasisi uygulaması için başarılı olabilecek bir çerçeve yaklaşım önermektedir. Bu makalede Türkiye’nin insani güvenlik konusunu bir dış politika enstrümanı olarak kullanmasının hem ulusal güvenliğine ve imajına hem de uluslararası barışa sunacağı katkılar tartışılmaktadır. İnsani güvenliği bir dış politika misyonu olarak kullanan Kanada ve Japonya örneklerinden hareketle Türkiye’nin sahip olduğu potansiyel kaynaklarını yumuşak güce dönüştürebileceği iddiası savunulmaktadır.

Anahtar Kelimeler:

Yumuşak Güç, İnsani Güvenlik, Kamu Diplomasisi, Rol Teorisi, Türk Dış Politikası

PDF

___

Acharya, A., (2021). İnsan Güvenliği. J. Baylis, S. Smith, P. Owens (Ed.), Küreselleşen Dünya Siyaseti: Uluslararası İlişkilere Giriş içinde (699-720). İstanbul: Küre Yayınları.

Alkire, S. (2003). A Conceptual Framework for Human Security, Centre for Research on Inequality, Human Security and Ethnicity. University of Oxford, 1-52.

Bakan, Z. A. (2007). Soğuk Savaş Sonrasında Yeni Güvenlik Teorileri ve Türkiye’nin Güvenlik Algılamaları. 21. Yüzyıl Dergisi, 1:3, 35-50.

Birdişli, F. (2016). Dış Politikada Yöntem ve Türk Dış Politikası. Kahramanmaraş: Sakınmaz Ofset.

Booth, K. (2003). Güvenlik ve Özgürleş(tir)me. (Çev. Çiğdem Şahin), Avrasya Dosyası, 9:2, 51- 71.

Buzan, B. ve Hansen, L. (2009). The Evolution of International Security Studies. New York: Cambridge University Press.

Buzan, B., Wæver, O. ve Wilde, J. D. (1998). Security: A New Framework for Analysis. Boulder City: Lynne Rienner Publishers.

Critchlow, J. (2003). The Power of Public Diplomacy. New Falder, 86:5, 12-15.

Çolakoğlu, S. (2017). Diplomasi. Ş. Kardaş ve A. Balcı (Ed.), Uluslararası İlişkilere Giriş içinde (s. 379-387). İstanbul: Küre Yayınları.

Delvoie, L. (2001). Curious Ambiquities: Canada’s International Security Policy. Options Politiques, 22:1, 36-42.

Edström, B. (2003). Japan’s Foreign Policy and Human Security. Japan Forum, 15:2, 209-225.

Fukushima, A. (2004). Human Security: Comparing Japanese and Canadian Govermental Thinking and Practice. Canadian Consortium on Human Security Visiting Fellow Paper.

Gülmez, S. B. ve Buhari Gülmez, D. (2020). Dış Politika Analizi: Teorik Yaklaşımlar. B.B. Coşkun ve İ. Rüma (Ed.), Dış Politika Analizi: Konu, Kuram, Yöntem içinde (13-40). İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları.

Hataley, T. S. ve Nossal, K. R. (2004). The Limits of the Human Security Agenda: The Case of Canada’s Response to the Timor Crisis. Global Change Peace and Security, 16:1, 5-17.

Kadercan, B., (2017). Güç. Ş. Kardaş ve A. Balcı (Ed.), Uluslararası İlişkilere Giriş içinde (s. 323-336). İstanbul: Küre Yayınları.

Karabulut, B. (2015). Küreselleşme Sürecinde Güvenliği Yeniden Düşünmek, 2. Baskı. Ankara: Barış Kitabevi.

Karaman, A. (2005). Vizyon Yönetimi. İstanbul: IQ Kültür Sanat Yayıncılık.

Krause, K. ve Williams, M. C. (1996). Broadening the Agenda of Security Studies: Politics and Methods. Mershon İnternational Studies, 40:2, 229-254.

Marchesin, P. (2003). Yeni Tehditler Karşısında Avrupa. (Çev: B. Dedeoğlu). B. Dedeoğlu (Ed.). Dünden Bugüne Avrupa Birliği içinde (421-438), İstanbul: Boyut Yayınları.

Ovalı, A. Ş. (2006). Ütopya ile Pratik Arasında: Uluslararası İlişkilerde İnsan Güvenliği Kavramsallaştırması. Uluslararası İlişkiler Dergisi, 3:10, ss. 3-52.

Potter, E. (2002). Canada and the New Public Diplomacy. Discussion Papers in Diplomacy,https://www.peacepalacelibrary.nl/ebooks/files/Clingendael_20020700_cli_paper_dip_issue81.pdf (Erişim Tarihi: 06.04.2019).

Riordan, S. (2003). The New Diplomacy. Cambridge: Polity Press.

Rugh, W. A. (2004). Engaging the Arab and Islamic Worlds Through Public Diplomacy. The Public Diplomacy Council.

Small, M. (2001). Peacebuilding in Postconflict Societies. R. McRae ve D. Hubert (Editörler). Human Security and the New Diplomacy içinde (75-87), Montreal: McGill-Queen’s University Press.

Sönmezoğlu, F. ve Bayır, Ö. E. (2014). Dış Politika Analizinde Temel Öğeler. Sönmezoğlu, F. ve Bayır, Ö. E. (Ed.), Dış Politika Karşılaştırmalı Bir Bakış içinde (5-44). İstanbul: Der Yayınları.

Tadjbakhsh, S. (2005). Human Security: Concepts and Implications With an Application to Post-Intervention Challenges in Afghanistan. Centre d'études et de recherches internationales Sciences Po, 1-77s.

Tanaka, A. (1994). Japan’s Security Policy in the 1990’s. Y. Funabushi (Editör). Japan International Agenda içinde (28-57), New York: New York University Press.

Tekin, F. (2020). Küresel Yönetişimde Devletlerin Rolü: Japonya Örneği, Anadolu Üniversitesi İktisat Fakültesi Dergisi, 2:1, 50-69 .

Thukidides. (2010). Peloponnesos Savaşları. (Çev.: F. Akderin). İstanbul: Belge Yayınları.

Tigerstrom, B. (2007). Human Security and International Law: Prospect and Problems. Portland (USA): Hart Publishing.

Tuch, H. N. (1990). Communicating With the World: U.S. Public Diplomacy Overseas. New York: St. Martin’s Press.

Welti, E.M. ve Nakanishi, H. (2013). Human Security in Non-Conflict States: A Case of Afghan Unaccompanied Children in the UK. 同志社グローバル・スタディーズ, 4, 3-27.