İbn Sînâ ve Hegel Açısından Devletin Kurucu Unsuru

İbn Sînâ ve Hegel; kendi aralarında kültür, mekân ve zaman farklılıklarına sahipti. İlaveten İbn Sînâ Hegel’e nazaran daha Aristocu tona sahip bir filozoftu. Tüm bu farklılıklar yine de iki filozofun devletin kurucu unsuru bağlamında müşterek öğretilere sahip olmasına engel olmadı. İbn Sînâ ve Hegel’in dini devlete temel yapma konusunda ne kadar benzeştikleri dikkate şayandır. İşin ilginci devletin kurucu un-suru bağlamında her iki filozofumuzun ayrıca aynı veyahut benzer işlevlere sahip kavram ve olgulara başvurmalarıdır. Bunlar arasında din, tin ve dünya tinini örnek olarak verebiliriz. İşin önemli bir tarafı her iki filozofta bu tarz kavram ve öğretileri beraber ele almalarıdır. Aslında İbn Sînâ ve Hegel tüm bu kavramsal öğretiler yoluyla bizatihi teolojik politik yapmaktaydılar. Zaten onlar nazarında insan hayvan-ı nâtık olmanın yanı sıra ve ötesinde hayvan-ı medenî idi. Bu yönüyle insan, her iki filozofuz için devletleşmiş varlıktır. Tüm bu öğretiler neticesinde İbn Sînâ ve Hegel’in benzer sonuçlara vardıkları da görülmelidir: Deizmin imkânını kapatma, dünyevi olanın tanrısallaştırılması, peygamberliğin devlet için elzem olması gibi.

The Constituent Element of the State According to Avicenna and Hegel

Avicenna and Georg Wilhelm Friedrich Hegel had different cultures, spaces and times. In addition to these facts, Avicenna had a deeper Aristotelian impact upon his philosophy than Hegel. Still, all these different elements between the two philosophers were not an obstacle to grounding the state upon religion. It’s quite interesting how much Avicenna and Hegel resemble on grounding the state upon religion. Also, both philosophers apply to same or similar concepts and teachings in the context of grounding the state. We can give religion, spirit and the world spirit as examples to them. A very important side is that they tackle such concepts and teachings together with each other. Avicenna and Hegel actually did through these conceptual teachings essentially political theology. For both was the human being as zoon politikon also and more than zoon logikon. The human is a state-being in this aspect. Avicenna and Hegel reach similar results due to these teachings: As a refutation of deism, deifying of the secular and the necessity of the prophecy for the state.

PDF

___

Hegel, G. W. F. (1974). Philosophie des Rechts Nach der Vorlesungsnachschrift H. G. Hotho 1822/1823. Georg Wilhelm Friedrich Hegel Vorlesungen über Rechtsphilosophie 1818-1831. (Ed. & kom. K.-H. Ilting). Stuttgart-Bad Cannstatt: Frommann-Holzboog.
Hegel, G. W. F. (1983). Philosophie des Rechts. Die Vorlesung von 1819/1820 aus Einer Nachschrift. (Hrsg. D. Henrich). Frankfurt am Main: Suhrkamp Verlag.
Hegel, G. W. F. (1986). Enzyklopädie der Philosophischen Wissenschaften im Grundrisse 1830 III, Werke 10. Frankfurt am Main: Suhrkamp.
Hegel, G. W. F. (1986). Vorlesungen über die Geschichte der Philosophie II, Werke 19. Frankfurt am Main: Suhrkamp Verlag.
Hegel, G. W. F. (1989). Grundlinien der Philosophie des Rechts, Werke 7. Frankfurt am Main: Suhrkamp Verlag.
Hegel, G. W. F. (1989). Phänomenologie des Geistes, Werke 3.2. Frankfurt am Main: Suhrkamp Verlag.
Hegel, G. W. F. (1989). Vorlesungen über die Philosophie der Geschichte, Werke 12. Frankfurt am Main: Suhrkamp Verlag.
Hegel, G. W. F. (1990). Vorlesungen über die Philosophie der Religion I, Werke 16.2. Frankfurt am Main: Suhrkamp Verlag.
Hegel, G. W. F. (1996). Philosophie der Weltgeschichte nach der Vorlesung im Wintersemester 1822/23 in Berlin. (Hrsg. K. Bremer). Band 12. Hamburg: Felix Meiner Verlag,
Hegel, G. W. F. (2000). Vorlesungen über die Philosophie des Rechts. (Hrsg. E. Angehen, M. Bondeli & H. N. Seelmann). Band 14. Hamburg, Felix Meiner Verlag.
İbn Sînâ (1326). İsbâtü’n-Nübüvvât ve Te’vîlu Rumûzihim ve Emsâlihim. Tis’u Resâil. Kahire: Dâru’l-Arab.
İbn Sînâ (1910). Mantıku’l-Meşrikıyyîn. Kahire: el-Mektebetü's-Selefiyye.
İbn Sînâ (2005). Metafizik II. (Çev. E. Demirli & Ö. Türker). İstanbul: Litera Yayıncılık.
Rahman, F. (1958). Essence and Existence in Avicenna. Mediaeval and Renaissance Studies, 4, 1-16.