Anadolu'nun İlkçağ sanatı, taşıdığı bütün öneme rağmen, daha henüz toplu olarak ele alınmış değildir. Vakıa Fransız arkeologlarından G. Perrot ve arkeolog mimarlarından Ch. Chipiez müştereken hazırlamış oldukları İlkçağ sanatı tarihinin (Histoire de l'Art dans l'Antiquiti, to cilt) 4. cildinin (1887) bazı fasıllarını ve 5. cildinin (1890) tamamını Anadolu'ya tahsis etmişlerdi. Fakat o zamandan beri bir hayli kazı ve araştırma yapıldığı ve yeni birçok malzeme elde edildiği halde bir sentez meydana getirmek, böylece Anadolu sanatının antik çağın sanat ve kültüründe işgal ettiği yeri tesbit etmek için ciddi hiçbir teşebbüs yapılmamıştı. Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesinde arkeoloji kürsüsünün başında bulunan Ord. Prof. Dr. Ekrem Akurgal Yakındoğu ve arkayik Yunan sanatları alanındaki geniş bilgisine ve idare etmiş olduğu Eski-İzmir (Bayraklı), Sinope (Sinop), Phokaia (Foça), Kyme (Değirmendere), Kyzikos (Belkıs), Daskylion (Ergili) ve Pitane (Candarlı) kazılarında elde ettiği ve malzemeye sonuçlara dayanarak Doğu Yunan sanatının Yunan kültür dünyası içinde aldığı yeri, fakat aynı zamanda orijinalliğini ve yaratıcı kudretini açığa vurmak için Perrot-Chipiez'den 70 sene sonra Anadolu sanatını M. Ö. 1200 ile 300 yılları arasında ele alan büyük eserini vücude getirmiştir. Müellif bu eserinde en çok arkayık devir üzerinde durmakla beraber, yalnız batı ve güney-batıda merkezlenen Aiolia-Ionia değil, fakat bunlarla münasebetlerde bulunmuş olan Phrygia, Lydia ve Kana sanatlarını da ele almış, hattâ Urartu ve geç Hitit sanatlarını da inceleme çerçevesi dışında bırakmamağa çalışmıştır.