Gâvur Mahallesi, Ermeni yazar Mıgırdiç Margosyan’ın anı-öykü türünde kaleme aldığı bir eserdir. Bu eserinde yazar 1940’lı yılların Diyarbakır’ını çocukluğundaki izleri ve tanıklıkları eşliğinde anlatır. Bu anlatımda öne çıkan mizahî dili yer yer yazarın hicvedişi de takip eder. Birbiri ile ilintili öykülerden oluşan bu metinde Ermeni nüfusun yoğun olarak yaşadığı bir mahalle ana mekândır. Bunun yanı sıra arkada ve ana çerçevede bu mahallenin içinde yer aldığı kadim bir şehir olan Diyarbakır ve onun Ermeni, Yahudi, Kürt ve Türk nüfusu ile birlikteliği durmaktadır. Bir kentin yakın tarihini kişisel bir yaklaşımla ele alan bu metnin satır aralarında birçok kültürü içinde barındıran bu toprakların kişisel deneyimleri ve yaşanmışlıkları anlatılır. Bu bildiride yazarın öykülerindeki 1940’lı yılların Diyarbakır’ını ve onun çok kültürlülüğünün mizah ve hicivle bezenerek nasıl aktarıldığı ele alınacaktır.

Gâvur Mahallesi, the Armenian writer Mıgırdiç Margosyan’s memoir, is a work in short story form. In this book, the author describes Diyarbakır of 1940s through the traces and testimonies of his childhood.The author’s prominent humorous language is also accompanied by his satirical style in this narrative. In the text, composed of stories associated with each other, the main setting is a neighborhood which is largely dwelled by the Armenian population. Besides, in the main frame and background, there stands the ancient city Diyarbakır in reconciliation with its Armenian, Jewish, Kurdish and Turkish populations. Between the lines of this text, which deals with the recent history of a city from a personal perspective, many personal and true life experiences of those lands hosting a great diversity of cultures are narrated.In this paper, Diyarbakır of 1940s in the author’s stories and how he conveys his multiculturalism adorned by humor and satire will be discussed.