Selanik 20. yüzyılın başlarında bir Yunan şehri değil, Yahudi yerleşim yeriydi. Birinci Balkan Savaşı patlak verdiğinde, Yunan ordusu kuzeye, yani Manastır’a (Bitola) doğru ilerlemekteydi. Ne var ki, Yunanlılar Manastır’ı değil, Selanik’i ele geçirmişlerdir. Aslında, Osmanlı başkomutanının Selanik’in Bulgarlar tarafından işgalini önlemek istemesinden dolayı şehirden savaşmadan geri çekilmesi Yunan ilerleyişini kolaylaştırdı. Sonuç olarak, Bulgarların düzensiz Makedon birlikleri Selanik’e daha önce girdiyse de; sonuçta şehir 27 Ekim 1912’de Yunanlılara terk edildi. Selanik Yunanistan’a katıldıktan sonra (1913 Bükreş Antlaşması sayesinde), Selanik’teki Yahudi cemaatin şehri terk etmelerine ikna etmek için pek çok adım atıldı. Yahudiler her şeye rağmen göç etmeye niyetli olmadığından, 5 Ağustos 1917’de Yahudi ev ve işyerlerinin olduğu şehrin merkezinde bir yangın çıkarıldı. Bu, Yunanlı yetkililerin dolaylı sorumluluğunda uzun zaman önce yapılan bir kundaklama eylemiydi.

Salonica was a Jewish and not a Greek city early in the twentieth century. At the outbreak of the First Balkan War, therefore, the Greek Army was to advance northward, namely to Bitola (Monastir). Still, the Greeks captured Salonica and not Bitola. In fact, the Ottomans made easy the Greeks’ advance by retreating without fighting; for the Ottoman Commander-in-Chief wanted to prevent Salonica from being seized by the Bulgarians. As a result, the city was surrendered to the Greeks on October 27, 1912, albeit the Bulgarian Army’s Macedonian irregulars had entered Salonica earlier. After Salonica was annexed into Greece (thanks to the 1913 Bucharest Treaty), several steps were taken in order to persuade Salonica Jewry to abandon the city. Since, nonetheless, that the Jews were not eager to emigrate, a conflagration destroyed the very centre of Salonica, i.e. the part of the city where Jews had their homes and businesses, on August 5, 1917. It was arson; and the indirect responsibility of the Greek authorities is established long ago.