Öz Muhtevaca zengin olan ve devamlılık arz eden kültürümüzün, mûsıkî eserlerimize güfte teşkil eden, “şiir” unsuru Dünya şiir tarihinde önemli bir yere sahiptir. Şâirlerimiz insana âit beşerî-tasavvufî bütün duygu, düşünce ve nitelikleri akıllara durgunluk verecek bir güzellik, estetik ve zarafetle ifade etmesini bilmişlerdir. Bilindiği üzere mûsıkîmiz, genel anlamda güfteye, güftede ne anlatılmak istenildiğine önem veren bir sözlü mûsıkîdir. Bu itibarla mûsıkîmizin yürüdüğü iki ayrı kolu ifade eden türkü ve şarkı formlarında milletimizin fikir vehissiyatı, bir medeniyet tecrübesi olarak ifade edilmiştir. Bu makalede, romanımız olan şarkılarımızda ve bütün dertlerimizi “bir âh”ta özetlediğimiz türkülerimizde derd, derman, tabib olgusu ile ilgili tespitler değerlendirilmiştir. Osmanlı Cihan Devleti’nin padişahı -Muhibbî mahlasıyla şiirler söyleyen- Kânûnî Sultan Süleyman’ın, hemen herkesin hafızasında yer etmiş olan meşhur beytini ilk ve önemli bir misal olarak zikredelim: Halk içinde muteber bir nesne yok devlet gibi Olmaya devlet cihanda bir nefes sıhhat gib