DİLLERARASI AKTARIM BAKIMINDAN HIRVAT ÖĞRENCİLERİN TÜRKÇE DURUM EKLERİNİ YAPILANDIRMA BİÇİMLERİ

Bir Güney Slav dili olan ve aynı zamanda Bosna, Sırbistan ve Karadağ halkları tarafından kolaylıkla anlaşılan Hırvatça; fonolojik, morfolojik ve sentaktik dizilim bakımından Türk dilleri ailesine ait Oğuz grubu içerisinde bulunan Türkiye Türkçesine göre oldukça farklılıklar barındırmaktadır. Türkçe ve Hırvatçanın birbiriyle olan ilişkisi derin tarihi bağlara dayanmakla birlikte yakın dönemler içinde bağımsızlık sonrası gelişen ilişkilerle de pekişerek devam etmektedir. Bu ilişkinin bakiyesi, Hırvatça ve diğer doğu Avrupa Slav dillerindeki Türkçe sözcüklerdir. Bu çalışma ise Zagreb Üniversitesi Felsefe Fakültesi Türkoloji Bölümünde öğrenim gören öğrencilerin Türkçedeki durum eklerini tümce kuruluşlarında hem semantik hem de gramatik diziliş bakımından yapılandırmasını incelemektedir. Tümce kuruluşlarında hangi durumlarda söz konusu ekler tümceye nasıl dâhil edilmektedir, tümceleri oluşturan aynı seviye Türkçe öğrenicilerinde nasıl yapılandırma yolları izlenmektedir, bu yapılandırmalarda Hırvatçanın etkisi ne ölçüdedir gibi sorular çalışmanın ana konularıdır.

Anahtar Kelimeler:

Hırvatça, Türkçe, durum ekleri

CONSTRUCTING TURKISH CASE SUFFIXES OF CROATIAN STUDENTS IN TERMS OF INTERLINGUAL TRANSFER

PDF

___

Akbayır, S. (2006). Cümle ve Metin Bilgisi. (4. Baskı). Ankara: Pegem Yayıncılık.
Aksan, D. (2003). Her Yönüyle Dil (Ana Çizgileriyle Dilbilim). (2. Baskı). Ankara: TDK Yayınları.
Alkayış, M. F. (2012). Türkçenin Hâl Ekleri ve Fiil Kiplerinde Çok Terimlilik Sorunu. Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi, 11 (42), 276-287.
Banguoğlu, T. (1974). Türkçenin Grameri. İstanbul: Baha Matbaası.
Browne, W. (1993). Serbo-Croat. İçinde The Slavonic Languages. (pp. 307-388) Ed. Comrie, Bernard and Corbett, Greville. London: Routledge.
Buran, A. (2011). Türkçede İsim Çekimi Ekleri. Türk Gramerinin Sorunları Bildiriler. Ankara: TDK Yayınları.
Eker, S. (2006). Çağdaş Türk Dili. İstanbul: Grafiker Yayınları.
Ergin, M. (1992). Türk Dil Bilgisi. (19. Baskı). İstanbul: Bayrak Yayınları.
Fortson, IV (B. W). (2010). Indo-European Language and Culture: An Introduction (2nd ed). USA: Blackwell.
https://www.ethnologue.com
https://www.wals.com
Johanson, L. (2006). Turkic Languages. In Keith Brown (ed.), Encyclopedia of Language and Linguistics, 161-164. Amsterdam: Elsevier.
Karahan, L. (1999). Türkçede Söz Dizimi. (6. Baskı). Ankara: Akçağ Yayınları.
Kardaş, D. (2022). Türkçe Öğrenen Hırvat Öğrencilerin Dil Yanlışlarının Tipolojik Bir Yaklaşımla Değerlendirilmesi. İçinde Yabancılara Türkçe Öğretimi Dr. Erol Barın’a Armağan Ed. Çangal, Önder ve Başar, Umut. Ankara: Nobel.
Korkmaz, Z. (2003). Türkiye Türkçesi Grameri. (Şekil Bilgisi). Ankara: TDK Yayınları.
Korkmaz, Z. (2010). Gramer Terimleri Sözlüğü. Ankara: TDK Yayınları.
Matovac, D. (2022). Basic Croatian Grammar. Zagreb: Croatian University Press.