Balıkçılık yönetiminde esas alınan uygulamalardan birisi üreme kuramıdır. Üreme kuramına göre stokun büyüklüğünün korunabilmesi için her bireye hayatında en bir kez üreme şansı verilmesi gerekmektedir. Bunun sağlanabilmesi için stok üzerinde etkili av aracının ilk eşeysel olgunluk boyundan küçük bireyleri avlamaması gerekmektedir. Bu durum hangi ağ göz açıklığının ilk eşeysel olgunluk boyundan küçük bireyleri yakalamayacağı ve daha da temel olarak ağ göz açıklığının nasıl bir yöntem veya teknik ile ölçülebileceği sorularını ortaya çıkarmaktadır. Ağ göz açıklığı ölçümünde bugüne kadar farklı teknikler kullanılmıştır ve bu konuyla ilgili gelişmeler halen devam etmektedir. Bu çalışmada kullanılan bu alet ve yöntemlerin neler olduğu, birbirlerine göre avantaj ve dezavantajları derlenmiştir. Tarihsel sürece bakıldığında, ağ gözü açıklığı ölçümünde kullanılan ilk aletin kamalar (wedgegauge) olduğu söylenebilir. Aletin ölçümlerinin kişiden kişiye görece farklılık göstermesi ve sabit bir kuvvet kullanımı gerektirmesinden dolayı, uygulamadaki zorlukları bu cihazı hep tartışmalı hale getirmiştir. Ancak halen kullanım pratikliği ve kolay elde edilebilirliği nedeniyle yaygın olarak tercih edilmektedir. Kamaları takiben geliştirilen ağ göz açıklığı ölçüm aleti ise ICES (The International Council For The Exploration Of The Sea) tarafından önerilen ağ göz açıklığı ölçüm tabancasıdır. Bu alet ölçüm değerlerinin kişiden kişiye bağlı olarak değişmesi sorununa genel olarak çözüm getirse de balıkçılık sektörü içerisinde yaygınlaşmamıştır. Ayrıca standart bir kalibrasyon prosedürü bulunmadığı için zamanla uluslararası bir geçerlilik de kazanamamıştır. En son geliştirilen ağ göz açıklığı ölçüm aleti ise OMEGA (objective mesh gauge)’dır. Diğer iki ölçüm aletinin dezavantajlarını ortadan kaldırmasına rağmen kullanımı yasal değil sadece tavsiye düzeyindedir. 

Gear Mesh Size Measurement Methods and Its Important to on the Fisheries ManagementDünya denizel balıkçılık kaynaklarının yaklaşık %50'si tamamıyla sömürülmüş, %25'i aşırı sömürülmekte ve yaklaşık %25'i de yüksek sömürülme düzeyinde olduğu bildirilmektedir (Sinclair ve Valdirmasson, 2003). Binlerce yıldır, insanoğlunun yürüttüğü balıkçılık faaliyetlerinin, hedef türler ve bu türlerin yerleştiği habitatlar üzerinde yıkıcı etkiye neden olduğu bilinmektedir (Pauly vd., 2002). Gerçektende eski kaynaklar, bugün aşırı avcılık baskısının göstergeleri olarak sayılan, ağ göz açıklıklarının küçülmesi ve zamanla balık miktarının azalması gibi çok sayıda kayıt içermektedir (Jackson vd., 2001).İnsanlık tarihinin ilk yıllarında başlangıçta sadece küçük ölçekli balıkçılık üzerinde yarattığı bu etki, özellikle İkinci Dünya Savaşından sonra sanayi tipi balıkçılığında gelişmesiyle, bugün daha ciddi boyutlara ulaşmıştır. Bugüne kadarki gelinen süreçte, insan davranışlarının, su kaynaklarını kullanma konusunda çok önemli bir kaygı taşımadığını, konjektürel anlamda günü kurtarmaya, en yüksek faydayı sağlama üzerine şekillendiği görülmektedir. Bu durum, sucul kaynaklardan en iyi şekilde yararlanmak için, balıkçılıkla ilgili acil yasal düzenlemelerin yapılmasını ve etkili bir kontrol mekanizmasının oluşturulması gerektiğini de ortaya koymaktadır