Serkar KOCOGLU, Nefise OZLEN SAHİN, Ebru DERİCİ EKER

Investigation of genotoxicity caused by oral isotretinoin use in acne treatment

Aim: Acne vulgaris is an inflammatory disease with a multifactorial origin in the pilosebaceous unit affecting approximately 85% ofthe population aged 11-23 years. Although it does not present a life-threatening condition, it can cause social phobia and depressiondue to its psychological and physical effects. Isotretinoin is one of vitamin A-derived retinoids and has been used in moderate andsevere acne cases for more than 25 years. Genotoxicity is an expression covering the damage caused by genotoxic substances inDNA structure and chromosomes.Material and Methods: The aim of this study was to investigate whether isotretinoin used orally in the treatment of acne vulgarishas an effect on micronucleus frequency which is one of the most important biomarkers of genotoxicity. The experimantal groupconsisted of 30 women aged 20-23 years who were diagnosed with acne and used isotretinoin for at least 3 months, and the controlgroup consisted of individuals who did not use isoretinoin with similar properties. Buccal smear samples were taken from all groupsand micronucleus test was performed.Results: In the experimental group, the micronucleus frequency was 109.4±13.84. In the control group, the micronucleus frequencywas 96.2±10.13. The difference between the experimental and control groups in terms of micronucleus frequency was found to bestatistically significant (p=0.026).Conclusions: As a result, it is emphasized that isotretinoin indication should be done more carefully in the treatment of acne and itis very important for the patient, relatives and public health.

PDF

___

1. Doğu E. İsotretinoin tedavisi alan akne vulgarisli hastalarda serum karnitin düzeyleri ve apolipoprotein E polimorfizmi. Uzmanlık tezi, Mersin Üniversitesi, Mersin, 2004.
2. Aydemir E. Akne vulgaris; etyolojiden tedaviye. Türk Ped Arş 2011;46:132-4.
3. Aydemir EH. Akne vulgaris. Cilt Hastalıkları ve Yara Bakımı Sempozyumu,18-19 Ekim 2001. İstanbul, Türkiye, 61-3.
4. Ertam İ, Alper S, Ceylan C, ve ark. Akne vulgaris’de isotretinoin tedavisi ile alınan sonuçlar. Ege Tıp Dergisi 2000;39:177-9.
5. Saylan T. 1. Basamak Sağlık Hizmetlerinde “Hekimler İçin Deri ve Zührevi Hastalıklar” El Kitabı. 2. Baskı, Savaş Basımevi, 1991.
6. Aydın F. Akne vulgaris’in topikal tedavisinde tretinoin % 0.025 jel ile % 0.1 jel’in klinik etki ve yan etkilerinin karşılaştırılması. Uzmanlık tezi, Ondokuz Mayıs Üniversitesi, Samsun, 2001.
7. Ermertcan A. Akne ve yaşam kalitesi. Dermatose 2007;2:91-7.
8. Yüksek J. Akne vulgarisli hastalarda isotretinoin tedavisi sonucu CD 3 (+),CD 4 (+) T hücre ve ICAM1 üzerine etkisi. Uzmanlık tezi, Gazi Üniversitesi, Ankara, 2007.
9. Eser Aksu F. K.S.Ü. Tıp fakültesi dermatoloji kliniğinde sistemik izotretinoin tedavisi başlanan akne hastalarında retrospektif değerlendirilmesi. uzmanlık tezi, Kahramanmaraş Sütçü İmam Üniversitesi, Kahramanmaraş, 2009.
10. Tütüncü D. Akne vulgaris tedavisinin burun mukozası stafilokok kolonizasyonu üzerine etkileri. Uzmanlık tezi, Sağlık Bakanlığı Haydarpaşa Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi Deri ve Zührevi Hastalılar Kliniği, İstanbul, 2005.
11. Mıstık S, Ferahbaş A. Aile hekimliğinde akne vulgaris tedavisine yaklaşım. Türk Aile Hek Derg 2005;9:71-8.
12. Gökalp H. Akne vulgarisli kadın hastalarda isotretinoin, siproteron asetat/etinil estradiol ve kombinasyon tedavilerinin etkinliklerinin karşılaştırılması. Uzmanlık tezi, Gazi Üniversitesi, Ankara, 2010.
13. Kayaalp SO. Türkiye İlaçla Tedavi Kılavuz-6. 6. Baskı, Nisan Kitabevi, 2011.
14. İzol B, Başkan E, Başar Z, ve ark. Orta şiddette akne vulgaris tedavisinde aralıklı düşük doz izotretinoin tedavisi. Türk J Dermatol 2012;6:7-12.
15. Rx Media Pharma İnteraktif İlaç Bilgi Kaynağı, 2019;Sürüm 19.0.87.
16. Özçakmak B. İsotretinoin verilen rat modelinde serum, kas karnitin seviyesi ve histopatolojik bulguların değerlendirilmesi. Uzmanlık tezi, Yüzüncü Yıl Üniversitesi, Van, 2007.
17. Kayaalp SO. Rasyonel Tedavi Yönünden Tıbbı Farmakoloji III. 11. Baskı, Hacettepe-Taş Kitapçılık, 2005:1307-14.
18. Şekeroğlu Z, Şekeroğlu V. Genetik toksisite testleri. Tübav Bilim Dergisi 2011;4:221-9.
19. Özer L. Frajil X sendromu tanısında mikronükleus fısh uygulaması. Doktora Tezi, Ankara Üniversitesi, Ankara, 2008.
20. Üstüner D. Kromozom kırıkları ve mikronükleus-apoptoz bağlantısı. Tübav Bilim Dergisi 2011;4:64-8.
21. Yıldırım A, Yıldırım M. Matbaa sanayinde çalışan işçilerin bukkal mukoza hücrelerinde mikronükleus ve binükleotid sıklığının belirlenmesi. Tıp Araştırmaları Dergisi 2011;9:25- 8.
22. Şengün A, Ülker M, Acar H, ve ark. Micronucleus Testi Kullanılarak Bir Florid Jelinin İnsan Bukkal Mukoza Epitel Hücrelerine Genotoksik Ve/Veya Sitotoksik Etkilerinin İncelenmesi. Cumhuriyet Üniversitesi Diş Hekimliği Fakültesi Dergisi 2003;6:20-2.
23. Nağaş S. Maraş otu kullanımının mikronükleus (MN) düzeyine etkisi. Yüksek lisans tezi, Kahramanmaraş Sütçü İmam Üniversitesi, Kahramanmaraş, 2006.