1970 ve 1980’ler boyunca özellikle darbeler sonrasında Türk siyasi hayatında baskın bir rol oynayan Türk ordusu, 1990’ların ortasında özellikle Refahyol hükümeti döneminde kısa bir sure için Türk dışpolitikasındaki müdahelesini de arttırmıştır. Ordunun dış politikaya bu müdahelesi kendini Türkiye’nin İsrail de dahil olmak üzere Orta Doğu ülkeleri ve de AB ile ilişkilerinde, ayrıca Huzur Harekatı’nın (Çekiç Güç Harekatı’nın) süresinin uzatılmasında göstermiştir. Bu makale Refahyol hükümeti döneminde Türk Silahlı Kuvvetlerinin Türk dış politikasına müdahelesinin artmasının arkasındaki nedenleri bulmak amacıyla üç yaklaşıma yönelecektir. Bu yaklaşımların içersinde Claude Welch’s “ortakları ile askeri kontrol” sınıflandırması, Michael Desch’in sivil kontrol ile iç tehditlerin yoğunluğu arasındaki ilişkiyi anlatan çerçevesi ve de Joe Hagan’ın parçalanmış rejim analizi yer alacaktır.

The Turkish military, which dominated Turkish domestic politics in a continuation of its coups throughout the 1970s and 1980s, also dramatically increased its interference in foreign policy for a brief period in the mid-1990s during the Refahyol coalition government. This involvement in foreign policy was evidenced in Turkey’s relations with various Middle Eastern countries including Israel, and with the EU, in addition to the extension of Operation Provide Comfort. This article investigates why Turkish military’s role in foreign policy decision-making increased at this time by drawing on three approaches: Claude Welch’s classification of “military control with partners”, Michael Desch’s framework on the relationship of civilian control to intensity of internal threats and Joe Hagan’s fragmented regime analysis.