Gelişmiş Batı demokrasilerinde, temsili demokrasinin sınırları 1980’lerin ortalarından itibaren daha fazla tartışılmaktadır.1 Seçimlere olan ilginin giderek düştüğü, seçmenlerin oy verme alışkanlıklarının dramatik şekilde değiştiği yaşlı Avrupa’nın köklü demokrasilerinde temsiliyet krizi her seçim zamanı alevlenen ciddi bir entelektüel tartışma olarak karşımıza çıkıyor. Sivil toplumun etkin çalışmaları, adem-i merkeziyetçi yönetim anlayışının yaygınlaşması, yerel yönetimler düzeyinde özellikle de yerel toplumu yakından ilgilendiren gündelik hayata ilişkin konularda doğrudan demokrasi yöntemlerinin benimsenmesi, Avrupa vatandaşlığı anlayışının yüksek siyaset konularında olmasa da yerel meseleler ve bireysel konularda giderek yerleşmesi, Avrupa'nın merkez ülkelerinin halklarının ilgisini seçim sandıklarından başka ifade kanallarına çevirmelerine yol açtı