Biz Ali, Kemal, Fatoş, Mehtap ve daha niceleriyiz. Sizler gibi konuşamıyor, öğrenemiyor olabiliriz. Ama biz de yaşıyoruz. Duymuyor musunuz kalbimizin atışını? Yeterince savaş vermedik mi? Yeterince haykırmadık mı sesimizi? Kör olan sizlersiniz aslında, Diğerlerini duymayan sizlersiniz. Koşan ayaklarınız neden bize umut getirmede yarışmıyordu? Konuşmuyordunuz ama “ben” den ibaretti dilinizden dökülenler Duyduklarınız ise bizi anlamaya yetmiyordu. Topu topu bir hayatlık can değil miydi hepimizinki de? Ertelenen bir gülü uzatmaktı, Canımıza can katan, Elinden tutuşturmaktı hayatın Çünkü yarınlar bizim için de vardı