İkinci Dünya Savaşı’nın hemen ardından başlayan yeni dönemde, dünyanın geri kalmış bölgelerinde ve az gelişmiş ülkelerinde görülen yoksulluk, sağlık, barınma, hızlı nüfus artışı gibi olumsuzlukların eğitim yoluyla önemli ölçüde azalacağı görüşü yaygınlaşmış, dolayısıyla, “geniş halk kitlelerinin okuma-yazma bilmeyişinin ekonomik ve sosyal gelişmeye engel olduğu” görüşü gündeme gelmiştir. Okumaz- yazmazlığı kalkınmanın önemli bir engeli olarak gören Birleşmiş Milletler Genel Kurulu, bu sorunu çözmek için 1961 yılında UNESCO’yu görevlendirmiştir. UNESCO’nun o yıllarda üye devletlerden topladığı istatistiklere göre, dünyadaki okumaz-yazmaz sayısı 700 milyonu aşmaktaydı. Bunun üzerine UNESCO 1963 yılında Asya, Afrika ve Güney Amerika’da 15-50 yaş arasında okuma-yazma bilmeyen 500 milyonluk kitlenin üçte ikisine ulaşmak, yani 330 milyon kişiyi, on yılda okur-yazar hale getirmek için bir kampanyanın başlatılmasını, Birleşmiş Milletler Genel Kurulu’na önermiştir. Kapıpanyanın genişliği nedeniyle söz konusu öneri büyük tartışmalara yol açmıştır.

Sözel iletişim insanoğlunun üzerinde ençok çalıştığı etkinliklerden birisidir. İlkokuldan üniversiteye kadar her okul düzeyinde öğrencilerden konuşma ve yazı dilinin yapılarını öğrenmeleri istenir. Öğrenciler sözel dile hakim olmadıkça gerçek anlamda eğitilmiş sayılmazlar. Öte yandan sözsüz iletişim ise insanoğlunun üzerinde çok az durduğu bir etkinlik olagelmiştir. Günümüzde bile hala devlet okullarının programlarına temel bir ders olarak girecek önemde görülmemektedir. Oysa, insanların iletişim kurarken alıp gönderdikleri mesajlardaki anlamların % 80 kadar büyük bir oranını sözsüz dil oluşturmaktadır. Bu rahatsız edici bir orandır. Demek ki insân-oğlu bu gerçek ortaya çıkıncaya kadar iletişim ile ilgili çalışmalarında yanlışın üzerinde durmuştur.