Terör örgütlerinin en önemli özelliği, belirli siyasi amaçlara ulaşabilmek için özellikle şiddet içeren suçları sistematik bir şeklide işlemeyi yöntem olarak benimsemiş olmalarıdır. Güdülen siyasi amaçlar “meşru” olsa bile, suç işlemeyi yöntem olarak benimsemiş olmaları dolayısıyla, hukuk, terör örgütlerine meşruiyet tanınmasına izin vermez. Siyasi iktidarlar veya genel olarak siyasi partiler, terör örgütünün “çözülmesini amaç edindiği” siyasi, sosyal, kültürel veya ekonomik sorunların varlığını kabullenebilirler ve bu sorunların çözümüne yönelik olarak politikalar geliştirebilirler. Ancak bu politikaların oluşturulmasında ve hayata geçirilmesinde terör örgütlerinin ve örgüt mensuplarının muhatap olarak alınmaması gerekir. Aksi takdirde, “meşru amaç, her türlü yolu mübah kılar” anlayışına geçerlilik tanınmış olur. Bu ise toplumda, faaliyeti çerçevesinde şiddet içeren ağır suçların sistematik bir şekilde işlendiği terör örgütlerinin “meşruiyeti” ve “ulviyeti” konusunda haksız, hukuki temeli olmayan bir kanaatin oluşmasına sebebiyet verir. Bir terör örgütü tarafından toplumda mevcut olan siyasi, sosyal, kültürel veya ekonomik sorunların “çözümünün amaç” edinilmiş olması, ülkedeki siyasi iktidarı elinde bulunduran veya yönetime talip olan siyasi partiler tarafından bu sorunların varlığının kabullenilmesine ve bunların hukuk çerçevesinde, meşruiyet zemininde çözümüne yönelik politikalar oluşturmasına engel teşkil etmemelidir. Ülkede mevcut olan siyasi, sosyal, kültürel veya ekonomik sorunların ve çözüm önerilerinin hukuk zemininde tartışılabilmesiyle, terör örgütlerinin özellikle çocuk yaştaki kişileri ve yabancı güçlerin de terör örgütlerini istismar etmesinin, ülke kaynaklarının heba edilmesinin önüne geçilebilecektir. Bu hassas dengenin korunması amacıyla, terörizmin ve terör örgütünün propagandası bağlamında hangi fiillerin suç oluşturabileceğine ilişkin ölçütlerin sağlıklı bir şekilde belirlenmesi gerekir. İşbu makalede, uygulamadan örnekler verilerek, söz konusu ölçütlerin belirlenmesine çalışılmıştır.

The most important feature of terrorist organizations is that they adopt a systematic method of committing particularly violent crimes in order to achieve certain political goals. Even if the motivated political aims are "legitimate", the law does not allow terrorist organizations to be given legitimacy because they have adopted committing crimes as a method. Governments or political parties in general can accept the existence of political, social, cultural or economic problems that the terrorist organization aims to “solve” and develop policies to solve these problems. However, terrorist organizations and their members should not be taken as addressees in the creation and implementation of these policies. Otherwise, the understanding of “legitimate aim makes all means permissible” becomes valid. This leads to the formation of an unfair, unjustified opinion about the “legitimacy” and “sublimity” of terrorist organizations, in which violent serious crimes are systematically committed within the framework of their activities. The “aiming to solve” political, social, cultural or economic problems existing in the society by a terrorist organization should not constitute an obstacle to the acceptance of the existence of these problems by the political parties that hold the political power in the country or to create policies aimed at solving them within the framework of law and on the basis of legitimacy. By discussing the political, social, cultural or economic problems and solution proposals in the country within the framework of law, it will be possible to prevent terrorist organizations from exploiting children and foreign powers exploiting terrorist organizations and the country’s resources will no more be wasted. In order to preserve this delicate balance, criteria regarding which acts can constitute a crime in the context of terrorism and its propaganda should be determined properly. In this article, an attempt has been made to determine the mentioned criteria by giving examples from practice.