Anayasa Mahkemesi’ne Bireysel başvuru kurumu, Türkiye’nin Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi önünde yaşadığı olumsuz deneyimlerin etkisiyle getirilmiş bir kurumdur. Bu durum, kurumun Anayasa’daki düzenleniş biçiminden de açıkça görülebilmektedir. Ne var ki, anılan kurumun Türk Hukuku düzenine ithal edilmesindeki bu “faydacı” amacın, kurumun esas işlevi olan “insan haklarının etkin biçimde korunması” işlevini gölgeleyecek kadar vurgulandığı ve öne çıkarıldığı görülmektedir. Dahası, Anayasa Mahkemesi’nin de, zaman zaman Anayasa’da Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi’ne yapılan açık atfı yanlış yorumladığı ve Sözleşme’yi, Anayasamız’da korunan çeşitli hakların kapsamının belirlenmesinde “daraltıcı” etki sahibi olan bir metin olarak değerlendirdiği görülmektedir. Bu durum ise, bir yandan Anayasa’nın evrensel insan hakları standartlarına gönderme yapan hükümlerinin, diğer yandan da Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi’nde yer alan çatışma normlarının ihlâli anlamını taşımaktadır.

Individual application to the Constitutional Court in Turkey was introduced on the bases of the lessons learned from the Country’s bitter experiences before the European Court of Human Rights. This fact is reflected even by the actual wording of the Constitution. Nevertheless, these “utilitarian” expectations from the importing of the institution into the Turkish legal system is so overemphasized and highlighted that the actual function of the institution, i.e., the effective protection of human rights, is somewhat shadowed. What is more, The Constitutional Court itself seems, at times, to have misinterpreted the reference to the European Convention of Human Rights made by the Constitution and therefore restricting the scope of several constitutional rights through a restrictive interpretation of the Convention. However, such understanding is a violation of both the Constitutional norms referring to the universal standards of human rights protection and the conflict rules of the Convention itself