Lokal anestezi altında yapılan göz, baş ve boyun ameliyatlarında örtülerin altında kalan hastanın ekspiryumundaki karbondioksiti yeniden soluması sorun oluşturmaktadır. Bu çalışmanın amacı fakültemizde oluşturulan, aspirasyon yapıp oksijen verebilen ve solunum monitörizasyonu sağlayan bir nazal kanülün etkinliğini ve karbondioksitin tekrar solunmasının solunum ve dolaşım sistemi üzerine olan etkilerini araştırmaktır. Çalışma fakülte etik kurulunun onayı alınarak, ASA sınıflaması II, III olan ve Göz Hastalıkları Anabilim dalı tarafından lokal anestezi altında fakoemülsifikasyon yöntemi ile katarakt cerrahisi uygulanan toplam 40 hastada yapıldı. Hastalar nazal kanül takıldıktan sonra 3 L $dk^-1$ oksijen verilerek, aspirasyon yapılan ve yapılmayan olmak üzere iki gruba ayrıldı. Retrobulber bloğu takiben 5 dakika arayla nabız, sistolik ve diyastolik kan basıncı, periferik oksijen satürasyonu (SpO2), solunum sayısı, end-tidal karbondioksit (EtC02) ve inspire edilen karbondioksit oranının (FiCO2) değerleri kaydedildi, 10 dakikada bir arteriyel kan gazı örneği alındı. İstatistiksel değerlendirmede Mann Whitney U testi ve Wilcoxon testi kullanıldı. Çalışmanın sonucunda örtülerin altındaki havanın aspire edildiği grupta FiCO2 ve PaCO2 değerlerinde klinik açıdan önemli değişiklik izlenmezken aspirasyon yapılmayan grupta FiCO2 ve PaCO2 yükseldiği gözlendi. Hemodinamik değişiklikliklerde ve solunum sayısında gruplar arasında önemli fark bulunmadı. Her iki grupta da yeterli oksijenasyonun sağlandığı gözlendi. Sonuç olarak lokal anestezi altında yapılan göz ameliyatlarında nazal kanül aracılıyla yapılan aspirasyonun örtülerin altında biriken karbondioksidin tekrar solunmasını engellediği saptandı. Ancak aspirasyon yapılmayan grupta FiCO2 ve PaCO2 yülselmesine rağmen hastanın hemodinamisinde ve solunum sayısında beklenen değişikliklerin olmaması nedeniyle fizyopatolojik durumun daha iyi anlaşılabilmesi için ileri araştırmalara gerek olduğu düşünüldü.

Carbondioxide rebreathing by the patient under drapes in ophthalmic and head and neck surgery presents problems. The aim of this study was (1) to investigate the efficiency of a nasal cannula designed in our department that aspirates gasses underneath the drapes, provides oxygen to the patients, and monitors respiration, and (2) to study the effects of carbondioxide rebreathing on respiratory and cardiovascular parameters. This study was undertaken in 40 ASA II, HI, and IV patients undergoing phacoemulsification surgery under local anesthesia by the Ophthalmology Department following ethics committee approval. Once the nasal cannula was applied and oxygen was started at 3 L $min^-1$, the patients were divided into 2 equal groups: those with aspiration and without aspiration of gasses underneath the drapes. Heart rate, systolic and diastolic blood pressures, SpO2 values, respiratory rate, EtCO2, and FiCO2 values were documented every 5 minutes. Blood gas analysis was repeated every 10 minutes. Mann Whitney U test and Wilcoxon test were used for the statistical analysis of the results. Carbondioxide rebreathing was found to.be prevented in the group where expiratory gasses were aspirated. In the group where no aspiration was attempted, FiCO2 and PaCO2 levels were found to increase while other parameters remained unchanged. Sufficient oxygenation was provided in both groups. In the non-aspirated group, FiCO2, PaCO2, and EtCO2 levels and the respiratory rate were expected to increase with parallel increases in the heart rate and arterial blood pressure. Nevertheless, increases were noted only in the FiCO2 and PaCO2 levels and no changes were observed in other parameters. Our nasal cannula was found to prevent rebreathing in ophthalmic surgery performed under local anesthesia. Further research is deemed necessary in the non-aspirated group to clarify the pathophysiology.