Rehberlik Öğretmenlerinin Bireyselleştirilmiş Eğitim Programı (BEP) Biriminin İşleyişine İlişkin Görüşleri

Bu araştırma, okullarda oluşturulan Bireyselleştirilmiş Eğitim Programı (BEP) GeliştirmeBirimlerinin işleyişine yönelikrehberlik öğretmenlerinin görüşlerinin belirlenmesi amacıylayapılmıştır. Araştırmada nitel araştırma yöntemlerindengörüşmeye dayalı tümevarım analiz modelikullanılmıştır. Araştırmanın çalışma grubunu 2018-2019 eğitim-öğretim yılında çalışmayakatılmayı gönüllü olarak katılmayı kabul eden 14 rehberlik öğretmeni oluşturmuştur. AraştırmaAnkara İli Çankaya İlçesi’nde yürütülmüştür. Araştırmanın verileri yarı-yapılandırılmışgörüşmeler yoluyla toplanmıştır. Ayrıca öğretmenlerin genel bilgilerini elde etmek amacıylademografik bilgi formu hazırlanmıştır. Araştırmanın sonuçları okullarda BEP birimlerininoluşturulduğunu ancak amacına yönelik işlemediğini ortaya koymuştur. Araştırma sonuçları ayrıcaBEP geliştirme birimlerinin daha çok rehberlik öğretmenlerin sorumluluğunda yürütüldüğünü,ekip üyelerinin işbirliği içinde hareket etmediklerini göstermiştir.

The Opinions of Guidance Teachers about Functioning of Unit of Individualized Education Program

The aim of this study is to investigate the opinions ofguidance teachersabout functioning of Unit of Individualized Education Program. In the study, the inductive analysis model was usedbased onqualitative research methods.The study group was consisted of 14 guidance teachers who voluntarily agreed to participate in the study in the 2018-2019 academic year. Research was conducted in Cankaya district of Ankara.Data were collected through semi-structured interviews.In addition, a demographic information form was prepared to obtain general knowledge of teachers. The findings of this research showthat BEP units are formed in schools but they are not intended for the purpose.The results of the research also show that the BEP development units are mostly to be carried by guidanceteachers and the team members do not cooperate.

PDF

___

Akalın, S. (2014). Okul öncesi eğitim kurumlarında çalışan rehber öğretmenlerin kaynaştırma uygulamalarına ilişkin gereksinimleri. International Journal of Early Childhood Special Education, 6, 1.
Akdemir Okta, D. (2008). Kaynaştırma Sınıflarına Devam İşitme Engeli Olan Öğrencilere ve Sınıf Öğretmenlerine Sağlanan Özel Eğitim Hizmetlerinin Belirlenmesi. Yüksek Lisans Tezi. Eskişehir: Anadolu Üniversitesi.
Aliyev, R., Erguner-Tekinalp, B., &Ulker, R., Shine-Edizer, F. (2012). The Perceptions of School Counselors and Principals towards New Psychological Counseling and Guidance Services in Early Childhood Education in Turkey. Educational Sciences: Theory and Practice, 12, 4, 3083-3098.
Alver, B., Bozgeyikli., H., &Işıklar, A . (2011). Psikolojik Danışma ve Rehberlik Programı Öğrencilerinin Kaynaştırma Eğitimine Yönelik Tutumlarının İncelenmesi / Observation of Attitudes of Psycholojical Counseling and Guidance Program Students Towards Inclusive Education. Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 15, 1, 155-168.
Avcıoğlu, H. (2011). Zihin Engelliler Sınıf Öğretmenlerinin Bireyselleştirilmiş Eğitim Programı (BEP) Hazırlamaya İlişkin Görüşleri. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Özel Eğitim Dergisi, 2011, 12(1) 39-53
Avcıoğlu, H. (2012). Rehberlik ve Araştırma Merkez (RAM) Müdürlerinin Tanılama, Yerleştirme-İzleme, Bireyselleştirilmiş Eğitim Programı (BEP) Geliştirme ve Kaynaştırma Uygulamasında Karşılaşılan Sorunlara İlişkin Algıları. Kuram ve Uygulamada Eğitim Bilimleri, 12(3), 2009-2031.
Batu, S., Kırcaali-İftar, G., & Uzuner, Y. (2004). Özel gereksinimli öğrencilerin kaynaştırıldığı bir kız meslek lisesindeki öğretmenlerin kaynaştırmaya ilişkin görüş ve önerileri. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Özel Eğitim Dergisi, 5(2) 33-50.
Bateman, B. (1995).Writing individualized education programs (IEPS) for success. Secondary Education and Beyond Learning Disabilities Association. (Erişim:25.09.2018),http://www.wrightslaw.com/advoc/ar ticles/iep.success.bateman.htm
Bilen, E. (2007). Sınıf Öğretmenlerinin Kaynaştırma Uygulamalarında Karşılaştıkları Sorunlarla İlgili Görüşleri Ve Çözüm Önerileri. Yüksek Lisans Tezi. İzmir: Dokuz Eylül Üniversitesi.
Coşkun, Y. D. (2010). School counselors’ views about the individualized educational program practices. Procedia Social and Behavioral Sciences, 9 (2010), 1629–1633.
Christle, C.A.,& Yell M.L. (2010) Individualized Education Programs: Legal Requirements and Research Findings.Exceptionality, 18, 3, 109 -123.
Çitil, M. (2009). Cumhuriyetin ilanından günümüze kadar Türkiye’de özel eğitim (1923-2007).Yüksek Lisans Tezi. Ankara: Gazi Üniversitesi.
Gay, L. R. (1987). Educational research. Columbus: Merrill Publishing Company.
Gözütok, D. (1991). Öğretmenlerin Ve Öğrencilerin Algılarına Göre Mesleki Davranışlarının Değerlendirilmesi. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi, 24(2), 405-409.
Gürsel, O., &Vuran, S. (2010). İlköğretimde kaynaştırma. İçinde: İ. Diken (Ed.),Değerlendirme ve Bireyselleştirilmiş Eğitim Programlarını Geliştirme. (s. 194-230). Ankara: Pegem Akademi.
Güven, D. (2009). İlköğretimde Kaynaştırma Uygulamalarına Katılan Zihinsel Yetersizliği Olan Öğrencilerin Başarılarının Değerlendirilmesine İlişkin Öğretmen Görüşleri. Yüksek Lisans Tezi. Eskişehir: Anadolu Üniversitesi.
Güven, Y., Balat, G. (2006). Kaynaştırma Uygulamalarına İlişkin Rehber Öğretmenler ve Rehberlik Araştırma Merkezi Çalışanlarının Görüşleri.M.Ü. Atatürk Eğitim Fakültesi eğitim Bilimleri Dergisi, 24, 95-108.
Fiscus, E.D., Mandel, C.J. (2002). Developing Individualized Education Programs.H. G. Şenel, E. Tekin (Çev.). Istanbul: Seckin Yayıncılık.
Kargın, T. (2007). Eğitsel Değerlendirme ve Bireyselleştirilmiş Eğitim Programı Hazırlama Süreci. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Özel Eğitim Dergisi, 8(01), 01-16.
Kargın, T. (2010). İlköğretimde kaynaştırma uygulamaları. Ankara: Kök Yayıncılık.
Kaya, U. (2003). İlköğretim Okulu Yöneticilerinin, Sınıf Öğretmenlerinin ve Rehber Öğretmenlerin Kaynaştırma İle İlgili Bilgi, Tutum Ve Uygulamalarının İncelenmesi Yüksek Lisans Tezi. Ankara: Gazi Üniversitesi. Marshall, C.,& Rossman, G. B. (2014). Designing Qualitative Research. New York: Sage.
MEB (2018). Özel Eğitim Hizmetleri Yönetmeliği.07/07/2018 tarih ve 30471 sayılıResmi Gazete.
Myles, B.S.,& Simpson, R.L. (1989). Regular educators modification preferences for mainstreaming mildly handicapped children. The Journal of Special Education, 22(4), 479-491.
Olson, J.L., &Platt, C.J. (2004). Teaching children and adolescents with special needs in inclusive settins. New Jersey, Prentice Hall.
Önder, M. (2007). Sınıf Öğretmenlerinin Zihin Engelli Kaynaştırma Öğrencileri İçin Sınıf İçinde Yaptıkları Öğretimsel Uygulamaların Belirlenmesi.Yüksek Lisans Tezi. Bolu: Abant İzzet Baysal Üniversitesi.
Özengi, S. (2009). Eskişehir ilinde kaynaştırma uygulamalarının yürütüldüğü ilköğretim okullarındaki rehber öğretmenlerin kaynaştırmaya ilişkin görüşleri. Yüksek Lisans Tezi. Eskişehir: Anadolu Üniversitesi.
Tekin Ersan, D., & Ata, S. (2017). Okul Öncesi Öğretmenlerinin Bireyselleştirilmiş Eğitim Programı Hazırlanmasına İlişkin Görüşleri. Trakya Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 8 (1), 162-177. Doi: 10.24315/trkefd.366706
Vuran, S. (2004). Bireyselleştirilmiş Eğitim Programlarının Geliştirilmesi. İçinde: O. Gürsel (Ed.), Bireyselleştirilmiş Eğitim Programları. (s.1-12). Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Yayınları.
Yıldırım, A., & Şimşek, H. (2013). Nitel Araştırma Yöntemleri. Ankara: Seçkin Yayıncılık.
Yılmaz, E., & Batu, E. S. (2016). Farklı Branştan İlkokul Öğretmenlerinin Bireyselleştirilmiş Eğitim Programı, Yasal Düzenlemeler ve Kaynaştırma Uygulamaları Hakkındaki Görüşleri. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Özel Eğitim Dergisi, 17(3), 247-268.
Yüksel K., Diken İ., Aksoy, V., & Karaaslan, Ö. (2012) Rehber Öğretmen Adaylarının Özel Eğitimde Psikolojik Danışma ve Rehberliğe İliş-kin Öz-Yeterlik Algıları, Pamukkale Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 31, I, 137-148.