Tarımsal faaliyetlerin başlaması ve buna bağlı olarak insanın üretim aşamasına geçmesi insanlık tarihinin önemli dönüm noktasıdır. Bu gelişim süreci beraberinde zorunlu bir şekilde yerleşik hayat düzenini getirmiştir. Köy niteliğinde başlayan yerleşik hayat zamanla nüfusun artması, toplumun gereksinimlerinin çeşitlenmesi ve korunma kaygısıyla nizam ve müesseslere ihtiyaç duymuş, bunların oluşmasıyla kent ve kent devleti kavramları ortaya çıkmıştır. Böylece toplu halde yaşama yani birlik olma süreci başlamış, bu da aidiyet ve güven duygusunu temin etmiş, toplumsal iş birliği ile zorlukların aşılmasını sağlamıştır. Ayrıca insanlar geçimlerini sağlamak ve daha rahat bir yaşama erişebilmek için aralarında iş bölümü yapmışlardır. Söz konusu iş bölümü ile insanlar kentlerde; el becerileriyle alet üreterek zanaatçı, çeşitli ürünlerin alım-satımını yaparak tüccar, maden filizlerini keşfedip işleyerek maden ustası, şifalı bitkilerle hastaları tedavi ederek hekim, kentin güvenliğini sağlayarak asker vs. meslek alanlarında çalışmaya başlamışlardır. Nitekim birbiriyle ilintili olarak devam eden bu yaşam biçimi aynı zamanda bireye ve topluma kent yönetimine karşı sorumluluklar yüklemiş ve onların davranışlarını belirli kurallarla sınırlandırmıştır. Söz konusu kuralların tüm toplumlarda ilk başlarda örfi bir mahiyette oldukları şüphesizdir. Ancak bunlar ilk defa Sümerler tarafından yazılı hale getirilerek kanun formuna sokulmuşlardır. Daha sonra ise diğer Mezopotamya toplumları tarafından geliştirilmişlerdir. Eski Mezopotamya hukukunun genel çerçevesini oluşturan bu kanunlar da çeşitli meslekler ve bu meslekleri icra eden insanların işledikleri suçlara karşılık verilen cezalar bu çalışmanın esasını oluşturmaktadır. Hukuk metinlerinden varlığını tespit ettiğimiz başlıca meslek grupları şunlardır: Devlet memuru, bahçıvan, çoban, mevsimlik işçi, depo görevlisi (emanetçi), sağlık görevlileri, berber, rahibelik, biracı kadınlar sütannelik, mimar-usta ve tüccar.

The most important point in human history was the commence of agricultural activities and the starting of production stage related to this. These developmental stages brought along the permanent settlement system in a necessary way. The settled life which began in villages developed as a result of the increase in population, various social needs and protection considerations necessitated public rules and institutions which in turn yielded certain terms such as city and city states. Thus, living in a social body, that is, living in unity started and this provided the sense of belonging and confidence giving the opportunity to overcome the challenges through collaboration. Additionally, people made division of labor among themselves to earn a living and to lead a better life. Thanks to this division of labor, people in cities started to work as craftsmen by producing tools in hand, as tradesmen by trading various goods, as mine artisan by discovering and processing the mineral ores, as physician by curing people using herbs and as soldier by keeping the security of the cities etc. This lifestyle which was in fact related with each other gave individuals and society responsibilities for city government and this limited their behaviors with certain rules. Such rules, undoubtedly, were initially customary in all societies. However, they were legislated by the Sümerians first by turning them into written form. Then, they were developed and extended by other Mesopotamian societies. These codes of law which formed the general framework of ancient Mesopotamian law system, and punishments given for crimes committed against different vocations and against people doing these professions form the basis of this study. Occupational groups which we could find from the texts of law are mainly: state official, gardener, shepherd, seasonal worker, warehouse worker (depository worker), health worker, barber, nun hood, brewer women, milk-mothers, architect-construction foreman and tradesman.