بحث و تحقیق حاضر نشان میدهد ادبیات عرفانی قرآن و پیامبرچگونه مفاهیم دنیوی و نفسانی دوره جاهلی را تغییر داده و آن را از حالت مادی و مجازی به حالت معنوی و عرفانی در آورده است مفهوم عشق و حب که در ادبیات جاهلی در ویژگی های بدنی معشوقه ها خلاصه میشد با بلاغت عرفانی و الهی قرآن ، جای خود را به مرور زمان به عشق الهی و جاذبه های معنوی داده و واژه "حب" و عشق و مشتقات آن که در عصرجاهلی معنای دلبستگی به معشوقه ها بود، با ظهوراسلام و نزول قرآن، معانی جدیدمعنوی و عرفانی یافت. پژوهش زیر با بررسی ومعنا شناختی کلمه "حب "دردوره جاهلی و اسلام ، نشان میدهد ادبیات قرآنی و اسلامی با تاثیرعمیق بر روح و اندیشه انسانیتوانست تفکرات و اهداف او را تغییر داده و عشق مجازی و زمینی دوره جاهلی را که برخواسته از لذات مادی است به عشق الهی و لذات معنوی سوق داده و معنا و مفهوم حب و عشق را از نازل ترین معنای آن به عالترین درجه که همان عشق الهی است ارتفاء داده و منظومه های بی نظیر عشق را در زبان عربی و سایر زبانهای متاثر از ادبیات قرآنی ایجاد نماید.

The present discussion and research shows how literature and teachings of the Qur'an and the Prophet changed worldly and sensual concepts of the Jahili period and changed it from a material and figurative state to a spiritual and mystical one. During Jahili literature, the word "love" was summed up in the description of women's physical characteristics, and it means attachment to girls and women in the form of explicit poems. The following study , by examining the semantics of the word love during the Jahili and Islamic periods, shows that the Quranic and Islamic literature, with a deep impact on the human spirit and thought, was able to change one’s thoughts and goals. And, the virtual and earthly love of the Jahili period, arose from material pleasures, has moved it to divine love and spiritual pleasures, and elevated the meaning and concept of love from its lowest meaning to the highest degree, which is divine love, and the unique systems of love create in Arabic and other languages influenced by Quranic literature.