Somut olmayan kültürel mirasımız içerisinde yer alan unsurlar ve bunların toplumsal değerleri ve anlamları tartışılmaktadır. Türkülerde kullanılan birtakım sembollerin anlam derinliği, zenginliği ve bunların kullanım gerekçeleri üzerine birçok araştırma yapılmıştır. Türkü sözlerinde kullanılan çok sayıda motif arasında özellikle şahinin önemli bir yere sahip olduğu görülmektedir. Türk insanı yaşadığı coğrafyaya ait bütün unsurları, halısında, kiliminde, eşiğinde, beşiğinde, hanında, hamamında, oyasında, nakışında, manisinde ve türküsünde motif olarak kullanmış ve bunlarla özdeşleşmiştir. Bu özdeşleşme kültür değeri olarak hayatın her aşamasına yerleşir. Bu açıdan bakıldığında özellikle şahinin Türk kültüründe çok zengin bir varlık alanına sahip olduğunu görmekteyiz. Bilgi temeline dayalı ve bilgiyi esas alan epistemolojik yöntemle şahin motifli türkülerin incelenmesinde, türkü söyleyenin, gözlem ve deneyimlerinden yararlandığı, bilgiyi kullanarak ifadesini zenginleştirdiği görülür. Şahin, kuş cinsleri içinde kendine özgü ve özel bir yere sahiptir. Yırtıcı bir kuş olmasının yanında, eğitilmiş olanları avcılara iyi bir yardımcıdır. Bu yüzden türkülerde, şahinin avcılık özelliği daha fazla yer etmekte ve buna atıfta bulunulmaktadır. Şahin yalnızca türkülerde kullanılmamakta, bir motif değeri olarak diğer yaşam alanlarında da kullanıldığı görülmektedir. Eşyalarda simgesel bir unsur olarak kullanılmasının ötesinde, güç kuvvet, boy veya oymağın simgesi olarak da şahinin kullanıldığına rastlamaktayız. Öncelikle av ve avlanmaya bağlı kullanımın şahin açısından çok yaygın ve etkin olduğu görülür. Türküler bu açıdan gözden geçirildiğinde, şahin avlanmanın bir aracı olmasının yanında, ona ait nitelik ve nicelik özelliklerinden de türkülerde yararlanılır.