OTORİTER REJİMLERİN KONSOLİDASYONUNDA CUNTA PARTİLERİNİN ROLÜ: DRP, GOLKAR VE MDP ÖRNEKLERİ

Bu çalışma, Güney Kore, Endonezya ve Türkiye örneklerinde askeri otoriter rejimlerin hegemonik parti kurma denemelerini karşılaştırmalı siyaset perspektifinden ele almaktadır. Literatürde tespit edildiği üzere otoriter rejimler arasında en uzun ömürlü olanlar bir siyasal parti ihdas eden ve gücünü bu kurum aracılığıyla konsolide eden rejimlerdir. Bu tespit askeri otoriter rejimler için de geçerlidir. Cuntanın bizzat kurduğu ya da kurulmasına nezaret ettiği siyasal partiler eğer parlamentoda büyük çoğunluklar sağlayabilirler ve yürütmeyi kontrol edebilirlerse, hem getirdikleri siyasal-hukuksal düzenlemeler kökleşebilir hem de cunta üyelerinin cezai sorumluluklarının gündeme gelmesi önlenebilir. Bunu üç ve daha fazla seçimde tekrar sağlayabilen partiler hegemonik partiler olarak kabul edilmektedirler. Bir partinin hegemonik olabilmesi ise, onun, liderin kişisel hakimiyet ve propaganda aracı ve bir seçim makinesi olmanın ötesinde kurumsallaşması ve özerkleşmesi ile gerçekleşmektedir. Burada ele alınan örnekler içinde sadece Endonezya’nın Golkar Partisi tam bir hegemonik partiye dönüşebilmiş ve belirli özgül nedenlerle partiyi yaratan elitlerden uzaklaşarak yeni seçmen kitlelerine yaslanıp siyasal hayatına devam edebilmiştir. Güney Kore’nin Demokratik Cumhuriyetçi Partisi de kısmen başarılı olabilmiş, birkaç seçim kazanarak bir süreliğine hegemonik parti düzeyine yaklaşmıştır. Ele alınan örnekler içinde Türkiye’nin Milliyetçi Demokrasi Partisi açık ara en başarısız örnek olmuştur. Diğer partiler gibi askeri otoriter rejimin reformlarını ve ideolojisini devam ettirmek ve cunta üyelerine hukuki koruma sağlamak amacıyla kurulan bu parti, ne cuntanın tam desteğini elde edebilmiş ne de belirli bir siyasal geleneğe dayanabilmiş ve neticede ilk girdiği seçimde sonuncu olduktan sonra birkaç yıl içinde eriyip kendini feshetmiştir. Partinin bu başarısızlığı, Türkiye’nin darbeden çok kısa süre sonra sivil-demokratik hayata geri dönebilmesini sağlamıştır.

Anahtar Kelimeler:

askeri otoriter rejim, demokratikleşme, hegemonik parti, Golkar, Demokratik Cumhuriyetçi Parti, Milliyetçi Demokrasi Partisi

JUNTA PARTIES’ ROLE IN THE CONSOLIDATION OF AUTHORITARIAN REGIMES: THE CASES OF DRP, GOLKAR AND NDP

This study examined the attempts of military authoritarian regimes to establish hegemonic parties in the examples of South Korea, Indonesia and Turkey from the perspective of comparative politics. As stated in the literature, the longest-lasting authoritarian regimes are those that establish a political party and consolidate their power through this institution. This claim is also valid for military authoritarian regimes. If the political parties that the junta established or supervised the establishment of can gain large majority in the parliament and control the executive, the political-legal regulations they have brought can be rooted and the criminal responsibilities of the junta members can be prevented. Parties achieving this in three or more elections are considered hegemonic parties. A party's hegemonic status is achieved through its institutionalization and autonomy beyond being a leader's personal domination and propaganda tool and an election machine. Among the examples discussed here, only Indonesia's Golkar Party was able to become a fully hegemonic party and, for certain specific reasons, moved away from the elites that created the party and continued its political life by leaning on the new electorate. The Democratic-Republican Party of South Korea was also partially successful, winning several elections and approaching the hegemonic party level for a while. Among the examples discussed, Turkey's Nationalist Democracy Party was by far the most unsuccessful example. Similar to other parties, this party, established to continue the reforms and ideology of the military authoritarian regime and to provide legal protection to the members of the junta, neither gained the full support of the junta nor based on a certain political tradition, and eventually came last in the first election it melted and dissolved itself within a few years. This failure of the party enabled Turkey to return to civil-democratic life very soon after the coup.

PDF

___

Aydın, S. & Taşkın, Y. (2018). 1960’tan Günümüze Türkiye Tarihi. İstanbul: İletişim.
Cemal, H. (2012). Demokrasi Korkusu: 12 Eylül Günlüğü 2. İstanbul: Everest.
Chen, F. Y. (2020). Ruling Party Institutionalization in Autocracies. Michigan State University.
Çölük, Ö. (2018). Milliyetçi Demokrasi Partisi’nin Kuruluşu ve Faaliyetleri (1983-1986). (dan. V. Engin) Marmara Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü AİİT Anabilim Dalı Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, İstanbul.
Ergüder, Ü. & Hofferbert, R. (1988). “The 1983 General Elections in Turkey: Continuity or Change in Voting Patterns” ed. M. Heper & A. Evin içinde State, Democracy and the Military in Turkey in the 1980s (81-102). Berlin/New York: Walter de Gruyter.
Evren, K. (1991). Kenan Evren’in Anıları - 4. İstanbul: Milliyet.
Geddes, B. (1999). Authoritarian Breakdown: Empirical Test Of A Game Theoretic Argument. In Annual Meeting Of The American Political Science Association, Atlanta (Vol. 2).
Han, Y. C. (1971). The 1969 Constitutional Revision and Party Politics in South Korea. Pacific Affairs, 242-258.
Hakim, M. (2016). Soeharto And The Politicization Of Indonesian Islam (1968-1998). Journal of Indonesian Islam, 10(2), 159-180.
Hale, W. (2014). Türkiye’de Ordu ve Siyaset, çev. A. Fethi. İstanbul: Alfa.
Heper, M. (2006). Türkiye’de Devlet Geleneği, çev. N. Soyarık. Ankara: Doğu Batı.
Hong, Y. P. (1999). State Security and Regime Security: President Syngman Rhee and the Insecurity Dilemma in South Korea 1953-60. Springer.
Huntington, S. P. (1965). Political Development And Political Decay. World Politics, 17(3), 386-430.
Huntington, S. P. (2006). Political Order İn Changing Societies. Yale University Press.
Im, H. B. (1987). The Rise Of Bureaucratic Authoritarianism İn South Korea. World Politics, 39(2), 231-257.
Jung, J. H. (1992). Personal İncome Distribution İn Korea, 1963–1986: A Human Capital Approach. Journal of Asian Economics, 3(1), 57-71.
Kim, C. E. (1975). Transition from Military Rule: The Case of South Korea. Armed Forces & Society, 1(3), 302-316.
Kim, C. E. (1988/2019). After the Coup: South Korea Creates a New Political Order. In The Decline of Military Regimes (pp. 45-74). Routledge.
Kim, H.M. (2011). Korean Democracy İn Transition: A Rational Blueprint For Developing Societies. University Press of Kentucky.
Kim, Y. H. (1992). Authoritarian Leadership And hegemonic Party building: A Comparative analysis of South Korea And Mexico. Asian Perspective, 83-108.
Lee, S. (2019). Comparative Case Study on Institutionalization of Ruling Parties Under Military Authoritarianism: Democratic Republican Party Under Park Chung-Hee Regime in South Korea (1961-1979) and GOLKAR Under Suharto Regime in Indonesia (1966-1998). Journal of Social and Political Sciences, 2(4).
Liddle, R. W. (1978). The 1977 Indonesian Election and New Order Legitimacy. Southeast Asian Affairs, 122-138.
Magaloni, B. (2006). Voting For Autocracy: Hegemonic Party Survival And Its Demise In Mexico. Cambridge: Cambridge University Press.
Masuhara, A. (2015). The End Of Personal Rule İn Indonesia: Golkar And The Transformation Of The Suharto Regime (Vol. 24). Government Printing Office.
MDP. (1983a). Program. Ankara: Ajans-Türk Matbaacılık.
MDP. (1983b). Temel Esaslar (Düşünce ve Görüşler, Sorunlar, Çözümler). Ankara: MDP Basın Merkezi.
Mortimer, R. (2006). Indonesian Communism Under Sukarno: Ideology And Politics, 1959-1965. Equinox Publishing.
Nathan, A. J.(2003). Authoritarian Resilience. Journal of Democracy, 14(1), 6-17.
Oh, J. K. C. (1999). Korean Politics: The Quest For Democratization And Economic Development. Cornell University Press.
Parla, T. (2002). Türkiye’nin Siyasal Rejimi 1980-1989. İstanbul: İletişim.
Suryadinata, L. (1997). Golkar of Indonesia: Recent Developments. Contemporary Southeast Asia, 19(2), 190.
Suryadinata, L. (2007). The Decline of the Hegemonic Party System in Indonesia: Golkar After the Fall of Soeharto. Contemporary Southeast Asia, 333-358.
Svolik, M. W. (2012). The Politics Of Authoritarian Rule. Cambridge University Press.
Turgut, H. (1986). 12 Eylül Partileri. İstanbul: ABC.
Vatikiotis, M. R. (2013). Indonesian Politics Under Suharto: The Rise And Fall Of The New Order. Routledge.
Vogel, E. F. (1991). The Four Little Dragons: The Spread Of İndustrialization İn East Asia (Vol. 3). Harvard University Press.
Yaşar, M. (1990). Paşalar Politikası. İstanbul: Tekin.
Zürcher, E. J. (2016). Modernleşen Türkiye’nin Tarihi, çev. Y. Saner. İstanbul: İletişim.