___

• Aksoy, N.C. (2014). Dijital oyun tabanlı matematik öğretiminin ortaokul 6. sınıf öğrencilerinin başarılarına, başarı güdüsü, öz-yeterlik ve tutum özelliklerine etkisi. (Doktora Tezi), Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara. Altınköprü, T. (2015). Çocuk psikolojisi, çocuğun gelişimi, mutluluğu ve sosyal uyumu nasıl sağlanır? İstanbul: Hayat Yayıncılık. Amory, A. &Seagram, R. (2003). Educational game models: Conceptualizationan devaluation. South African Journal of Higher Education, 17(2), p.206-217. Artun, E. (2011). Türk halkbilimi. Adana: Karahan Kitabevi Aytekin, H. (2001). Okul öncesi eğitimi programları içinde oyunun çocuğun gelişimine olan etkileri. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Kütahya. Baran, M. (1999). Çocuk oyunları. Ankara: Kültür Bakanlığı Çocuk Kitapları. Barber, V. (2011). Oyunlarla çocukların duygusal dünyasını geliştirmek. (Çev. Emel Aksay). İstanbul: Sistem Yayıncılık. Binark, M., ve Bayraktutan-Sütçü, G. (2008). Kültür endüstrisi ürünü olarak dijital oyun. Ankara: Kalkedon Yayınları. Bıyıklı, H. ve Öztaş, Y. (2016). İlköğretim Türkçe öğretmen kılavuz kitabı 2. Ankara: Doku Yayıncılık. Bottino, R.,Ferlino, L., &Travella, M. O. (2007). Developing strategic an dreasoning Abilities with computer games at primary school level. Computers&Education, 49(4), 1272–1286. Bozbey, S., Oğan, M., Özkara, M., Aktaş, A. Demir, E. ve Köksal, K. (2016). İlköğretim Türkçe öğretmen kılavuz kitabı 4. Ankara: Özgün Matbaacılık. Cengiz Aygün, S. (1996). Çocuk oyunlarının sınıflandırılması. Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Dergisi, 1-2(38), 287-300 Egemen, A, Yılmaz, Ö ve Akil, İ. (2004). Oyun, oyuncak ve çocuk, ADÜ Tıp Fakültesi Dergisi, 5(2) : 39 – 42. Ergün, M. (1980). Oyun ve oyuncak üzerine I. Milli Eğitim I/1, 102-119. Evliyaoğlu, S. ve Baykurt, S. (1988). Türk halkbilimi. Ankara: Ofset Reprodüksiyon Matbaacılık. Erhan, G. (2016). İlköğretim Türkçe öğretmen kılavuz kitabı 3. İzmir: Kartopu Yayıncılık. Fırat, H. (2013). Çocuk oyunları-eğitim ilişkisi: Bezirgân başı örneği. Turkish Studies,8(13), 885-896. Flecther, J.D. &Tobias, S. (2006). “Using Computer Games and Simulations for Instruction: A Research Review.” Proceedings of the Society for Advanced Learning Technology Meeting.15/12/2016tarihindefile:///C:/Users/asus/Downloads/Using_computer_games_and_simulations_for_instructi. pdf internet adresinden erişildi. Gedik, M. ve Tekin, B. (2015). Ortaokul Türkçe dersi öğretmen kılavuz kitaplarında yer alan eğitsel oyunların niteliksel ve niceliksel olarak incelenmesi. Siirt Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, (3),96-107. Gökşen, C. (2014). Oyunların çocukların gelişimine katkıları ve Gaziantep çocuk oyunları, Atatürk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Dergisi, 54, 229-259. Jones, M. (2007). Çocuk ve oyun.(Çev. Ayda Çayır). İstanbul: Kaknüs Yayınları. MEGEP (2008). MEGEP: T.C. Milli Eğitim Bakanlığı Mesleki Eğitim ve Öğretimin Güçlendirilmesi Projesi. Çocuk gelişimi ve eğitimi: Oyun etkinliği-28 Kasım 2016 tarihinde http://megep.meb.gov.tr/mte_program_modul/modul_pdf/61CBG033.pdf adresinden erişildi. MEGEB (2016). T.C. Milli Eğitim Bakanlığı Mesleki Eğitim ve Öğretimin Güçlendirilmesi Projesi. Çocuk Gelişimi ve Eğitimi Oyun ve Hareket Etkinlikleri- 02/12/2016 tarihindehttp://www.megep.meb.gov.tr/mte_program_modul/moduller/Oyun%20ve%20Hareket%20Etkinlikleri.pdf adresinden erişildi. Kaya, Ü.Ü. (2007). İlköğretim I. kademede İngilizce derslerinde oyun tekniğinin erişiye etkisi. Yüksek lisans tezi. Afyon Kocatepe Üniversitesi, Afyonkarahisar. Kaya, S. ve Elgün, A. (2015). Eğitsel oyunlar ile desteklenmiş fen öğretiminin ilkokul öğrencilerinin akademik başarısına etkisi. Kastamonu Eğitim Dergisi, 23(1), 329-342. Koçyiğit, S., Tuğluk , M.N. ve Kök, M. (2007). Çocuğun gelişim sürecinde eğitsel bir etkinlik olarak oyun, Kazım Karabekir Eğitim Fakültesi Dergisi, Atatürk Üniversitesi, S 16, Erzurum. Korucu, S.,ve Kurtlu, Y. (2016). Türkçe öğretmenlerinin Türkçe derslerinde eğitsel materyal olarak oyun ve oyuncak kullanımına yönelik görüş ve önerileri. Electronic Turkish Studies, 11(9), 539-558. Oğuzkan, Ş. Ve Avcı, N. (1981). Okulöncesinde eğitici oyuncaklar. İstanbul: YA-PA Yayınları, Özdoğan, B. (2000). Çocuk ve oyun. Ankara: Anı yayıncılık. Öztemiz, S., Önal, H, (2013).İlkokul öğrencilerinin oyun tekniği ile okuma alışkanlığı kazanmasına yönelik öğretmen görüşleri, Ankara Beytepe İlkokulu Örneği, Bitlis Eren Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi,(1) 2, 65-79. Piaget, J. (1962). Play, dreams and ımitation in childhood. London: Routledge. Pivec, M.,Kearney, P. (2007). Games for learning and learning from games. İnformatica, 31(6), p. 419-423. Polat, H. (2013). Anadolu’da bir çocuk geleneği: Sözde oyuncu. Ekev Akademi Dergisi, (57), 329-346. Sağlam, M. S. (2013). Oyunların dil bilgisi öğretiminde ve kelime serveti etkinliklerindeki yeri (Yenilenen ilköğretim 5. Sınıf ders kitapları örneği). Uluslararası Türkçe Edebiyat Kültür Eğitim (TEKE) Dergisi, 2(4), 274-285. Sidekli, S. ve Balcı E. (2016). İlköğretim Türkçe öğretmen kılavuz kitabı 1, MEB, Ankara. Tekerek, N. (2006). Oyun kavramından dramaya dramadan dramatik eğitime. Tiyatro Araştırmaları Dergisi, 22, 47-73. TDK (2016). Büyük Türkçe Sözlük. 29/11/2016 tarihinde http://www.tdk.gov.tr/index.php?option=com_bts&arama=kelime&guid=TDK.GTS.583ec687f05939.96755220 internetadresinden erişildi. Üçgül, M. (2006). The ımpact of computer games on students’ motivation. Ankara: Middle East Technical University,. Varışoğlu, B., Gedik, M., Şeref, İ. ve Yılmaz, İ. (2013). Türkçe dersinde uygulanan eğitsel oyunlara yönelik tutum ölçeği: Geçerlilik ve güvenilirlik çalışması. Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, Adıyaman Üniversitesi, 6, 1059-1081. Yörükoğlu, A. (2006). Çocuk ruh sağlığı. İstanbul: Özgür Yayınları.