20416

GELENEKSEL TÜRK MÜZİĞİNİN ÇOKSESLENDİRİLMESİNE YÖNELİK BESTECİ GÖRÜŞLERİ

Geleneksel Türk müziğinin “çokseslendirilmesi” geçmişten günümüze kadar önemini koruyan bir konu olmuştur. Cumhuriyet sonrası müzik politikaları göz önünde bulundurulduğunda geleneksel müziğimizin çokseslendirilmesi kimi zaman eleştirilmiş kimi zaman da mutlak şekilde bir gereklilik olduğu fikri desteklenmiştir. Günümüzde de önemini koruyan bu konu özelinde son yıllarda yapılan akademik çalışmalar artış göstermektedir. Günümüzde çeşitli besteciler çoksesliliğin geleneksel yapıya zarar verdiğini savunurken kimi besteciler ise aksine müzik dağarımıza katkı sağladığını savunmakta ve çoksesli Türk müziği eserleri düzenlemeye ve bestelemeye devam etmektedir. Bu çalışmada, çoksesli Türk müziği eserleri düzenleyen veya çoksesli yapıda eserler besteleyen 7 besteci ile görüşme yapılarak, Türk müziğinin çokseslendirilmesine yönelik besteci görüşlerinin ortaya konulması amaçlanmıştır. Bu amaç doğrultusunda araştırmacı tarafından hazırlanan “Yarı Yapılandırılmış Görüşme Formu” bestecilere uygulanarak veriler toplanmıştır. Nitel ve betimsel yapıdaki çalışmada, konu özelinde bestecilere beş ayrı soru yöneltilmiş, elde edilen veriler tablolar halinde sunulmuş ve yorumlanmıştır.

Anahtar Kelimeler:

Bestecilik, Çokseslilik, Türk Müziği.

PDF

___

Akkaş, S. (2015), Türkiye’de Cumhuriyet Dönemi Kültür ve Müzik Politikaları (1923-2000), İstanbul: Sonçağ Yayınları.
Alimdar, S. (2016), Osmanlı’da Batı Müziği, İstanbul: Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları.
Arseven, V. (1957), Çok Sesli Halk Türküleri, İstanbul: Maarif Basımevi.
Bilecikli, D. (2012), Çoksesli Müziğin Osmanlı İmparatorluğu’nda Gelişme Süreci, Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, İstanbul: Haliç Üniversitesi.
Bilgen, A., S. (1986), Dünden Yarına Türküler Çokseslendirilmiş On Halk Türküsü, Ankara: Eser Matbaacılık. Bilgen, A., S. (2000), Altı Damla, Ankara: SCAMV Nota Yayınları.
Ece, S. (2007), Çoksesli Türk Müziği Bestecileri ile İlgili Lisansüstü Tez ve Yayınlar Antolojisi: Trakya Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 9 (2), 148-164.
İlerici, K. (1970), Bestecilik Bakımından Türk Müziği ve Armonisi, İstanbul: Milli Eğitim Basımevi.
Karasar, N. (2014), Bilimsel Araştırma Yöntemi, Ankara: Nobel Akademik Yayıncılık.
Küçükkaplan, U. (2013), Arabesk Toplumsal ve Müzikal Bir Analiz, İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
Orhan, A., H. (2011), 1950-1960 Yılları Arasında Türkiye’de Resim ve Çoksesli Müzik Alanlarında Geleneksel Kaynaklara Yönelimler, Yayınlanmamış Doktora Tezi, Ankara: Ankara Üniversitesi.
Özdemir, G. (2017), İlerici Armonisine Giriş, Ankara: Anı Yayıncılık.
Sarısözen, M. (1940). Çoksesli Müzik ve Bağlamalar: Güzel Sanatlar Dergisi 2, 117-124.
Tura, Y. (2019), Türk Musikisinin Meseleleri – II Türk Musikisi ve Armoni, İstanbul: İz Yayıncılık.
Türkmen, U. (2007), Türk Müziğinde Çokseslilik Tartışmaları: Afyon Kocatepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 9 (1), 177-194.