Amaç: Çalışmamızın amacı menüsküs dikiş teknikleri ile tamir materyallerinin primer dayanımlarını in vitro biyomekanik veriler ile karşılaştırmaktır. Çalışma planı: Çalışmada 71 dana dizi medial menüsküsü kullanıldı. Tüm menüsküslerde longitudinal yırtık oluşturuldu ve test edilen iki değişik dikiş tekniği veya yedi değişik tamir materyali ile tespit edildi. Takiben, menüsküsler Instron test cihazında dikiş veya tamir materyalleri kopuncaya ya da menüsküsten sıyrılıncaya kadar distrakte edildi. Test edilen tamir yöntemleri vertikal (0 PDS, 2/0 PDS, 2/0 Ethibond) ve horizontal (0 PDS, 2/0 PDS, 2/0 Ethibond) dikişler, ve T-fix, Mitek, Clearfix screw, Clearfix dart, Biostinger, S-D-sorb, Arthrex dart tamir materyalleriydi. Sonuçlar: En sağlam tamir yöntemi 0 PDS kullanılarak yapılan (vertikal ve horizontal) menüsküs dikişleriydi. 2/0 Ethibond ve PDS kullanılan vertikal ve horizontal dikişler arasında fark bulunmadı. T-fix dışında tüm tamir materyallerinin primer dayanımı dikiş tekniklerinden daha zayıf bulundu. T-fix ve kısmen Arthrex dart (%50’si koptu) dışında tüm tamir materyalleri direkt ya da parça kopararak menüsküsten sıyrıldı. Daha geniş kanat ya da çıkıntılı tamir materyallerinin (Clearfix screw ve Biostinger) primer dayanımı diğerlerine göre daha yüksek ölçüldü. Çıkarımlar: Tüm menüsküs tamir materyallerinin pimer dayanımları dikiş tekniklerinin altında kaldığından, bunların kullanıldığı dizlerde postoperatif rehabilitasyonda hızlı davranılmamalıdır. Yeni tamir materyalleri tasarlanırken daha geniş kanatlı ve çıkıntıları daha çok vertikal yerleşimli materyaller tercih edilmelidir.