Amaç: Eklemi ilgilendiren ve parçalı radius distal uç kırıklarında kilitli palmar plak tespiti ile K-teli destekli eksternal fiksatör tespitinin sonuçları karşılaştırıldı. Çalışma planı: Eklemiçi ve parçalı radius alt uç kırığı nedeniyle ameliyat edilen 16 hastaya (11 erkek, 5 kadın; ort. yaş 49±16) açık redüksiyon ve palmar kilitli plak ile tespit, 14 hastaya (11 erkek, 3 kadın; ort. yaş 35±10) ise kapalı redüksiyon ve K-teli destekli eksternal fiksatör ile tespit uygulandı. Her iki grupta da sekizer hastada eşlik eden yaralanma vardı. AO/ASIF sınıflamasına göre, palmar kilitli plak grubunda dört kırık C1, 10 kırık C2, iki kırık C3; eksternal fiksatör grubunda ise üç kırık C1, sekiz kırık C2, üç kırık C3 idi. Fonksiyonel değerlendirme için hastaların eklem hareket açıklıkları ve kavrama güçleri ölçüldü. Sonuçlar Gartland-Werley ölçeği ile değerlendirildi. Subjektif fonksiyonel değerlendirmede Türkçe QuickDASH ölçeği kullanıldı. Son kontrolde radyografik olarak radyokarpal eklemde osteoartroz varlığı Broberg-Morrey ölçütlerine göre araştırıldı. İki grupta da hastalar en az 12 ay takip edildi (kilitli plak grubunda ort. 26.1±6.1 ay, eksternal fiksatör grubunda 62.7±16.8 ay). Sonuçlar: Kilitli plak grubunda son kontroldeki el bileği fleksiyon (p=0.012) ve supinasyon (p=0.003) derecesi, eksternal fiksatör grubundan anlamlı derecede yüksekti. Diğer hareket açıklığı göstergeleri anlamlı farklılık göstermedi. Radyografik ölçümlerde, palmar açılanma, radial uzunluk ve radial eğim kayıpları ve ulnar varyanstaki değişim açısından iki grup arasında anlamlı fark görülmedi. Gartland-Werley skorları arasında anlamlı fark bulunmadı (kilitli plak 2.4±2.4; eksternal fiksatör 2.0±2.8; p>0.05). Kilitli plak grubunda 11 hastada (%68.8) mükemmel, beş hastada (%31.3) iyi; eksternal fiksatör grubunda ise 11 hastada (%78.6) mükemmel, iki hastada (%14.3) iyi, bir hastada (%7.1) orta sonuç elde edildi. Grupların QuickDASH skoru ortalamaları (kilitli plak 2.4±3.0; eksternal fiksatör 2.9±5.4) ve işe veya gündelik yaşama dönüş süreleri (sırasıyla 1.9±0.5 ay ve 2.1±0.7 ay) anlamlı farklılık göstermedi (p>0.05). Kilitli plak grubunda son kontrolde sağlam tarafa göre güç kaybı ortalama %3, eksternal fiksatör grubunda ise %5 bulundu. Kilitli plak uygulanan grupta dört hastada (%25), eksternal fiksatör grubunda ise 11 hastada (%78.6) radyografik olarak evre 1 osteoartroz bulguları gözlendi. Kilitli plak grubunda komplikasyon görülmezken, eksternal fiksatör grubunda iki hastada (%14.3) bölgesel ağrı sendromu, üç hastada (%21.4) yüzeyel çivi-tel dibi enfeksiyonu görüldü. Bir hasta fiksatör giriş yerlerinde yapışıklıktan şikayetçiydi. Dokuz hasta (%64.3) fiksatörden memnun olmadığını bildirdi. Çıkarımlar: Objektif ve subjektif fonksiyonel değerlendirme açısından iki yöntem arasında belirgin üstünlük görülemedi. Hasta memnuniyeti açısından palmar kilitli plağın daha üstün olduğu gözlendi. Palmar plağın kullanılamadığı uygun hastalarda K-teli destekli eksternal fiksatör tespiti güvenilir bir yöntem olarak düşünülebilir.

Objectives: This study was designed to compare the results of palmar locking plate and K-wire augmented external fixation in the treatment of intra-articular comminuted distal radius fractures. Methods: The study included 30 patients with intra-articular comminuted distal radius fractures. Sixteen patients (11 men, 5 women; mean age 49±16 years) underwent open reduction and palmar locking plate fixation, and 14 patients (11 men, 3 women; mean age 35±10 years) underwent closed reduction and K-wire augmented external fixation. In both groups, eight patients had accompanying injuries. According to the AO/ASIF classification, there were four C1, 10 C2, and two C3 fractures in the locking plate group, and three C1, eight C2, and three C3 fractures in the external fixation group. For functional assessment, joint range of motion and grip strength were measured. The patients were assessed using the Gartland-Werley scale. Subjective functional assessment was made using the QuickDASH scale. On final radiographs, the presence of osteoarthrosis in the radiocarpal joint was assessed according to the Broberg-Morrey criteria. The follow-up period was at least 12 months (26.1±6.1 months in the locking plate group, and 62.7±16.8 months in the external fixation group). Results: Wrist flexion (p=0.012) and supination (p=0.003) degrees at final follow-up were significantly greater in the locking plate group. Other range of motion parameters were similar in the two groups. On final radiographic measurements, there were no significant differences between the two groups with respect to losses in palmar angulation, radial length, and radial inclination, and change in ulnar variance. The mean Gartland-Werley scores did not differ significantly (2.4±2.4 with plate fixation, and 2.0±2.8 with external fixation; p>0.05). The results were excellent in 11 patients (68.8%) and good in five patients (31.3%) with plate fixation. The results of external fixation were excellent in 11 patients (78.6%), good in two patients (14.3%), and moderate in one patient (7.1%). The mean QuickDASH scores and time to return to work were similar in patients treated with a locking plate and external fixator (QuickDASH score 2.4±3.0 and 2.9±5.4; 1.9±0.5 months and 2.1±0.7 months, respectively; p>0.05). The mean loss of strength compared to the healthy side at final follow-up was 3% in the locking plate group, and 5% in the external fixation group. Radiographic findings of stage 1 osteoarthrosis were observed in four patients (25%) in the plate group, and in 11 patients (78.6%) in the external fixation group. There were no complications in the locking plate group. In the external fixation group, two patients (14.3%) had regional pain syndrome, three patients (21.4%) had superficial pin and wire tract infections, and one patient complained of adherence at entry sites of the fixator. Overall, nine patients (64.3%) expressed dissatisfaction with the external fixator. Conclusion: Our results showed no superiority between the two treatment methods with respect to objective and subjective tools of evaluation. Palmar locking plate fixation was associated with full patient satisfaction. K-wire augmented external fixation can be used as a safe method in selected cases in which the severity of distal radius fracture would not allow palmar locking plate fixation.