Bağdaşımcılık Teorisi, gerekçelendirmenin ve bilginin yapısı sorununa dair epistemik bir teori olup, gerekçelendirmenin ve bilginin dairesel ve sonu olmayan bir yapıda olduğunu savunmaktadır. Bir kanaati veya inancı gerekçelendirmenin mümkün olabilmesi için ise bu kanaatin veya inancın, diğer inançlar arasında bağdaşım içinde olması gerektiği öne sürülmektedir. Bir başka deyişle, bir inancın gerekçeli olabilmesi için öncelikle inanç sistemi içerisinde bulunan diğer inançlarla bağdaşım içerisinde olması gereklidir. Gerekçelendirmenin ve bilginin yapısı sorununa dair diğer teorilerden farklı olarak benimsediği dairesel ve sonu olmayan yapıdaki gerekçelendirme modeli, tartışmalara sebep olmuş ve bu konuda argümanlar geliştirilmiştir. Teorinin öne sürmüş olduğu bu görüşler çeşitli argümanlarla desteklenmekle birlikte, teoriye karşı çeşitli eleştiriler getirilmiş ve teoriye karşı argümanlar sunulmuştur. Bağdaşımın gerekçelendirme için yeterli ya da gerekli olmaması yönünde geliştirilen karşı argümanlar, deneyimsel/algısal inançlar, farkındalık, mantıksal tutarlılık gibi unsurlar üzerinde yoğunlaşmaktadır. Bu makalede Bağdaşımcılık Teorisinin görüşleri incelenerek Bağdaşımcılık Teorisini destekleyen ve bağdaşımcılık teorisine karşı geliştirilen argümanlar ve bu argümanlara verilen cevaplar sunulacaktır. Makale iki bölümden oluşmaktadır. İlk bölümde bağdaşımcılık teorisi ile ilgili genel bir sunum yapılmaktadır. İkinci bölümde ise, Bağdaşımcılık Teorisini destekleyen ve Bağdaşımcılık Teorisine karşı geliştirilen argümanlar ele alınacaktır.