Öz Şiirde i’câz en kısa tanımıyla, güzel şiir söyleyerek dinleyeni şaşırtmak demektir.İslami şiirin estetik anlayışına göre şair ve şiiri için varılacak en üst basamak olarak bilinir.Mucizeyle bağlantılıdır.Şiir estetiğindeki önemli yerine rağmen i’câz; XVII. yüzyıla kadar divan şairinin dilinde söz konusu anlamıyla pek yer almamış; ancak XVII.yüzyılda Nef’î ve Sebk-i Hindî şairlerince kullanılmıştır. Bunda XVII. yüzyıl divan şiirinin şair için iyice usta işi sayıldığı yüzyıl olmasının etkisi vardır. Bu dönemde i’câz , şiirde estetik anlayışın bir tezahürü olarak dilde yoğun kullanıma girer. Buna rağmen uygulamada ic’âzın başarılı örnekleri verilememiş; belki de i’câz, bir ütopya olarak şairin dilinde var olmuş ve ifadesini sadece sayılı usta şairlerin bazı örneklerinde bulmuştur, denilebilir.