Din Görevlilerine Göre Camiler ve Din Görevlileri Haftası

Öz Diyanet İşleri Başkanlığı tarafından, camilerin ve din görevlilerinin değerini ve önemini anlatmak için, 1986 yılından itibaren 1-7 Ekim tarihleri arasını içeren Ekim ayının ilk haftası “Camiler Haftası” olarak kutlanmakta iken 2003 yılında “Camiler Haftası’na “Din Görevlileri” de ilave edilerek bu hafta, “Camiler ve Din Görevlileri Haftası” olarak kutlanmaya başlanmıştır. 2011 yılından itibaren her yıl farklı bir tema belirlenerek çeşitli etkinliklerle bu haftanın kutlanmasına devam edilmektedir. Literatür taramasında, din görevlilerinin Camiler ve Din Görevlileri Haftasına yönelik görüşlerini inceleyen bir araştırmaya rastlanılmamıştır. İşte bu araştırma 1986 yılımdan beri devam edegelen bu uygulama ile ilgili olarak din görevlilerinin görüşlerini tespit etmeyi amaçlamaktadır. Araştırma temelde hem nicel hem nitel desen üzere kurgulanmıştır. Araştırmada nicel yöntemlerden betimsel tarama, nitel yöntemlerden içerik analizi kullanılmıştır. Araştırmanın çalışma grubunu Erzurum İli merkez ilçelerde görev yapan 117 din görevlisi oluşturmaktadır. Araştırmaya veri toplamak üzere Araştırmacı tarafından geliştirilen içerisinde din görevlilerinin kişisel özelliklerini ve Camiler ve Din Görevlileri Haftasına yönelik görüşlerini tespit etmeye yönelik çeşitli soruların bulunduğu anket formu kullanılmıştır. Araştırmada, din görevlilerinin, bu haftanın beklenen amaçlara ulaşmada yeterince farkındalık oluşturmadığı kanaatine sahip oldukları sonucuna ulaşılmıştır.

Anahtar Kelimeler:

Din Hizmetleri, Cami, Din Görevlisi

PDF

___

Akın, A. (2008). “Cami İçi Din Hizmetleri”. (Editör: Mehmet Bulut). I. Din Hizmetleri Sempozyumu (3-4 KASIM 2007), I. Cilt içinde (s,245-257). Ankara: DİB Yayınları.

Aksoy, E. (2014). Cami Eğitimi ve Cami Bağlantılı Halkla İlişkilerde İletişim Engelleri. (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Sakarya: Sakarya Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.

Altaş, N. (2012). “Cami Dışı Din Etkinliklerini Biçimlendiren Temel Kavramlar ve Bu Alanda Temel Kavramsallaştırmalar: Dinî Danışmanlık ve Manevî Sosyal Hizmetler”. Yaygın Din Eğitimi Sempozyumu – II içinde (s. 295-318). Ankara: DİB Yayınları.

Altaş, N. (2012) “Din Hizmetleri ve Dini Danışmanlık İlişkisi”. (Editör: Nurullah Altaş ve Mustafa Köylü. Dini Danışmanlık ve Rehberlik Hizmetleri,). Ankara: Gündüz Yayınları.

Altındaş, R. (2008). “Cami Odaklı İrşad Hizmetlerinin Niteliği Nasıl Artırılabilir?”. (Editör: Mehmet Bulut). 1.Din Hizmetleri Sempozyumu (3-4 Kasım 2007), Cilt I içinde (s. 233-244). Ankara: DİB Yayınları.

Aşıkoğlu, Y. N. (2008). “Din Hizmetlerinin Sunumunda Alternatif Yöntem: Dinî Danışmanlık”. (Editör: Mehmet Bulut). 1. Din Hizmetleri Sempozyumu (3-4 Kasım 2007) Cilt II içinde (s. 543-549). Ankara: DİB Yayınları.

Büyüköztürk. Ş., Çakmak, E. K., Akgün, Ö. E., Karadeniz, Ş. ve Demirel, F. (2013). Bilimsel Araştırma Yöntemleri. Ankara, Pegem Akademi.

Buyrukçu, R. (1996). “Din. Görevlilerinin Problemleri ve Çözümü İle İlgili Görüş ve Teklifler”. Süleyman Demirel Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 3, 75-113.

Buyrukçu, R. (2008). Din Görevlisinin Mesleğini Temsil Gücü. 3.Baskı. Ankara:TDV Yayınları.

Cengil, M. (2010). “Din Görevlileri ve Kur’an Kursu Öğreticilerinin Tükenmişlik Düzeyleri”. Dinbilimleri Akademik Araştırma Dergisi, 10 (1), 79‐101.

Cerrahoğlu, İ. (1993). ”Camilerimiz” , Diyanet Dergisi, 34, 4-7.

Creswell, J. W. and Plano Clark, V. L . (2015). Karma Yöntem Araştırmaları Tasarımı ve Yürütülmesi. (Çev. Edt.: Yüksel Dede ve Selçuk Beşir Demir). Ankara: Anı Yayıncılık.

Coştu, Y. (2013). “Din Görevlilerinde Meslekî Doyum; Çorum İl Merkezi Örneği”, Hitit Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 6 (1), 1-18.

Çelik, A. (2013). Din Eğitimi Tarihi. İstanbul: Arı Sanat Yayınları.

Dam, H. (2004). “Yaygın Din Eğitimine İlişkin Bazı Temel Sorunlar ve Çözüm Önerileri”. 16-17 Ekim 2003, Türkiye’de Yüksek Din Eğitiminin Sorunları, Yeniden Yapılanması ve Geleceği Sempozyumu içinde (s. 425-445), Isparta: S.D.Ü. İlahiyat Fakültesi Yayınları No: 16.

Doğan, R. (1998). “Cumhuriyet Öncesi Dönemde Yaygın Din Eğitimi Açısından Hutbeler”. Dini Araştırmalar, 1 (2), 5-51.

Döner, A. (2014). Cami Hizmetlerinde Cemaatin Beklentileri Üzerine Sosyolojik Bir Analiz (Sivas/Zara İlçesi Örneği). (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Sivas: Cumhuriyet Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.Erdiç, Ş. (2015). “Din Görevlisinin Zihniyet Dünyası ve Bunun Mesleki Sonuçları (Antalya İli Örneği)”. Cumhuriyet Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi (CÜİFD), XIX (2), 243 – 272. Gözütok, Ş. (2017). Hz. Peygamber Döneminde Eğitim Öğretim. İstanbul: Ensar Neşriyat.

Güngör, Ö. (2012). “Yaşlılar İçin Cami Temelli Sosyal/Dini Hizmetler”. Atatürk Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 38, 161-188.

Güler, S., Halıcıoğlu, M. B. ve Taşğın. (2015). Sosyal Bilimlerde Nitel Araştırma. Ankara: Seçkin Yayınevi.

Görmez, M. (2014). “Cami ve Gençlik”. Diyanet Aylık Dergi, 286, 6-7.

İnce, A. (2014). “Din Hizmetleri Sunumu Bağlamında Elli ve Üzeri Yaş Grubunun Cami ve Din Adamı Algısı”. International Journal of Science Culture and Sport, Special Issue, 1, 432-452.

Karakaş, Ö.(2014). “Cumhuriyet’in İlk Yıllarında Yönetimin Din Görevlilerinden Beklentileri ve Din Görevlilerinin İnkılâplar Karşısındaki Tutumu”. Sosyal Bilimler Dergisi Beşeri Bilimler Sayısı, 12 (3), 140-166.Karasar, N. (2004). Bilimsel Araştırma Yöntemi. (13. baskı). Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.

Kaya, M. ve Küçük N. (2015). “Din Görevlilerinin Mesleki Yeterlilikleri: Safranbolu’da Görev Yapan Din Görevlileri Üzerine Bir Araştırma”. Karabük Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi Özel Sayı, I, 1-18.

Kaya, M. ve Nazıroğlu, B. (2008). “Din Görevlilerinin Mesleki Tutum ve Motivasyon Düzeylerini Etkileyen Bazı Faktörler”. Ondokuz Mayıs Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 26-27, 25-53.

Kayadibi, F. (2000). Yaygın Din Eğitiminde Cami ve Görevlileri. Ankara: DİB Yayınları.

Keyifli, Ş. (2013). “Cami İçi Din Eğitimi ve İletişimi Süreci Olarak Hutbeler”. Ekev Akademi Dergisi, 17 (55), 71-88.

Korkmaz, M. (2012). “Din Görevlilerinin Camilerdeki Denetim İşlemlerine İlişkin Görüşleri: Kayseri Örneği”. bilimname, XXIII (2), 7-33.

Köylü, M. (1991). “Din Görevlilerinin Mesleki Problemleri”, Ondokuz Mayıs Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 5, 181-212.

Onay, A. (2006). “Cami Eksenli Din Hizmetleri”. Değerler Eğitimi Dergisi, 4 (12), 149-175.

Önder, M. (2016). “Camilerde Sunulan Hizmetlerin Rehberlik ve İletişim Açısından Değerlendirilmesi”. The Journal of Academic Social Science Studies, 44, 233-248.

Özdemir, Ş. (2000). “Avrupa Birliğine Giriş Sürecinde Cami Dışı Hizmet Alanlarında Din Görevliliği”. Diyanet İlmi Dergi, 41(3), 7-16.

Özdemir, Ş., Güneş, A. ve Kavak, R. (2012). “Göreve Yeni Başlayan Din Görevlilerinin Mesleki Problemleri”. Hikmet Yurdu, 5 (10), 13 – 31.

Selçuk, M. (1991). “Dinî Hitabet Uygulamalarımız”. İslami Araştırmalar Dergisi, 5(3),165-174.

Şimşek, E. (2013). Hayat Boyu Dini Öğrenme İdealler ve Gerçekler ( Camilerde Kuran Öğretimi Programı- Erzurum Örneği). Ankara: Akasya Kitap Ltd. Şti.

Şimşek; E. (2017). “Camilerde Eğitim”. (Editör: Mustafa Köylü ve Şakir Gözütok). Ana Hatlarıyla İslam Eğitim Tarihi içinde (s. 107-134). İstanbul: Ensar Neşriyat.

Topuz, İ. (2015). “Cami Din Görevlilerinin Yeterliliklerinin Manevi Danışmanlık Açısından Değerlendirilmesi”. Süleyman Demirel Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 35, 27-56.

Tosun, C. (1996). Din ve Kimlik. Ankara: Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları.

Tosun, C. (2003). “Yetişkin Din Eğitiminin Merkezi Cami”. Diyanet Aylık Dergi, 148, 38-40.

Yavuzer, H. (2012). “Din Görevlilerinin Meslekleriyle İlgili Memnuniyet, Beklenti ve Performansları Üzerine Sosyolojik Bir Araştırma: Nevşehir Örneği” . Nevşehir Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 2, 64-81.

Yıldırım, A. (1999). “Nitel Araştırma Yöntemlerinin Temel Özellikleri ve Eğitim Araştırmalarındaki Yeri ve Önemi”. Eğitim ve Bilim, 7-17.

Yıldırım, A. ve Şimşek, H. (2011). Sosyal Bilimlerde Nitel Araştırma Yöntemleri. Ankara: Seçkin Yayıncılık.

Yıldız, İ. (2008). “Cami Hizmetlerindeki Sorunlar Bağlamında Din Görevlisi Yetiştirmeye Yönelik Çabalar”. (Editör: Mehmet Bulut). I. Din Hizmetleri Sempozyumu ( 3-4 KASIM 2007) II. Cilt içinde (s,45-62). Ankara: DİB Yayınları.

Yıldız, Z. (2016). “Din Görevlisi Adaylarının İletişim Becerisi Algılarının Çeşitli Değişkenler Açısından İncelenmesi”. Hitit Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 15 (29), 107-130.

Yılmaz, H. (2005). Camilerin Eğitim Fonksiyonu. İstanbul: DEM Yayınları.

Yılmaz, H. (2007). “Hz. Peygamber Döneminden Günümüze Kadınlar ve Cami Eğitimi”. Değerler Eğitimi Dergisi, 5(14), 107-130.