Önder KUTLU, Selçuk KAHRAMAN, Selçuk DİNÇER

Demokratik Kamu Politikalarına Sivil Toplum Katkısı: Konya STK Platformu Örneği

Öz Sivil toplum, Türkiye’de özellikle son yıllarda çeşitli akademik çalışmalara konu olmuş, ancak daha fazla çalışmayı gerektiren bir alan olarak değerlendirilebilir. Sivil toplumcu bir anlayışın demokratik yönetim ve siyasal katılım geleneğine katkısı bağlamında ve güncel gelişmeler ışığında önemi her geçen gün artmaktadır. Bununla birlikte Türkiye gibi ekonomik, toplumsal ve siyasal konularda yeni kamu politikaları üretme ve uygulama ihtiyacı olan ülkeler düşünüldüğünde sivil toplum kuruluşlarının kamusal sorunlar hakkında politika öneri ve katkı sunabilmesi, daha güçlü bir toplumsal mutabakat zeminini oluşturulmasına yardım eder. Demokrasi ve yönetişim tartışmaları sivil toplum kuruluşlarının katılımcı ve hesap verebilir bir kamu politikası anlayışında oldukça büyük önemi haiz olduğunu ortaya koymaktadır. Toplumsal hayatın olağan ve olağanüstü soru(n)ları karşısında herhangi bir kamusal alanda çalışma yürüten sivil toplum kuruluşlarının ilgili sorun alanları karşısında hem pro-aktif zemin oluşturma hem politika üretme ve uygulama aşamalarında hem de sorunlara çözüm anlamında reaktif desteğinin ilgili sorunsalın çözümünü ve meşruiyet alanını artıracağını söylemek yanlış olmayacaktır. Çalışmamızda demokrasi, katılımcılık, hesap verebilirlik ve yönetişim ilkeleri çerçevesinde sivil toplum kuruluşlarının üstlendikleri görev ve sorumlulukların ortaya konulması amaçlanmaktadır. Bu bağlamda Konya ili özelinde farklı alanlardaki sivil toplum kuruluşlarının bir üst çatı altında bir araya geldikleri Konya Sivil Toplum Kuruluşları Platformu üyelerinin genel kamu politikalarına yaklaşımları ve çeşitli kamusal aktörlerle olan ilişkileri ve performans düzeyleri 2018 yılı Mayıs ayında, Ufuk Turu Toplantılarında uygulanan bir anket çalışması bulguları çerçevesinde tartışılacaktır. Böylece sivil toplum ile kamu politikaları arasındaki ilişkilerin değerlendirilmesi hedeflenmektedir. STK gözüyle ve algısıyla kamu politikası konusu ele alındığı için, bu politikaların geliştirilmesi ve en azından sivil gözle olayın değerlendirilmesi mümkün olacaktır.

Anahtar Kelimeler:

kamu politikası, demokrasi, Sivil Toplum, Konya Sivil Toplum Kuruluşları Platformu

Civil Society Contribution to Democratic Public Policy-Making

PDF

___

Akatay, A. ve Harman, S. (2014). Sivil Toplum Kuruluşları. 3. Baskı, Bursa: Ekin Yayınevi.
Anderson, J. E. (2010). Public Policymaking: An Introduction. Seventh Edition, Boston: Wadsworth Cengage Learning.
Aron, R. (1976). Demokrasi ve Totalitarizm. 1. Baskı, Çev. V. Hatay, İstanbul: Milli Eğitim Basımevi.
Arslan, Z. (2005). Soruşturma: Hangi Demokrasi, Sivil Toplum, Cilt. 3, Sayı. 9, 88-91
Arslanel, M. N. (2017). Türkiye’de Demokrasi Sürecinde Sivil Toplumun Gelişimi. Konya: Çizgi Kitabevi Yayınları.
Ataay, F. (2006). Yönetişim ve Sivil Toplum, Memleket: Siyaset ve Yönetim Dergisi, Sayı 1, 1-12.
Ateş, H. ve Nohutçu, A. (2006). Kamu Hizmeti Sunumunda Gönüllü Kuruluşlar ve Devlet. SÜ İİBF Sosyal ve Ekonomik Araştırmalar Dergisi, Cilt. 6, Sayı. 11, 244-276.
Bayhan, V. (2002). Demokrasi ve Sivil Toplum Örgütlerinin Engelleri: Patronaj ve Nepotizm, CU Sosyal Bilimler Dergisi, Cilt. 26, Sayı. 1, ss. 1-13.
Bayrakcı, E., Kahraman, S. ve Dinçer, S. (2018). Demokratik Yerel Yönetim Anlayışının Güçlendirilmesinde Kent Konseylerinin Rolü. Journal of Social and Humanities Sciences Research, Cilt. 5, Sayı. 25, 2230-2252.
Bayramoğlu, S. (2014). Yönetişim Zihniyeti: Türkiye’de Üst Kurullar ve Siyasal İstikrarın Dönüşümü, 3. Baskı, İstanbul: İletişim Yayıncılık.
Bedük, A., Usta, S. ve Kocaoğlu, M. (2006). Avrupa Birliği’ne Giriş Sürecinde Türkiye’de Sivil Toplum Kuruluşları ve Demokratikleşme Sürecindeki Misyonları, Selçuk Üniversitesi Karaman İİBF Dergisi, Sayı. 10, 52-64.
Beem, C. (1996). Civil Society in America: A Public Debate about Political Theory. http://americanvalues.org/catalog/pdfs/wp-52.pdf, (Erişim Tarihi: 07.10.2019).
Birkland, T. A. (2014). An Introduction to the Policy Process: Theories, Concepts and Models of Public Policy Making. 3rd Edition, New York: Routledge.
Council of Europe (CoE) (2001). Recommendations on the Participation of Citizens. https://rm.coe.int/16804f513c, (Erişim Tarihi: 07.10.2019).
Çaha, Ö. (2005). Sivil Toplumun Türkiye’deki Sorunları. Ed. A. Küçük, S. Bakan ve A. Karadağ, Türkiye’de Siyasal Hayat-II. 1. Baskı, İstanbul: Aktüel Yayınları, 689-707.
Demir, F. (2011). Kamu Politikası ve Politika Analizi Çalışmalarının Teorik Çerçevesi. Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, Sayı. 30, 107-120.
Demirel, T. (2013). Siyasal Güçler. Ed. D. Dursun ve M. Altunoğlu, Siyaset Bilimi. 2. Baskı, Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Basımevi, 180-203.
Deniz, B. (2005). Katılımcı Demokrasi Pratiğinde STK’ların Rolü ve Tüketici Örgütleri Deneyimi. İki Sempozyum: Türkiye’de Sivil Toplum Kuruluşları. İstanbul: Tarih Vakfı Yayınları.
Dursun, D. (2013). Siyaset ve Birey: Siyasal Katılma. Ed. D. Dursun ve M. Altunoğlu, Siyaset Bilimi. 2. Baskı, Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Basımevi, 90-121.
Duverger, M. (2002). Siyaset Sosyolojisi, 6. Baskı, İstanbul: Varlık Yayınları.
Emini, F. T. (2013). Sivil Toplum Kuruluşlarının Politika Belirleme Sürecindeki Rolü: TÜSİAD Örneği. Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, Sayı. 36, 43-56.
Eren, V. (2018). Kamu Politikası. Ed. Ö. Kutlu, Siyaset Bilimine Giriş. 3. Baskı, İstanbul: Lisans Yayıncılık, 259-282.
Erkoçak, E. (2004). Türkiye’de STK’lar Alanında Hukuksal Gelişim ve AB Sürecinde STK’lar. AB Uyum Süreci ve STK’lar. İstanbul: Tarih Vakfı Yayınları, 42-47.
Eroğul, C. (1999). Devlet Yönetimine Katılma Hakkı. 2. Baskı, Ankara: İmge Kitabevi.
Gönel, A. (1998). Önde Gelen STK’lar Araştırma Raporu. 1. Baskı, İstanbul: Türkiye Ekonomik ve Toplumsal Tarih Vakfı Yayını.
Güneş, M. ve Yükselen, C. (2004). Sivil Toplum ve Yönetişim Tartışmaları Sürecinde Kent ve Kadın. 1. Baskı, Ankara: Detay Yayıncılık.
Heper, M. (2012). Türkiye’de Devlet Geleneği. 4. Baskı, Ankara: Doğu Batı Yayınları.
Higgs, G., Berry, R., Kidner, D. and Langford, M. (2008). Using IT Approaches to Promote Public Participation in Renewable Energy Planning: Prospects and Challenges. Land Use Policy, No. 25, 596-607.
Hudson, W. E. (2013). American Democracy in Peril: Eight Challenges to America’s Future. Seventh Edition, Washington, DC.: SAGE.
Kahraman, S. ve Tanıyıcı, Ş. (2018). Türkiye’de Suriyeli Sığınmacılar Örneğinde Çok Düzeyli Göç Yönetişimi. TESAM Akademi Dergisi, Cilt. 5, Sayı. 1, 235-280.
Kahraman, S. (2019). Türkiye’de Siyasi Partilerin Resmi Metinlerinde ve Söylemlerinde Medya Analizi, Ed. F. Temel ve A. T. Türkmenoğlu, Medya ve Siyaset, 1. Baskı, Konya: Çizgi Kitabevi Yayınları, 265-324.
Kalaycıoğlu, E. (2000). Sivil Toplum ve Neopatrimonyal Siyaset. Der. E.F. Keyman ve A.Y. Sarıbay, Global Yerel Eksende Türkiye. 1. Baskı, İstanbul: Alfa Basım Yayım, 119-140.
Kapani, M. (2017). Politika Bilimine Giriş. 56. Baskı, Ankara: BB101 Yayınları.
Kara, B. (2013). Siyaset ve Toplum. Ed. M. Türkkahraman ve E. Köten, Siyaset Sosyolojisi. 1. Baskı, İstanbul: Lisans Yayıncılık, 175-202.
Karagöz Yerdelen, B. (2018). Demokrasi. Ed. Ö. Kutlu, Siyaset Bilimine Giriş, 3. Baskı, İstanbul: Lisans Yayıncılık, 169-190.
Karkın, N. (2012). E-Katılım Kavramı ve Süreci: Kamu Siyasa Oluşum Sürecine Vatandaş Katkısının Olabilirliği. Sosyoekonomi, Cilt. 17, Sayı. 17, 41-62.
Kaypak, Ş. (2012). Yerel Yönetimlerde Katılımcı/Müzakereci Demokrasi Sürecinde Sivil Toplum Kuruluşlarının Önemi. Uluslararası Yönetim, İktisat ve İşletme Dergisi, Cilt. 8, Sayı. 17, 171-196.
Kışlalı, A. T. (1987). Siyaset Bilimi. Ankara: Ankara Üniversitesi Basın-Yayın Yüksekokulu Yayınları.
Kim, P. S. and Moon, M. J. (2003). NGOs Incubator of Participative Democracy in South Korea: Political, Voluntary, and Policy Participation. International Journal of Public Administration, Cilt. 26, Sayı. 5, 549-567.
Kutlu, Ö. ve Kahraman, S. (2018a). Minimal Devlet. Ed. Y. Mamur Işıkçı ve E. Alacadağlı, Kamu Yönetimi Ansiklopedisi, 1. Baskı, Ankara: Astana Yayınları, 547-554.
Kutlu, Ö. ve Kahraman, S. (2018b). Yerel Yönetim Değerleri. Ed. M. Şeker, Y. Bulduklu ve B. Dilmaç, Kurumlarda Değerler, 1. Baskı, Konya: NEÜ Kültür Yayınları, 117-150.
Kutlu, Ö. ve Özdemiray, S. M. (2013). Siyasi Sistemler. Ed. M. Türkkahraman ve E. Köten, Siyaset Sosyolojisi. 1. Baskı, İstanbul: Lisans Yayıncılık, 149-173.
Küçükömer, İ. (1994). Sivil Toplum Yazıları, İstanbul: Bağlam Yayıncılık.
Maier, K. (2001). Citizen Participation in Planning: Climbing a Ladder?. European Planning Studies, Vol. 9, No. 6, 707-719.
Nie, N. H., Verba, S., Converse, P. E. (1989). Siyasal Katılma, Kamuoyu ve Oy Verme Davranışı. Çev. İ. Turan ve T. Karamustafaoğlu, Ankara: Siyasi İlimler Türk Derneği Yayınları.
Pierson, C. (2014). Modern Devlet. Çev. N. Kutluğ ve B. Erdoğan, 2. Baskı, İstanbul: Chiviyazıları Yayınevi.
Ryfman, P. (2006). Sivil Toplum Kuruluşları. Çev. İ. Yerguz, 1. Baskı, İstanbul: İletişim Yayıncılık.
Sarıbay, A. Y. (1994). Siyasal Sosyoloji. 2. Baskı, İstanbul: Der Yayınları.
Sarıbay, A. Y. (2000). Türkiye’de Sivil Toplum ve Demokrasi. Ed. E. Kalaycıoğlu ve A. Y. Sarıbay, Türkiye’de Politik Değişim ve Modernleşme. İstanbul: Alfa Basım Yayım, 447-461.
Sartori, G. (2014). Demokrasi Teorisine Geri Dönüş. Çev. T. Karamustafaoğlu ve M. Turhan, Bursa: Sentez Yayıncılık.
Saylam, A., Karkın, N. and Uçar-Kocaoğlu, B. (2020). Higher Public Officials on Direct Citizen Participation in Turkey. Eds. S. Chhbra and M. Kumar, Civic Engagement Frameworks, USA: IGI Global, 142-170.
Schneider, A. L. and Ingram, H. (1997). Policy Design for Democracy. Lawrence: University Press of Kansas.
Suver, A. (2009). Sivil Toplum Nedir?. Türkiye’de Stratejik Düşünce Kültürü ve Stratejik Araştırma Merkezleri. Ed. H. Kanbolat ve H. A. Karasar, 1. Baskı, Ankara: Nobel Yayın, 497-498.
Talas, M. (2011). Sivil Toplum Kuruluşları ve Türkiye Perspektifi. TÜBAR, Sayı. 29, 387-401.
Tocqueville, A. D. (2016). Amerika’da Demokrasi. Çev. S. Sertdemir Özdemir, 1. Baskı, İstanbul: İletişim Yayıncılık.
Tosun, G. E. ve Tepeciklioğlu, E. E. (2012). Sivil Toplum ve Baskı Grupları. Ed. H. Çetin, Siyaset Bilimi. Ankara: Orion Kitabevi, 335-372.
Uçar Kocaoğlu, B. ve Phillips, R. (2018). Direct Public Participation in Local Government as Community Development: The Case of Turkey. Eds. S. Kenny, B. McGrath and R. Phillips, The Routledge Handbook of Community Development, New York, 451-464.
Tuncel, G. (2005). Türkiye’de Sivil Toplum Kuruluşlarının Tarihsel Gelişimi. Ed. A. Küçük, S. Bakan ve A. Karadağ, Türkiye’de Siyasal Hayat-II. 1. Baskı, İstanbul: Aktüel Yayınları, 709-736.
Zabcı, F. Ç. (2004). Yeni Liberal Politikalar ve Sivil Toplum Örgütleri: Dünya Bankasının Çizdiği Yol, Liberal Reformlar ve Devlet Sempozyumu Bildiriler Kitabı, Ankara: KİGEM Yayını.