___

• Ansell, C. ve Gash, A (2012). Stewards, mediators and catalysts: toward a model of collaborative leadership. The Innovation Journal: The Public Sector Innovation Journal, 17(1), 2-21.
• Arabi, A. Ve Mehdinezhad, V. (2015). The relation between the school principals’ collaborataive leadership style and teachers’ self-efficacy. Palestrica of Third Millennium – Civilization and Sport, 16 (2), 125-131.
• Arslantaş, C. ve Pekdemir, I. (2017). Dönüşümcü liderlik, örgütsel vatandaşlık davranışı ve örgütsel adalet arasındaki ilişkileri belirlemeye yönelik görgül bir araştırma. Sosyal Bilimler Dergisi, 7 (1), 261-286.
• Avery, C. M. (1999). All power to you: collaborative leadership works. Journal for Quality and Participation, 22 (2), 36-40.
• Bakan, İ. ve Büyükbeşe, T (2010). Liderlik türleri ve güç kaynaklarına ilişkin mevcut-gelecek durum karşılaştırması: eğitim kurumu yöneticilerinin algılarına dayalı bir alan araştırması. Karamanoğlu Mehmetbey Üniversitesi Sosyal ve Ekonomik Araştırmalar Dergisi, 12 (19), 73-84.
• Bakan, İ., Erşahan, B, Büyükbeşe, T., Doğan, İ.F. ve Kefe, İ. (2015). Dönüşümcü ve etkileşimci liderlik ile öğretmenlerin tükenmişlik düzeyleri arasındaki ilişki. International Journal of Economics and Administrative Studies, 7(14), 201-222.
• Barczak, G., Lassk, F. ve Mulki, J (2010). antecedents of team creavity: an examination of team emotional ıntelligence, team trust and collaborative culture. Creativity and Innovation Management, 19(4), 332-345.
• Biçer, G. ve Düztepe Ş. (2003). yetkinlikler ve yetkinlerin işletme açısından önemi. Havacılık ve Uzay Teknolojileri Dergisi, 1(2), 13-20.
• Bitmiş, M. G., Rodopman, B., Üner, M. M. ve Sökmen, A. (2015). katılımcı liderliğin iş tatmini üzerindeki etkisi: örgütsel feda etmenin aracılık rolü. Gazi Üniversitesi İktisadi ve Bilimler Fakültesi Dergisi, 17(1), 1-13.
• Bolat, T. ve Seymen, O (2007). Örgütlerde iş etiğinin yerleştirilmesinde “dönüşümcü liderik tarzının” etkileri üzerine bir değerlendirme. Sosyal Bilimler Dergisi. 6(9), 59-85.
• Bozkurt, Ö. ve Göral, M. (2015). Modern liderlik tarzlarının yenilik stratejilerine etkisini belirlemeye yönelik bir çalışma. Anadolu Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 13(4), 1-14.
• Brookes, S. (2007). Are public leaders up to standar?. Center for Studies For Leadership: Leadersip Review, 1(4), 211- 224.
• Çetin, C. (2009). Liderlik Stilleri, Değişim Yönetimi ve Ekip Çalışması. www.ito.org.tr/itoyayin/0020921, (Erişim Tarihi: 14.04.2016).
• Davenport, A. (2006). The role of a collaborative leader ın the creation of a professıonal learnıng community. A Dissertation Presented to the Faculty of the Department of Educational Leadership East Carolina University, ABD.
• Epitropaki, O. ve Martin, M (2005). The moderating role of ındividua ldifferencesin relation between transformaional/transactional leadership perceptionand organizational ıdentification. The Leadership Quarterly, 16, 569-589.
• Eren, M. Ş. ve Titizoğlu, Ö (2014). Dönüşümcü ve etkileşimci liderlik tarzlarının örgütsel özdeşleşme ve iş tatmini üzerine etkileri. Selçuk Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Sosyal ve Ekonomik Araştırmalar Dergisi, 14(27), 275-301.
• Getha-Taylor, H. ve Morse, R. S. (2012). collaborative leadership development for local goverment officials: exploring competencies and program. Public Administraion Quarterly, Spring, 37(1), 71-102.
• George, B. (2011). Becoming a collaborative leader. The Journal of American Management Association, 10(3), 3-5.
• Goleman, D. (1999). Lideri lider yapan nedir?. (Çev., Melis İnan) Liderlik: HBR’S 10 Must Reads , Optimist Yayınları, 7-34.
• Ibarra, H. ve Hansen, M. T (2011). Are You a Collaborative Leader?. Harvard Business Review, July-August, 69-74.
• Kramer, M. W. ve Crespy, D. A. (2011). Communicating collaborative leadership. The Leadership Quarterly, 22(5), 1024-1037.
• Kılıç, R., Keklik, B. ve Yıldız, H. (2014). Dönüştürücü, etkileşimci ve tam serbesti tanıyan liderlik tarzlarının örgütsel sessizlik üzerindeki etkisini belirlemeye yönelik bir araştırma. Yönetim ve Ekonomi, 21(2), 249-268.
• Kiron, D., Kruschwitz, N., Haanaes, K., Reeves, M., Sonja-Katrin Fuisz-Kehrbach ve Kell, G (2015). Joining forces: collaborative leadership for sustainability. Rotman Management, Fall, 30-36.
• Küçüközkan, Y. (2015). Liderlik ve motivasyon teorileri: kuramsal bir çerçeve. Uluslararası Akademik Yönetim Bilimleri Dergisi, 1(2), 86-115.
• Lowe, K. B., Kroeck, K. G. ve Sivasubramaniam, N. (1996). Effectiveness correlates of transformational and transactional leadership:a meta-analtic review of mlq literature. Leadership Quarterly, 7(3), 385-425.
• Lowe, M. E. (2011). Breaking the stained glass ceiling: women’s collaborative leadership style as a model for teological education. Journal of Research on Christian Education, 20, 309-329.
• Machpee, M., Chang, Li-Lu, Havaei, F. ve Chou, Wen-Shan (2014). a descriptive account of an ınter-professional collaborative leadership project. Administrative Science Journal, 4(3), 373-399.
• McMurray, A. J., Islam Md. M., Sarros, J.C. ve Pirola-Melo, A. (2012). The ımpact of leadership on workinggroup climate and performance in nonprofit organization. Leadership & Organization Development Journal, 33(6), 522-549. Moolenburgh, E. (2015). Collaborative leadership: only for the brave?. Training and Development, 42(6), 18-19.
• Moore, J., Prentice, D. ve Taply, K (2015). Collaboration: what does ıt mean to nurses?. Journal of Clinical Nursing, 24(13-14), 2052-2054.
• Morse, R. (2008). Developing public leaders in an age of collaborative governance. Ricardo S. Morse ve Terry F. Buss (Ed.), Innovations in Public Leadership Development, New York, M.E. Sharpe Inc..
• O’Leary, R., Choi, Y. ve M. Gerard, C. M. (2012). The skill set of successful collaborator. Public Administration Review, 72(1), 70-83.
• Polat, M. ve Arabacı, İ. B. (2015). liderliğin kısa tarihi ve açık liderlik. Route Educational and Social Science Journal, 2(1), 202-232.
• Raelin, J. (2006). Does action learning promote collaborative leadership. Academy of Management and Education, 5(2), 152-168.
• Saltürk, M. (2008).Yönetim Başarısı ve Kişilik, http://eds.a.ebscohost.com/eds/detail/detail/ZTAxMXh3d19fNTgyNDM5X19BTg2?nobk=y&sid=3f8c17fb-8d65-4995-bb2 373412b495dd@sessionmgr4004&vid=20#AN=582439&db=e011xww (Erişim Tarihi: 02.05.2016).
• Şahin, F. (2012). Büyük adam düşüncesinden liderlikte özellikler kuramına kavramsal bir bakış. C.Ü. İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, 13(1), 141-163.
• Tabak, A. ve Sığrı, Ü. (2014). Liderlik. Ünsal Sığrı ve Sait Gürbüz (Ed.). Örgütsel Davranış, İstanbul: Beta Basım Yayım Dağıtım A.Ş., İstanbul.
• TDK (2016); http://www.tdk.gov.tr/index.php?option=com_bts&arama=kelime&guid=TDK.GTS.5716201d95b6c3.50260227 (Erişim Tarihi:19.04.2016).
• Şerife Alev, U., Keklik, B., Erdem, R. ve Çelik, R. (2012). Hastane yöneticilerinin liderlik özellikleri ile çalışanların iş üretkenlik düzeyleri arasındaki ilişkilerin incelenmesi. Hacettepe Sağlık İdaresi Dergisi, 15(1), 25-57.
• Ünsar, S. (2009). Yetkinliğe dayalı ücret yönetiminin genel bir değerlendirilmesi. C.Ü. İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, 10(1), 43-56.
• Vanvactor, J. D. (2012). Collaborative leadership model ın the management of healthcare. Journal of Business Research, 65, 555-561.
• Yeo, R. K. (2006). Developing tomorrow’s leaders: why their worldviews of today matter?. Industrial and Commercial Training, 38(2), 63-69