Türk kültürünün köklü geçmişinden temellerini alan Türk edebiyatı, mekân unsurunu da tarihsel gelişiminde yaşadığı dönüşümlere uygun olarak faklı yönleriyle ele almıştır. Mekân-insan ilişkisi bakımından fiziksel özelliklerinin yanında metafiziksel boyutuyla edebî metinlerde sıkça işlenen mekân kavramı, sanatçıların kabiliyetleri dâhilinde her eserde yeniden inşa edilmiştir. Edebiyat ve gerçekliğin organik bağı düşünüldüğünde geçmişten bugüne uzanan mekân biçimlerindeki dönüşümün, edebî eserlere yansıma şekliyle doğrudan ilişkili olduğu rahatlıkla söylenebilir. İster sanat eseri isterse inceleme yahut eleştiri metinleri olsun mekân merkezli eserlerde bu durum genellikle göz önünde bulundurulmuştur.