Sosyal Medya Kullanıcılarının Siyasal Bilgilenme Sürecindeki Haber Alma Durumlarına Yönelik Türkiye Geneli Saha Araştırması

Siyasal bilgilenme sürecinde katılımcıların sosyal medya kullanımının belirleyen olup olmadığı temel sorunsalından hareketle başlayan çalışmamız, bunun Türkiye’deki görünümüne odaklanmaktadır. Sosyal medya, birçok konuyu bünyesinde bulundurabilmektedir. Siyaset ile ilgili haberler söz konusu olduğunda, sosyal medyanın temel bir bilgi edinme kaynağı olduğu düşünülmektedir. Bu düşünceden hareketle ve sosyal medyanın siyasal bilgilenme noktasındaki etkinliğini anlayabilme amacıyla yola çıkılan araştırmamız, genel tarama kimliği taşımakta ve Türkiye’deki sosyal medya kullanıcıları özelinde yürütülmektedir. Evrenini tüm Türkiye’nin işaret ettiği 1076 kişilik belirlenen örneklem dahilinde yürütülen saha araştırması, mevcut durumun fotoğrafını sunma niyetindedir. Edinilen veriler, sosyal medyaya duyulan güvenin zayıf olduğunu düşündürse de, bireyin siyasal bilgilenme amacıyla bu ortamlara başvurduğunu belgelemektedir. Nihai olarak; sosyal medyanın siyasal bilgilenme sürecinde etkin bir belirleyen olarak konumlandığını belgeleyen çalışmamız, Türkiye’deki kullanıcılar arasında söz konusu medya ortamının büyük öneme sahip olduğu düşüncesini de genellemektedir.

Anahtar Kelimeler:

siyasal bilgi, siyasal bilgilenme, haber alma, sosyal medya, Türkiye örneği

Turkey-wide Field Study on the Status of Social Media Users to Get News in the Political Information Process

Keywords:

political knowledge, political information, social media, Turkey,

PDF

___

Atkin, C. & Heald, G. (1976). Effects of political advertising. Public Opinion Quarterly, 40.
Balcı, Ş. & Akar, H. (2010). Siyasal bilgilendirmede iletişim araç ve yöntemlerinin önem düzeyi: 29 Mart 2009 yerel seçimleri Konya araştırması. E-Journal of New World Sciences Academy, 2, 282-305.
Balcı, Ş. (2016). Siyasal karar alma sürecinde iletişim araç ve yöntemlerinin etki düzeyleri: 7 Haziran 2015 seçimleri örneği. 7 Haziran’dan 1 Kasım’a Türkiye’de Siyasal İletişim Uygulamaları (Edt. Ş. Balcı). Konya: Literatürk Yayınları.
Barber, J. D. (1969). Citicien Politics. Chicago: Markham.
Bostancı, M. (2015). Sosyal Medya ve Siyaset. Konya: Palet Yayınları.
Brader, T. (2006). Campaigning for Hearts and Minds: How Emotional Appeals in Political Ads Work. Chicago: University of Chicago Press.
Bullas. J. (2011). What Do Social Media and WikiLeaks Have in Common?, https://www.jeffbullas.com/the-17-most-important-questions-i-have-been-asked about-social-media/, Erişim; 26.05.2019.
Damlapınar, Z. & Balcı, Ş. (2014). Siyasal İletişim Sürecinde Seçimler, Adaylar, İmajlar. Konya: Literatürk Yayınları.
Delli Carpini, M. X. & Keeter, S. (1996). What Americans Know About Politics and Why It Matters. New Haven CT: Yale University Press.
Doğu, B. (2014). Alternatif gündem belirleme: Tekel işçileri eylemi üzerine yönelimler. Yeni Medya Araştırmaları (edt. İ. Sayımer). Konya: Literatürk Yayınları.
Giddens, A. & Sutton, P. W. (2017). Sosyoloji (7. Baskı). İstanbul: Kırmızı Yayınları.
Giddens, A. (2013). Sosyolojik Yöntemin Yeni Kuralları. (2. Baskı). Ankara: Sentez Yayınları.
Gündüz, U. & Pembecioğlu, N. (2016). Bilgi kaynağı olarak sosyal ağlar ve sosyal medya. Yeni Medya Üzerine Yeni İletişim Teknolojileri (edt. M. Demir). Konya: Literatürk Yayınları.
Kara, T. (2013). Sosyal Medya Endüstrisi. İstanbul: Beta Yayınları.
Köseoğlu, Y. & Al, H. (2013). Bir siyasal propaganda aracı olarak sosyal medya. Akademik İncelemeler Dergisi, 3, 103-125.
Lavrakas, P. J. (2008). Political knowledge. Encyclopedia of Survey Research Methods. SAGE Research Metods.
Lazarsfeld, P. F. & Neil W. H. (1968). Latent Structure Analysis. New York: Houghton Mifflin.
Leeson, P. T. (2008). Media freedom, political knowledge, and participation. Journal of Economic Perspectives, 2, 155-169.
Lilleker, D. G. (2013). Siyasal İletişim Temel Kavramlar. İstanbul: Kaknüs İletişim.
Maigret, E. (2019). Medya ve İletişim Sosyolojisi (6. Baskı). İstanbul: İletişim Yayınları.
McCombs, M. E. & Zhu, J. H. (1995). Capacity, diversity and volatility of the public agenta: Trends from 1954 to 1994. Public Opinion Quarterly, 4, 495-526.
Neuman, W. R. (1981). Differentiation and integration: Two dimensions of political thinking. American Journal of Sociology, 4(86), 1236-1268.
Norris, P. (2004). Who Surfs? New Technology, Old Voters and Virtual Democracy in US Elections 1992-2000. Brooking Enstitute.
Oscar, H. & Gandy, J. R. (2018). Siber Uzayda Tüketicinin Korunması: Yeni Medya Kuramcılarından Yeni Medya Kuramları. İstanbul: Der Yayınevi.
Pastarmadzhieva, D. (2015). Political knowledge: Theoretical formulations and pratical implementation. Trakia Journal of Sciences, 2(13), 16-21.
Rheingold, H. (2000). The Virtual Community. Cambridge: MA-MIT Press.
Rivers, W. (1982). The Other Government: Power and the Washington Media. New York : Univers Books.
Şeker, T. (2005). İnternet ve Bilgi Açığı. Konya: Çizgi Kitabevi.
Tokgöz, O. (1972). Türkiye ve Ortadoğu Ülkelerinde Radyo ve Televizyon Sistemleri. Ankara: Sevinç Matbaası.
Topçu, Ç. (2021). Siyasal Bilgi Açığı: Demografik Değişkenler, Siyasal Tutumlar ve Sosyal Medya Kullanımı. Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü. [Yayımlanmamış Doktora Tezi]. Konya.
We Are Social, (2020). https2020-dunya-internet-sosyal-medya-ve-mobil-kullanim-istatistikleri-2ceyrek/#:~:text=We%20Are%20Social%202020%202.%C3%87eyrek%20raporuna%20g%C3%B6re%20%C4%B0nternet%2C%20sosyal,n%C3%BCfusunun%20%66's%C4%B1n%C4%B1%20olu%C5%9Fturmaktad%C4%B1r. Erişim: 20.07.2021. Westen, D. (2007). The Political Brain: The Role of Emotion in Deciding the Fate of Nation. Newyork: Public Affairs.
Yücel, R. (2020). Dijital çağda okuyucunun alışkanlıkları bağlamında ansiklopediciliğin imkanlarını yeniden düşünmek. Dijitalin Ritmi: İletişim, Medya ve Kültür Alanlarında Yeni Perspektifler (edt. S. Koç Akgül & B. Pazarbaşı). İstanbul: Hiperyayın.