Hegel dünya tarihine baktığında, tarihsel edimsellikte aklın işbaşında olduğunu düşünür. Dünya tarihinin rasyonel içeriği, bilincin özgürlüğüdür. Dünya tarihi, özgürlük bilincinin gelişiminin bir sürecidir ve felsefenin görevi bunu kavramaktır. Bu aynı zamanda tanrısal öngörünün ve onun planının bilinmesi demektir. Hegel’in felsefesinde bunun karşılığı İdea’dır. İnsan Tini onun öğesidir ve bunun daha öte belirlenimi, insan özgürlüğü İdeası’dır. İdea’nın zamandaki açınımı olan tarih, insanın özgürleşmesinin tarihidir. MarxEngels, Hegel’in bu tarih anlayışıyla, maddi ve ekonomik yanı tarihten dışladığını düşünerek onu eleştirdiler. Nietzsche, Hegel’de tarihin rasyonelliği düşüncesine ve sözde “tarihin sonu” görüşüne saldırdı. Bu yazı, bu eleştirilerin geçersizliğini göstermeyi ve dikkatleri yeniden Hegel’in tarih felsefesine yöneltmeyi amaçlamaktadır.

When Hegel looks at history, he thinks that in historical actuality reason is at work. The rational content of the world-history is the freedom of consciousness. The world-history in Hegel is a process of the development of the consciousness of freedom and the task of philosophy is to comprehend this rational process. This also means to know the divine providence and its plan or design. In philosophy it is called “Idea.” Human spirit is its moment and its further determination is the Idea of human freedom. History being the exposition in time of the Idea is the history of human becoming free. MarxEngels criticized Hegel because for them with this conception of history Hegel did not take into consideration of the material and economic side in history. Nietzsche attacked the concept of the rationality of history and the so-called claim of “the end of history” in Hegel’s philosophy of history. This study aims at demonstrating the invalidity of these criticisms and directing the attentions again into Hegel’s philosophy of history.