Tek Parti döneminde camilerin tasnif edilerek ihtiyaçtan fazla olanlarının kadro harici ilan edildiği ve satıldığı biliniyor. Bazı camiler ise kadro dâhili olsalar bile, kişi ve kurumlarca depo olarak kullanılmışlardır. Tarihi değeri olan ve ibadete açık olan birçok caminin ayrıca askeri birliklerin işgalinde kaldığı da bilinmektedir. Bu dönemde bazı kurumlar buğday, un, sanat eseri, tarihi eser, silah ve benzeri eşyaları koymak için camileri istemiş ve almışlardır. Bu duruma zaman zaman Vakıflar Müdürlüğü ve Diyanet İşleri Başkanlığı’nın itiraz ettikleri, bazen itirazlarının kabul edildiği ve camilerin kurtarıldığı vaki olmuştur. Bu süreçte kira ve işgal edilen camilerin kötü kullanıldığı ve birçoğunun tahribata uğradığı sıklıkla kayıtlara geçmiştir. Çalışmamız arşiv belgeleri üzerinden bu kayıtları ortaya çıkarmakta ve dönemin iktidarının bu konudaki tavrını değerlendirmeye sunmaktadır.

During the One-Party era, mosques were categorized, and those that had more employees than needed were sold. On the other side, several mosques have been utilized as storage facilities by individuals and institutions, including staff members. Additionally, it is well known that military units have occupied a number of mosques that have historical significance and are accessible for worship. Some institutions requested and purchased mosques during this time period to house commodities like wheat, flour, artwork, historical treasures, weaponry, and other such objects. The Directorate of Foundations and the Presidency of Religious Affairs occasionally opposed this circumstance; sometimes their concerns were approved, saving mosques. In this process, it was frequently recorded that the rented and occupied mosques were misused and many of them were destroyed. Through the use of archival materials, our study decodes these records and assesses the government's perspective at the time.