Türkiye’de Somut Kültürel Mirasın Korunması Üzerine Bir Alan Araştırması: Kırıkkale-Delice Örneği

Kültürel mirasın korunması evrensel bir mesele olup, dünya devletlerince kültürel mirasın korunmasına ilişkin pek çok sözleşme, tüzük ve bildiri yayınlanmıştır. Türkiye’de de, taraf olunan Venedik Tüzüğü, Dünya Doğal ve Kültürel Mirasının Korunmasına Dair Sözleşme, ICOMOS, ICOM, Avrupa Mimari Mirasının Korunması Sözleşmesi, Arkeolojik Mirasın Korunmasına İlişkin Avrupa Sözleşmesi gibi yasal dayanaklar ve kuruluşlar ile kültürel miras koruma altına alınmaya çalışılmaktadır. Söz konusu çalışmanın amacı, Kırıkkale İli Delice ilçesinde kültürel mirasın korunma ve bilinirlik düzeyinin boyutları ile ortaya konulmasıdır. Çalışma ile halkın kültürel mirasa bakış açısının anlaşılması ve hukuki normların işlerliği ölçülmek istenmiştir. Araştırma esnasında nitel araştırma yöntemlerinden derinlemesine mülakat tekniği kullanılmıştır. Delice ilçesinde yaşamakta olan, belediye başkanlığında görev yapmış ve yapmakta olan 3 kişi, 2 kaymakamlık personeli, 5 emekli memur ve 2 esnaf olmak üzere toplamda 11 kişi ile görüşmeler gerçekleştirilmiştir. Çalışmanın sonucunda Delice ilçesinde kültürel mirasın korunması ve bilinirliği konusunda halkın yeterli bilinç düzeyinde olmadığı ve yönetsel açıdan yetki ve sorumlulukların sınırlı ve yetersiz bulunduğu sonucuna ulaşılmıştır.

Anahtar Kelimeler:

Kültür, Kültürel Miras, Somut Kültürel Miras, Kültürel Mirası Koruma, Kırıkkale

A Field Study on The Protection of Tangible Cultural Heritage in Turkey: Kırıkkale-Delice Example

Protection of cultural heritage is a universal issue and many conventions, regulations and declarations regarding the protection of cultural heritage have been published by the states of the world. Cultural heritage is tried to be protected in Turkey by legal bases and organizations, which Turkey is a party, such as the Venice Charter, the Convention for the Protection of the World Natural and Cultural Heritage, ICOMOS, ICOM, the European Convention for the Protection of Architectural Heritage and the European Convention for the Protection of the Archaeological Heritage. The aim of this study is to reveal the dimensions of the protection and awareness level of cultural heritage in Delice district of Kırıkkale province. It is desired to understand the public's perspective on cultural heritage and to measure the functionality of the legal legislation. During the research, the in-depth interview technique, one of the qualitative research methods, was used. Interviews were held with a total of 11 people, including 3 people, 2 district governorship staff, 5 retired civil servants and 2 tradesmen, who live in Delice district, who worked and are working in the mayor. As a result of the study, it was concluded that the public was not at a sufficient level of awareness about the protection and awareness of the cultural heritage in Delice district and that the administrative authority and responsibilities were limited and insufficient.

Keywords:

Culture, Cultural Heritage, Tangible Cultural Heritage, Protection of Cultural Heritage, Kırıkkale,

PDF

___

AHUNBAY, Zeynep (2009), Tarihi Çevre Koruma ve Restorasyon, Yem Yayınları, İstanbul.
AHUNBAY, Zeynep (2019), Kültür Mirasını Koruma İlke ve Teknikleri, Yem Yayınları, İstanbul.
AKÇA, Saniye (2017), “Kültürel Miras Yönetimi; İstanbul Tarihi Yarımada Örneği Değerlendirme ve Öneriler”, İdealkent Dergisi, S.22(8), ss.577-596.
ALGREEN-USSING, Gregers, HASSLER, Uta ve KOHLER, Niklaus (2004), “Urban Life Cycle Analysis And The Conservation of The Urban Fabric”, SUIT Position Paper, S.6, ss.1-7.
ALTIN, Yakup (2010), Her Yönüyle Delice, Belen Yayıncılık, Ankara.
ATİNA TÜZÜĞÜ (1931), http://www.icomos.org.tr/Dosyalar/ICOMOSTR_tr0660878001536681682.pdf (Erişim Tarihi: 03.08.2020).
BİNARK, İsmet (2015), Kültür ve Din Dinin Toplum Bütünleşmesindeki Yeri, Zahir Yayınları, İstanbul.
CURAOĞLU, Füsun ve SİPAHİOĞLU, Deniz (2002), “Kent Kimliğinin Belirlenmesinde Pişmiş Toprak Yapı Malzemelerinin Kullanımı: Eskişehir Kenti Örneği”, 2. Uluslararası Eskişehir Pişmiş Toprak Sempozyumu Bildiriler Kitabı, Eskişehir Tepebaşı Belediyesi Yayınları, Eskişehir, ss.25-29.
DAĞISTAN ÖZDEMİR, Melike Z. (2005), “Türkiye’de Kültürel Mirasın Korunmasına Kısa Bir Bakış”, Planlama Dergisi, S.1, ss.20-25.
DELİCE, Mustafa (2016), Türkmenlerin Kadim Yurdu Delice, Serencam Yayınevi, Konya.
GÖKALTUN, Emrah (2010), “Tuğla Yüzeyli Binalar Kent Kimliğini Belirleyici Öğelerden Birisi Olabilir mi?: Eskişehir Örneği”, İdealkent Dergisi, S.1, ss.126-137.
GÜMÜŞÇÜ, Osman (2018), “Tarihi Coğrafya ve Kültürel Miras”, Erdem Dergisi, S.75, ss.101-120.
HARKIN, Michael (1995), “Modernist Anthropology and Tourism of The Authentic”, Annals of Tourism Research, S.22(3), ss.650-670.
ICOMOS (1994), Nara Özgünlük Belgesi, Nara Özgünlük Konferansı, Nara.
KARPUZ, Haşim (1990), “Eski Eser ve Anıtların Korunmasında Halkın Eğitimi”, Ankara Üniversitesi Dil-Tarih ve Coğrafya Fakültesi Dergisi, S.34(1-2), ss.405-408.
KELEŞ, Ruşen (2006), “Kent ve Kültür Üzerine”, Mülkiye Dergisi, S.29(246), ss.9-18.
KÜRKÇÜOĞLU, Eren (2010), “İdeal Arayışında Bir Dönüm Noktası: Yıldız Şehirler”, İdealkent Dergisi, S.1, ss.78-95.
MUMFORD, Lewis (2014), “What is a City?”, Deensharp Files, https://deensharp.files.wordpress.com/2014/08/mumford-what-is-a-city_.pdf (Erişim Tarihi: 09.11.2020).
OĞUZ, Öcal (2007), “UNESCO, Kültür ve Türkiye”, Milli Folklor Dergisi, S.19(73), ss.5-11.
ÖKSÜZ KUŞÇUOĞLU, Gizem ve TAŞ, Murat (2017), “Sürdürülebilir Kültürel Miras Yönetimi”, Süleyman Demirel Üniversitesi Yalvaç Akademi Dergisi, S.2(1), ss.58-67.
ÖZDEMİR, Eylem (2010), “Kentin Tanımlanmasında Sosyolojik Yaklaşımlar: Toplumsal Süreç ve/veya Mekânın Çözümlenmesi”, İdealkent Dergisi, S.1, ss.44-77.
ÖZKARTAL, Zeki (2015), “Bir Kültürel Mirasımız: Isparta Yılankırkan Çeşmesi”, Akdeniz Sanat Dergisi, S.8(15), ss.26-36.
RUKANCI, Fatih (2018), “Kültürel Mirasın Gelecek Kuşaklara Aktarılması ve Tanıtımında Yazma Eser Kütüphaneciliği”, Erdem Dergisi, S.74, ss.99-116.
TAPAN, Mete (1998), “İstanbul’un Kentsel Planlamasının Tarihsel Gelişimi ve Planlama Eylemleri”, 75 Yılda Değişen Kent ve Mimarlık (Ed. Yıldız Sey), Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları, İstanbul, ss.75-88.
TUNÇER, Mehmet (2006), “Anadolu’da Yeniden Kentsel Rönesans”, Sanat ve Kent, http://www.tayproject.org/texts/SanatveKent.html (Erişim Tarihi: 09.11.2020).
TUNÇER, Mehmet (2017), Dünden Bugüne Kültürel Miras ve Koruma, Gazi Kitapevi, Ankara.
TÜRKİYE ÇEVRE SORUNLARI VAKFI (1999), Sürdürülebilir Kalkınmanın Uygulanması, Türkiye Çevre Sorunları Vakfı Yayını, Ankara.
UNESCO (1972), Dünya Kültürel ve Doğal Mirasın Korunması Sözleşmesi, Unesco Yayını, Paris.
VENEDİK TÜZÜĞÜ (1964), http://www.icomos.org.tr/Dosyalar/ICOMOSTR_tr0243603001536681730.pdf (Erişim Tarihi: 03.08.2020).
Türkiye Cumhuriyeti Anayasası (18.10.1982 tarih ve 17863 sayılı Resmi Gazete).
Arkeolojik Mirasın Korunmasına İlişkin Avrupa Sözleşmesi (08.08.1999 Tarih ve 23780 sayılı Resmi Gazete)
2863 sayılı Kültür ve Tabiat Varlıklarını Koruma Kanunu (21.07.1983 tarih ve 18113 sayılı Resmi Gazete).
http://www.delice.gov.tr/tarihce (Erişim Tarihi: 03.08.2020).
http://www.sozluk.gov.tr (Erişim Tarihi: 03.08.2020).
https://kirikkale.ktb.gov.tr/TR-172542/delice.html (Erişim Tarihi: 03.08.2020).
https://kirikkale.tarimorman.gov.tr/Sayfalar/Detay.aspx?SayfaId=12 (Erişim Tarihi: 03.08.2020).
https://kvmgm.ktb.gov.tr/TR-44423/dunya-miras-listesi.html (Erişim Tarihi: 03.01.2020)