Çin'de Kaşgar, Türkiye'de ise Konya keçe üretim merkezidir. Ancak bu iki yerdeki keçe yapımı ve pazarlaması oldukça farklı yönlere doğru ilerlemiştir. Konya'da keçe ise turizm ürünüyken Kaşgar'da keçe kırsal bölgelerde kişisel kullanım ürünüdür. Bu makale, Konya'daki keçe endüstrisi gelişirken Kaşgar'daki keçeciliğin neden zor durumda kaldığını analiz etmektedir. Makalede, iki bölgedeki keçe yapım süreçleri ve keçe üreticilerinin yaşam ve çalışma koşulları karşılaştırılmıştır. Kaşgar'da keçe sadece ev içinde kullanılarak Uygur kimliğinin göstergesi olarak hizmet etmektedir. Üstelik Kaşgar, Uygur sanatkarları ve keçeciliğin tarihi merkezi olarak geçen yüzyıllardaki seyahat kısıtlamalarından dolayı diğer bölgelerle çok az kültürel alışveriş yapmış ve bu nedenle keçe yapım teknikleri ve üretim şekilleri nerediyse hiç değişmemiştir. İnsanların, ipeklerin, fikirlerin ve tekniklerin sınırlı akışı, Kaşgar'daki keçeciliğin düşük düzeydeki pazarlanmasını yansıtmaktadır. Uygur keçe yapımcıları sadece keçe yapımına odaklanmış, geçim kaynaklarıyla hiç uğraşmamıştır. Buna karşı, Konya ise bir turizm şehri ve yerel keçe ve keçe ürünlerini arayan turistler için üretim yapan bir çağdaş keçe endüstrisi merkezidir. Türk keçe üreticileri modern desenleri uygulamış, üretim sürecini kolaylaştırmış ve hızlandırmıştır. Böylece keçeyi farklı amaçlara uygulayarak genç müşterilerin ilgisini çeken ürün haline getirmiştir. Böylelikle keçe endüstrisinin gelişimini sağlamıştır.

Kashgar in China and Konya in Turkey are centers of felt making. The making and marketing of felt in these places, however, developed in two fairly different directions. In Konya felt is a sought-after tourism item while in Kashgar felt is reserved for personal use in a rural context. This paper is analyzing why felt-making in Kashgar barely survived, while the felt industry in Konya flourished. The paper compares the processes of felt-making, as well as the living or working conditions of felt makers in the two regions and argues. That in Kashgar, felt is not only used for domestic purposes, but it is also a marker of Uyghur identity. Moreover, Kashgar is a historical center of Uyghur handicrafts and felt-making that had, due to the severe travel restrictions during the past centuries, little cultural exchange with other regions and, the felt making techniques and production patterns thus barely changed. The limited flow of people, skills, ideas and techniques reflect in a low marketability of felt in Kashgar and - Uyghur felt makers hardly reach their level of subsistence by focusing on felt making. In contrast, Konya is an tourist’s city and contemporary center of felt industry producing for tourists hunting local felt and felt products. As such, the Turkish felt makers incorporated modern patterns, eased and accelerated the production process and in doing so repurposed the use felt, making it attractive for a young clientele. In this way they were able to cure prosperity for their felt industry.