Neo-teknolojik dönemle birlikte, önemli olan üretilmiş bilgiyi kullanabilen değil aksine yeni bilgi üreten ve bunu faydalı hale getiren insan yetiştirmektir. Küreselleşmeyle bilgi alanında meydana gelen canlılık aynı zamanda dini bilgi ve eğitimi açısında etkili olmuştur. Bu doğrultuda din eğitimi ve öğretimi iyice karmaşık hale gelmiştir. Özelikle de dinin asıl kaynaklarından uzak, belli bir ideoloji çerçevesinde geliştiren dini grup, tarikat ve yapılanmalar, geleneksel eğitimciler, dini belli şekillere sokarak, yanlış yöntem ve teknikler kullanarak, din ve ahlak eğitimini akıl, vahiy modernite dışı bir biçimde servis etmişlerdir. Bu tür nedenlere bağlı olarak din eğitiminin önünde birçok engel ortaya çıkmıştır. Bu engellerden en önemlisi öğrenciyi devre dışı bırakan aktif olmasını engelleyen itaatkâr, sorgulamayı ve eleştirmeyi reddeden anlayışlardır.Öğrenenin din eğitimindeki donanımı elde etmesi, yeni bilgiye erişerek, farkında olarak, bunu yapılandırarak ve kendisi merkezde kalarak bilgiye ulaşmasıyla mümkündür. Bunun için de öğretim yöntem ve tekniklerin yanı sıra öğrenenin eleştirebilmesi, sorgulayabilmesi, sorularına doğru cevaplar bulması, kendisine değer veren bir öğreticinin olması, teknolojinin kullanıldığı bir ortam olması da eğitim ve öğretim süreci içinde önemli bir yer edinmektedir. Öğrenme ortamının zengin olması, bütün becerileri geliştirecek yöntem ve tekniklerin kullanılması, din eğitimini daha anlamlı hale getirecektir. Öğrencilerin pasif bir pozisyonda olmalarının aksine onların düşünmesini, beyin fırtınası yapmasını, psikomotor ve duyuşsal gelişimini sağlayan eğitsel oyunlara, dramatizasyonlara, proje ödevlerine ve diğer yöntemlere yer vermek, onların motivasyonlarını yükseltecek ve öğrenmelerini kolaylaştıracaktır. Aynı zamanda farklı yöntem ve teknikler, öğrencilerin yaparak, yaşayarak, eleştirip sorgulayarak öğrenmelerine, istenilen bilgi, davranış ve becerileri kazanmalarına ve kalıcı öğrenme gerçekleştirmelerine fırsat sağlayarak diğer nedenlerden dolayı ortaya çıkabilecek problemleri de engelleyecektir. Bu çalışmayla, öncelikle din eğitiminin iyi bir şekilde olmasını engelleyen faktörler, araştırılarak ortaya konulmuştur. Bu araştırma bağlamında din eğitimin önündeki engellerle ilgili soruları içeren anket uygulaması yapılmıştır. Bu anket uygulaması, 100 kişiye birebir, 300 kişiye ise sosyal medya ve mail üzerinde yapılmıştır. Toplamda 400 kişiye uygulanan bu anketin evreni Türkiye’de din eğitimi gören kesim, örneklemi ise Van ilinde bulunan ortaokul,  lise ve diğer düzeyindeki öğrenenlerden oluşmaktadır. Aynı zamanda araştırma verileri, gözlem,  birebir görüşme, literatür taraması gibi nitel araştırma yöntemlerine de dayanmaktadır. Bu çalışmanın sonucunda yapılan görüşmelerde din eğitiminin önündeki engellere yönelik bulgular oransal veriler şeklinde ortaya konulmuştur.