Türkiye’nin dış politikasına ilişkin olarak literatürde en çok bilinen iki eser Baskın Oran’ın editörlüğünü yaptığı Türk Dış Politikası (Cilt I, II, III) ile Willam Hale’in Turkish Foreign Policy since 1774 başlıklı çalışmalarıdır. Oran ve Hale eserlerinde Türkiye’yi dış politikada geleneksel olarak denge politikası benimseyen ve uygulayan bir ülke olarak tanımlamaktadır. Ayrıca her iki eser uluslararası sistemde Türkiye’yi orta büyüklükte bir devlet olarak tanımlamakta, bu tanımdan hareketle Türkiye’nin dış politikasındaki sınırlamaları ve imkânları ortaya koymaktadır. Bu bağlamda Ali Balcı’nın 2013 yılında Etkileşim yayınlarından çıkan Türkiye Dış Politikası: İlkeler, Aktörler, Uygulamalar adlı eseri Oran’ın üç cildinin bir sentezi ve Hale’in eserinin ise güncellenmiş bir biçimi olarak görülebilir. Öte yandan Balcı’nın çalışmasının en göze çarpan yanı Türkiye’nin son dönemdeki dış politika tutumunu sistem, aktör ve yapı bağlamında ele almasıdır. Yazar dış politika oluşumunda iç politikadan bağımsız, yekpare bir siyaset izlenemeyeceği fikrinden hareketle; Türkiye’nin dış politikasındaki değişim ve kırılmaları iç politikada yaşanan iktidar mücadeleleri ve kimlik tartışmaları üzerinden okumaktadır.