AB’nin şartlı üyelik politikasının inandırıcılığı aday ülkelerin siyasi üyelik koşullarını yerine getirmesi için önemli bir mekanizma olarak görülmektedir. Aday ülkelerde demokratik reformların AB şartlılığı inandırıcı olmasa da gerçekleşebileceği olasılığı yazında yeterince araştırılmamıştır. Bu çalışma bu olasılığı AKP döneminde Türkiye örneği (2002–2009) üzerinden tartışmaktadır. 2004’ten itibaren Türkiye’nin koşullu tam üyelik perspektifinin inandırıcılığı azalmıştır; ancak buna rağmen AB şartlarına uyum hükümete siyasal fayda sağladığı için sürdürülmüştür. Bu bulgu hükümetlerin AB şartlılığına olan inancının AB’ye uyum açısından bir ön koşul oluşturmadığına işaret etmektedir.

Credible EU conditionality is theorized as a central mechanism for bringing EU candidates to comply with the political membership criteria. The literature on conditionality’s domestic impact does not sufficiently explore the possibility of democratic reforms in the absence of credible conditionality. This paper tests this alternative hypothesis by studying Turkey under the rule of the AKP . It is argued that notwithstanding the falling credibility of the conditional membership perspective for the ruling actors after 2004, Turkish compliance persisted because it promised political benefits to the government. This finding highlights that domestic governments’ belief in conditionality is not a necessary condition of compliance with the EU