BİLGİ ATALETİNİN KARAR VERME TARZINA ETKİSİ: ADANA İLİNDE BİR UYGULAMA

Bilgi, tanımlanması zor bir kavramdır. Bu zorluğunun yanı sıra erişimi ise günümüz dünyasında gittikçe kolaylaşmaktadır. Hızlı değişimlerin kabul gördüğü küreselleşme çağında bireye sunulan bu erişim kolaylığına rağmen, çevresel değişimlerin hızına ayak uyduramayan ya da uydurmak istemeyen kesimin yaşamış olduğu durumlar atalet kavramını gündeme getirmektedir. Bireylerin yeni durum ve olaylar karşısında eski bilgi ve deneyimlerini kullanmaları anlamına gelen ataletin, bireylerin karar alma süreçlerinde etkili olduğu düşünülmektedir. Buradan yola çıkılarak yapılan bu çalışmanın amacı, bilgi ataletinin ve alt boyutlarının; karar verme tarzı ve alt boyutları üzerindeki etkilerinin araştırılmasıdır. Çalışmada aynı zamanda bu iki değişken arasında nasıl bir ilişki olduğu da araştırılmıştır. Bu kapsamda araştırma, Adana ilinde özel sektörde faaliyet gösteren işletmelerin 176 çalışanı üzerinde gerçekleştirilmiştir. Çalışanların atalet algılarının karar verme tarzları üzerinde pozitif bir etkiye sahip olduğu tespit edilmiştir. Bilgi ataletinin karar verme tarzı alt boyutlarından rasyonel karar verme üzerinde en önemli etkiye (r= .575 p<0,01) sahip olduğu bulgulanmıştır.

Anahtar Kelimeler:

Atalet, Bilgi Ataleti, Karar Verme Tarzı, Özel Sektör Çalışanları

PDF

___

Adsız, E. (2016). Yöneticilerin Duygusal Zekâ Düzeylerinin Karar Verme Stillerine Etkisi. Yüksek Lisans Tezi, Hitit Üniversitesi, Çorum.
Aksoy, A., ve Türk, M. (2015). Bilgi Ataleti ve Örgütsel Öğrenmenin Girişimci Davranış Üzerine Olan Etkisi: Osmaniye İli Organize Sanayi Bölgesine Yönelik Bir Araştırma. Bitlis Eren Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 4(2), 1-28.
Arlı, D., Ölmez Ceylan, Ö., ve Akduman Yetim, S. (2012). İlköğretim Okulu Yöneticilerinin Örgütsel Atalete İlişkin Görüşleri. Ege Eğitim Dergisi, 13(1), 73-91.
Atalay, M. (2013). Kurumsal Ataletin Yabancılaşma ve İşten Ayrılma Niyetine Etkisi. Yüksek Lisans Tezi, Afyon Kocatepe Üniversitesi, Afyonkarahisar. Chatoupis, C. (2007). Decision Making in Physical Education: Theoretical Perspectives. Studies in Physical Culture & Tourism, 14(2).
Çankaya, İ. H., ve Demirtaş, Z. (2010). Öğretmen Adaylarının Görüşlerine Göre Üniversite İklimi ve Atalet Arasındaki İlişki. Pamukkale Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 28, 1-9.
Çavuş, M. F., ve Biçer, M. (2016). Finans Yöneticilerinin Karar Verme Davranışları Üzerine Karşılaştırmalı Bir Araştırma. Toros Üniversitesi İİSBF Sosyal Bilimler Dergisi, 3(5), 45-63.
Çavuş, M. F., Koç, M., ve Aksoy, A. (2014). Entrepreneurial Behaviors: Are The People Restricted By Knowledge İnertia?. International Review of Management and Marketing, 4(1), 42-48.
Dağlı, A. (2004). Problem Çözme Ve Karar Verme. Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi, 3 (7), 41-49.
Deniz, M. E. (2006). The Relationships Among Coping With Stress, Life Satisfaction, Decision-Making Styles And Decision Self-Esteem: An İnvestigation With Turkish University Students. Social Behaviour and Personality: An International Journal, 34(9), 1161-1170.
Drucker, P. F. (1985). Innovation and Entrepreneurship: Practice And Principles. London: Heinemann.
Ersever, O. H. (1996). Karar Verme Becerileri Kazandırma Programının Ve Etkileşim Grubu Deneyiminin Üniversite Öğrencilerinin Karar Verme Stilleri Üzerindeki Etkileri. Doktora Tezi, Ankara Üniversitesi, Ankara.
Fang, C., Chang, S., ve Chen, G. (2011). Organizational Learning Capability And Organizational İnnovation: The Moderating Role Of Knowledge Inertia. African Journal of Business Management, 5, 1864-1870.
Karayel, G. (2014). Ortaöğretim Öğretmenlerinin Örgütsel Atalet Düzeyleri: Bayrampaşa İlçesi Örneği. Yüksek Lisans Tezi, Okan Üniversitesi, İstanbul.
Liao, S., Fei, W., ve Liu, C. (2008). Relationships Between Knowledge İnertia, Organizational Learning And Organization İnnovation. Technovation, 28, 183-195.
Meydan Uygur, S., ve Küçükergin, K. G. (2013). Fast-Food Restoranlarda Bireyselleştirme, Müşteri Tatmini, Minnettarlık ve Tekrar Satın Alma Eğilimi Arasındaki İlişki: Tekrar Satın Alma Eğiliminde Ataletin Farklılaştırıcı Etkisi. Ege Akademik Bakış Dergisi, 13(3), 383-392.
Noone J. (2002). Concept analysis of decision making, Nusing Forum, 37(3), 21-32.
Phillips, S. D., Pazienza, N. J., ve Ferrin, H. H. (1984). Decision-making Styles And Problem-Solving Appraisal. Journal of Counseling Psychology, 31 (4), 497-502. Scott, G. S., ve Bruce, A. R. (1995). Decision Making Style: The Development And Assessment Of A New Measure. Educational and Psychological Measurement, 55 (5), 818-831.
Sekman, M. (2010). Kişisel Ataleti Yenmek. İstanbul: Alfa Yayınları.
Shalikar, S., ve Nikou, S. H. (2011). A Review On The İmpact Of Knowledge Stagnation On Organization. 3rd International Conference on Machine Learning and Computing, Singapore, 479-482.
Shalikar, S., Lahoutpour, N. ve Rahman, A. B. A. (2011). The Study on The Impact of Knowledge Inertia on Organization. Australian Journal of Basic and Applied Sciences, 5(10), 1207-1213.
Sharifirad, M. S. (2010). Relationship Between Knowledge Inertia and Organizational Learning. International Journal of Information Technology and Knowledge Management, 2(2), 323-327.
Yılmaz, A. S. (2011). Üniversite Öğrencilerinin Karar Vermede Özsaygı Ve Karar Verme Stillerinin Benlik Saygısı Ve Utangaçlık Açısından İncelenmesi. Yüksek Lisans Tezi, Selçuk Üniversitesi, Konya.
Zeelenberg, M., ve Pieters, R. (2004). Beyond valence İn Customer Dissatisfaction: A Review And New Findings On Behavioral Responses To Regret And Disappointmen İn Failed Services. Journal of Business Research, 57, 445-455.