SAĞLIK SEKTÖRÜNDE KAMU-ÖZEL ORTAKLIĞI MODELİNİN YÖNETİCİLER GÖZÜYLE DEĞERLENDİRİLMESİ: İZMİR İLİ ALAN ÇALIŞMASI

Bu çalışmanın amacı, Kamu-Özel Ortaklığı Modelinin şehir hastaneleri ekseninde ele alınarak sağlık sektörü yöneticilerinin görüşlerinin değerlendirilmesidir. Çalışmada İzmir İlindeki Sağlık Bakanlığına bağlı sağlık kuruluşlarının üst ve orta düzey yönetim grubuna mensup personelin sağlık sektöründe Kamu-Özel Ortaklığı Modeli hakkındaki görüşlerini almak üzere anket uygulanmıştır. Çalışmada kullanılan anket; bilgi düzeyi, finansman ve maliyet, kalite, sağlık hizmetlerine erişim, verimlilik, projelendirme ve yönetim alt boyutlarına sahip toplam 36 sorudan oluşmaktadır. Çalışmada katılımcıların Kamu-Özel Ortaklığı Modeli hakkındaki bilgi düzeyinin çok düşük olduğu ve kamuoyuna daha çok bilgilendirmenin yapılması gerektiği sonucuna varılmıştır. Kalite boyutu açısından bakıldığında ise katılımcıların şehir hastanelerinin olumlu bir etki bırakacağına yönelik görüş bildirdikleri anlaşılmaktadır.

___

  • Acartürk, E., Keskin S. (2012). “Türkiye’de Sağlık Sektöründe Kamu Özel Ortaklığı Modeli”. Isparta: Süleyman Demirel Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 3(17), 25-51.
  • Alagöz, M., Yokuş, T. (2017). “Kamu Özel İşbirliği (KÖİ) Yatırımları ve Ekonomik İllüzyon Etkisi”. Karaman: Karamanoğlu Mehmetbey Üniversitesi, Sosyal ve Ekonomik Araştırmalar Dergisi, 19 (32): 115-122.
  • Atasever, M., Gözlü, M. (2018). Şehir Hastaneleri Araştırması. Ankara: Sağlık-Sen Stratejik Araştırmalar Merkezi (SASAM) Enstitüsü. EVOS Basım ve Yayın.
  • Avrupa Komisyonu, (2004). Report on the Public Consultation on the Green Paper on PPP and Community Law on Public Contracts and Concessions, SEC(629), Brüksel.
  • Boz, S. S. (2013). “Kamu Özel İşbirliği (PPP) Modeli”. Malatya: İnönü Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 2(4), 277-332. Çakır, M. K. (2016). 6428 Sayılı Kanun’a Göre Kamu Özel İşbirliği Kavramı ve Yeni Bir Model: Yap Kirala Devret, Ankara: Seçkin Yayıncılık.
  • Çalışkan, A. ve Pekkan, N.U. (2019). Sağlık sektörü çalışanlarında tükenmişlik duygusunun işten ayrılma niyetine etkisi: Kişi-Örgüt uyumunun aracılık rolü. Business and Economics Research Journal, 10 (2), 469-481.
  • Dewulf, G., Bult-Spiering, M. (2006). Strategic Issues in Public–Private Partnerships An international perspective, Malden: Blackwell Publishing.
  • Eker, A.Y. (2007). “Kamu Özel Sektör Ortaklıkları”. Bütçe Dünyası, 2, (25), 60.
  • Erdem, A. (2014). Doktora Tezi: Kamu-Özel Ortaklığında Belediyelerin Sunduğu Hizmetler: Türkiye-İsveç Karşılaştırması, Antalya: Akdeniz Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü.
  • Esen, E., Erdem, A. (2013). “Kamu-Özel Ortaklığının Değişen Koşulları: Türkiye Örneği”. Edirne: Elektronik Siyaset Bilimi Araştırmaları Dergisi, 2(4), 100-121.
  • European Investment Bank (2018). EPEC Data Portal. http://data.eib.org/epec. (18.12.2018).
  • Gürkan, M. F. (2014). Kamu Özel Ortaklığı, Ankara: Adalet Yayınevi.
  • Güzelsarı, S. (2009). “Kamu Özel Ortaklıkları Üzerine Eleştirel Bir Değerlendirme”. Ankara: Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi, Yayın No: 5, 43-77.
  • Kalkınma Bakanlığı (2014). Onuncu Kalkınma Planı 2014-2018. Ankara: Kamu Özel İşbirliği Özel İhtisas Komisyonu Raporu.
  • Kalkınma Bakanlığı. (2012). Dünyada ve Türkiye'de Kamu-Özel İşbirliği Uygulamalarına İlişkin Gelişmeler. Ankara.
  • Karasu, K. (2009). Kamu Özel Ortaklığı: Sözleşme Sisteminin Genelleşmesi, Ankara: Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi Yayın No: 5, 79-91.
  • Karasu, K. (2011). “Sağlık Hizmetlerinin Örgütlenmesinde Kamu-Özel Ortaklığı”, Ankara: Ankara Üniversitesi Sağlık Bilimleri Fakültesi Dergisi, 3(66), 217-262.
  • Kerman, U., Altan, Y., Aktel, M., Eke, E. (2012). “Sağlık Hizmetlerinde Kamu Özel Ortaklığı Uygulaması”, Isparta: Süleyman Demirel Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 3(17),1-23.
  • Keskin, S. (2011). Yüksek Lisans Tezi: Türkiye’de Sağlık Hizmetlerinin Sunumunda Kamu – Özel Ortaklığı Modeli (Aydın Örneği), Aydın: Adnan Menderes Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü.
  • Minow, M. (2003). Public and Private Partnerships: Accounting for the New Religion, https://dash.harvard.edu/handle/1/3138655 (06.11.2018).
  • Oral, B. G. (2017). Kamu Özel Sektör İşbirlikleri Finansmanı Rant Vergisi, Ankara: Gazi Kitapevi.
  • Sungur, C., (2016). Türkiye'de Kamu-Özel İşbirliği Modelinin Entegre Sağlık Kampüslerinde Uygulanmasında Paydaşların Görüş ve Değerlendirmeleri, Hacettepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yayımlanmamış Doktora Tezi.
  • Şenel Tekin, P. (2010). Türkiye’de Sağlık Sektöründe Bir Finansman Yöntemi Olarak Kamu-Özel Ortaklığı Politikasının Politika Haritalama Yöntemi İle Analiz Edilmesi. (Hacettepe Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Sağlık Kurumları Yönetimi Anabilim Dalı Yayımlanmamış Doktora Tezi).
  • Tekin, A. G. (2007). “Kamu-Özel Sektör İşbirlikleri- Kamu-Özel Ortaklıkları”. Ankara: İdarecinin Sesi Dergisi, 122(21), 1-6. Türk Tabipler Birliği (2011). Sağlık Alanında Kamu-Özel Ortaklığı Sempozyumu: 6-7 Mayıs 2011. Ankara: Türk Tabipler Birliği Yayımları.
  • Uz, A. (2007). Kamu-Özel Ortaklığı/Publıc-Prıvate Partnershıp (Ppp) (Kavram ve Hukuksal Çerçeve). Ankara: Gazi Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 1-2(11), 1165-1182.
  • Yusufoğlu, A. (2017). “Kamu Özel Ortaklığı Projelerinde Koşullu Yükümlülükler ve Mali Riskler: Avrasya Tüneli, Osmangazi ve Yavuz Sultan Selim Köprüleri Üzerine Bir Değerlendirme”. Ankara: Gazi Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 2017 Özel Sayısı, 156-174.
  • 22.07.2006 tarih ve 10655 sayılı Sağlık Tesislerinin, Kiralama Karşılığı Yaptırılması İle Tesislerdeki Tıbbi Hizmet Alanları Dışındaki Hizmet ve Alanların İşletilmesi Karşılığında Yenilenmesine Dair Yönetmelik https://sygm.saglik.gov.tr/TR,33960/sehir-hastaneleri.html (Erişim: 24.07.2020)