Doğalgaz günümüzde sanayi üretiminde, konutlarımızda ısınmamızı sağlayan en temiz, çevreye zarar vermeyen ve kullanımı kolay enerji türüdür. Dünyanın neresinde olursa olsun enerji nakil hatları ile ve ya sıvılaştırılmış olarak dünya ülkelerine dağıtımı yapılabilmektedir. Rezervleri ise genel itibari ile Asya kıtasında toplanmıştır. Avrupa’nın genel ihtiyacını Rusya karşılamaktadır. Rusya Ukrayna arasında ortaya çıkan yaptırımlar sonrasında Avrupa büyük bir tedarik sıkıntısına düşmüştür. Türkiye bir taraftan İNOGATE ve NABUCCO boru hattı anlaşması imzalarken diğer taraftan Rusya ile Avrasya eylem planı anlaşması imzalamıştır. Türkiye’nin jeopolitik konumu çıkar dengesini koruyabilen politikalar geliştirmeye imkân veren en önemli unsurdur. Bu tutumunun sonucu olarak da Putin ile iletişime geçebilen, anlaşmalar imzalayan az sayıda ülkeler listesinin içindedir ve hem Ukrayna ile hem Rusya ile aynı anda yapıcı rol üstlenerek görüşebilen nerdeyse tek ülkedir. Özellikle Putin döneminde enerji hâkimiyetini kurmayı amaçlayan Rusya özel sektör gelişimini, çıkar anlaşmalarını, mücadelelerini enerji ile dünyanın büyük bölümünü kendisine bağlamayı hedeflemiştir. Rusya güvenlik politikasını en bilinen temsilcisi Aleksandr Dugin olan Avrasyacılık akımına göre düzenlemiştir. BDT ile yapıcı ilişkiler kurup çeşitli anlaşmalarla Türkistan coğrafyasının doğalgaz rezervinin ihracatına dâhil olup Çin, ABD ve AB nin bu topraklarda söz sahibi olmasını engellemiştir. 2000’li yılların başında Türkiye’yi büyük bir Atlantik üyesi gören Rusya özellikle 2005 yılından sonra Türkiye’yi AB yerine Avrasya oluşumunda görmek istemiştir. Bu çalışmada Türkiye ve Rusya ilişkilerinde Neo Avrasya izleri, Rusya Ukrayna savaşı öncesinde Türkiye’nin doğalgaz kullanım yolculuğunu ve savaş sonrası geliştirdiği politikalar, bu politikaların enerji üzerinden bize sağladığı avantajlar ve dezavantajlar nelerdir konusu üzerinde durulmuş ve açıklanmaya çalışılmıştır.