Özet: Türk-Amerikan ilişkileri, yaklaşık elli yıllık Soğuk Savaş dönemi boyunca bazı konjonktürel sorunlar dışında genelde karşılıklı güvene dayalı bir ilişki olarak devam etmiştir. Bununla beraber, söz konusu ilişkilerin iki kutuplu yapının sona ermesiyle başlayan süreçte ama özellikle 11 Eylül sonrasında ve Irak Krizi ile birlikte ortaya çıkan sorunlar karşısında eski kulvarından çıkmasını sadece tarafların tutumlarıyla açıklamak elbette kolay değildir. Bu dönemin kendine özgü özelliklerini, uluslararası yapıdan kaynaklanan nedenleri de dikkate alarak tarafların nasıl bir formatta ilişkileri yürütmek zorunda olduklarının anlaşılması daha doğrudur. Elinizdeki makale, özellikle son döneme ilişkin Türk-Amerikan ilişkilerinin bir model çerçevesinde ve teorik bir zeminde analiz edilmesi halinde geleceğe ilişkin daha doğru bir perspektife sahip olunabileceği düşüncesiyle kaleme alınmıştır.

Abstract: During the Cold War which lasted nearly fifty years, Turkish-American relations characterized a relation that generally depends on mutual trust with few exceptions stemming from tKe conjuncture. However, in the process started after the end of the bipolar system, and especially after the 9/11 attacks and Iraq crisis, it is not easy to explain the transformation of the relations only with the attitudes of the both sides. Instead, examining how the both sides have to manage executing the relations also considering the sui generis feature of the post-Cold War era including the factors derived from the international structure would be more felicitous. This article has been written with the thought that by emphasizing Turkish-American relations especially the recent developments would bring a more precise perspective for the future in the framework of a model and on a theoretical ground.