Amaç: Bu in vitro çalışmanın amacı farklı bitirme ve cila tekniklerinin çeşitli restoratif materyallerin yüzey pürüzlülüğü ve renk değişimine etkisinin incelenmesidir. Gereç ve Yöntemler: Cam hibrit (Equia Forte), cam karbomer (GCP Glass Fill), rezin modifiye cam iyonomer siman (Fuji II LC), kompomer (Dyract XP) ve mikrohibrit kompozit (Filtek Z250) restoratif materyalleri kullanılmış ve toplam 150 adet örnek hazırlanmıştır. Örnekler rastgele bitirme ve cila uygulanmayan (kontrol), çok aşamalı alüminyum oksit diskler uygulanan (SofLex),tek aşamalı cila lastiği uygulanan (OneGloss) altgruplarına ayrılmıştır. Örneklerin yüzey pürüzlülük (Ra) değerleri Profilometre cihazı ile , başlangıç ve 48 saat kahvede bekletildikten sonraki renk değerleri ise spektrofotometre ile ölçülmüştür. İstatistiksel analiz çift yönlü Anova ve Tamhane çoklu karşılaştırma testleri ve Pearson korelasyon analizi ile yapılmıştır. Bulgular: En yüksek Ra değerleri Equia Forte (1,21) ve GCP Glass Fill (1,14) en düşük Ra değerleri ise Filtek Z250 (0,24) ve Dyract XP (0,27) gruplarında görülmüştür. Bitirme ve cila tekniklerinde ise en düşük Ra değerleri kontrol (0,56) ve Sof-lex (0,56) grubunda görülürken en yüksek Ra değeri OneGloss (1,06) grubunda görülmüştür. En düşük ∆E değeri cam karbomer (1,41) , en yüksek ∆E değeri ise Fuji II LC (5,41) ve Equia Forte (5,31) gruplarında görülmüştür. Bitirme ve cila gruplarında ise en düşük ∆E değeri Sof-Lex (3,51) en yüksek ∆E değeri OneGloss (4,59) grubunda görülmüştür. Sonuç: Cila lastiklerinin bitirme ve cila disklerine göre daha fazla pürüzlülük ve renk değişimi gösterdiği görülmüştür. Ancak bitirme ve cila sistemlerinin etkinliğinin restoratif materyallere de bağlı olduğu anlaşılmıştır.

Background: The aim of this in vitro study is to evaluate the effect of different finishing and polishing systems on surface roughness and color stability of different restorative materials. Material and Methods: Glass hybrid (Equia Forte), glass carbomer (GCP Glass Fill), resin modified glass ionomer (Fuji II LC), compomer (Dyract XP) and microhybride composite (Filtek Z250) materials are used and 150 disc-shaped specimens were prepared. Specimens randomly divided into Mylar strip, aluminum oxide discs and polishing rubber subgroups. Surface roughness is determined by a Profilometer, baseline and after 48 hours immersion in coffee color measurements are made with a spectrophotometer. Statistical analyses are made with two-way ANOVA, Tamhane’s test and Pearson correlation tests. Results: The highest Ra values are obtained at Equia Forte (1,21) and GCP Glass Fill (1,14), the lowest at Filtek Z250 (0,24) and Dyract XP (0,27) groups. The lowest Ra values of finishing and polishing systems are obtained at control (0,56) and Sof-Lex (0,56) groups, the highest at OneGloss (1,06). The lowest ∆E value is obtained at GCP Glass Fill (1,41) and the highest at Fuji II LC (5,41) and Equia Forte (5,31) groups. The lowest ∆E value of finishing and polishing systems is obtained at Sof-Lex (3,51) and the highest at OneGloss (4,59) group. Conclusions: Polishing rubbers showed more surface roughness and color change than aluminum oxide discs. But the efficiency of finishing and polishing system depends on the restorative materials too.