Gurbet psikolojisinin de etkisiyle, tabiata ve tabiata ait unsurlara karşı hissedilen derin sevgi 19. yüzyıl sonu ve 20. yüzyıl başlarında Arap dünyasından Amerika’ya göç eden edip ve şairlerin hemen tamamının ortak özelliğini teşkil etmektedir. Ancak bu sevgi, hiçbir mehcer edibinde Reyhânî’de görüldüğü kadar güçlü ve derin olmamıştır. Çoğu mehcer edibi için doğuya özgü tabiat unsurlarına yönelme sadece bir nostaljiden ibaretken, ‘tabiat merkezli tefekkür’ Reyhânî için hemen her etkinlikten ve meseleden öncelikli bir yere sahip olmuş, hayat tarzından üslubuna kadar onun kişiliğini çepeçevre kuşatmıştır

-