TEVHİD-İ TEDRİSAT KANUNUNUN AMAÇ GERÇEKLEŞTİRME BAŞARISINA DAİR BİR İNCELEME

Bu makalede, Tevhid-i Tedrisat Kanunu ile başlayan ve yüzyılını doldurma eşiğinde bulunan Cumhuriyetin Eğitim Devrimi, amaç gerçekleştirme başarısı bakımından literatür ve belgeler desteğinde kuramsal/tarihsel bakış yöntemiyle irdelenmiş ve değerlendirilmiştir. Vaki değerlendirme sonucu konu hakkında erişilen kritik bulgular; hukuki referansı Tevhid-i Tedrisat Kanunu, kök değerleri ise Millilik ve Laiklik olan eğitim devriminin, gelinen durum itibariyle farklı sosyal hayat alanlarına hitap eden cumhuriyet devrimleri arasında amaç gerçekleştirme başarısı en sınırlı kalan devrimsel girişim olduğu, bahse konu neticenin beşeri fenomenlerde tarih bilinci eşliğinde öznel nadas yöntemiyle sağlanan gelenek-yenilik kutupsal sinerjisi üzerinden dikey mutasyon-aşkınlık-devrimsel büyüme kanuniyetine aykırı bir yola girilmiş olması, bu meyanda millilik ve laiklik değerlerinin sürecin başında buharlaşmasıyla oluşan tepkisel iklimde baskılanmış köklerin toprak altında vahşileşerek toprak üstü oluşumları bloke etmiş olması, kökten beslenerek kökleri üzerinde büyüyemediği için hırpalanmış durumdaki formal sistemin mevcudiyet eksikliğinde ise gelenekçi teist fırsatçıların millilik, pragmatist-ateist fırsatçıların da laiklik damarını istismar ederek gölge sistem halinde devreye girmesiyle ilişkili olduğudur. Gerçekten de hem yaşam enerjisi tükenmiş gölge medrese-tekke modelinin hala itibar görmesi ve halktan güç devşirmeye devam eden korsan yıkıcı gidişatı, hem de anlam paralizasyonuyla malül aynı tepkisel iklimde diğer rövanşist fırsatçılara yönelen teveccüh, insanların formal sistemle tinsel meşruiyetten yoksun mesafeli ilişkisi ve doğanın boşluk kaldırmaması nedeniyle insan/eğitim tefecilerinin merdiven altı korsan çözümlerine tepkisel akışından öte bir anlam ifade etmemektedir.

Anahtar Kelimeler:

Tevhid-İ Tedrisat, Eğitim Devrimi, Amaç Gerçekleştirme Başarısı

An INVESTIGATION on the GOAL ACHIEVEMENT SUCCESS of the UNIFICATION of EDUCATION ACT (TEHVID‐I TEDRISAT)

In this article, the Education Revolution of the Republic, which started with the Law on Unification of Education and is on the threshold of filling the century, was examined and evaluated in a theoretical/historical perspective with the support of literature and documents in terms of purpose achievement. Critical findings on the subject are as follows; a) The educational revolution of which legal reference is The Law on Unification of Education and the root values are Nationality and laicism, as of now is the most unproductive revolutionary initiative among the republican revolutions that appeal to different social life areas, b) This result was led to prefer a way that was inconsistent with the law of vertical mutation-transcendence revolutionary growth accompanied by the consciousness of history in human phenomena through the polar synergy of tradition-innovation provided by the subjective fallow method c) In this respect, the suppressed roots got wild underground and blocked the formations above the ground in a reactive climate caused by the disappearance of nationality and secularism values at the beginning of the process, d) It is associated with a shadow system that was activated by the traditionalist theist opportunists exploiting the nationalism and also the pragmatist-atheist opportunists exploiting the secularism through taking advantage of the formal system that was battered due to the fact that it cannot be nourished with its roots. Indeed, both the life-drained shadow madrasah-Islamic Tekke model is still respected and the devastating illegal progression continues to derive power from the people, and the complaisance towards other revanchist opportunists in the same reactive climate does not make any sense more than a reaction to human/education usurers' illegal solutions due to the distant relationship of people with formal system devoid of spiritual legitimacy and the perspective as nature does not accept any emptiness.

Keywords:

The Unification of Education, Education Revolution, Success of Goal Achievement,

PDF

___

Akgündüz, H. (1997). Klasik dönem Osmanlı medrese sistemi. İstanbul: Bellek.
Akgündüz, H. (1998). Tarihi gelişim içinde medreseler ve üniversiteler. Diyarbakır: Gençlik.
Akgündüz, H. (1998). Eğitim sorunlarına tarihsel bakış yöntemi. Diyarbakır: Gençlik.
Akgündüz, H. (2013). Hurafe ve gerçek ikileminde eğitim. İstanbul: Hayat.
Akyüz, Y. (2012). Türkiye’de öğretmenlerin toplumsal değişmedeki etkileri. Ankara: Pegem.
Akyüz, Y. (2013). Türk eğitim tarihi. Ankara: Pegem.
Dursun, T. ve Hassan, Ü. (2008). İbn-i Haldun’da uygarlıkların yükselişi ve çöküşü. İstanbul: Kaynak.
Denkel, A. (2007). Nesne ve öznellik (Çev. A. Kanat). İstanbul: Doğu-Batı.
Dennet, D.C. (1999). Aklın türleri, Çev. H. Baykara. İstanbul: Varlık.
Erdoğan, İ. (2002). Türk eğitim sistemi. İstanbul: Sistem.
Erdoğan, İ. (2015). Eğitim bilimleri ve milli eğitime dair. Ankara: Nobel.
Ergün, M .(2018). Modern eğitim sistemlerinin doğuşu ve gelişimi. Ankara: Pegem.
Gutek, G.L. (1998). Eğitime felsefi ve ideolojik yaklaşımlar (Çev. N. Kale). Ankara: Ütopya.
Gürdoğan, N. (2017). Görünmeyen üniversite. İstanbul: İz.
Kongar, E. (1995). Toplumsal değişme ve Türkiye gerçeği. İstanbul: Bilgi.
Köseoğlu, N. (1995). Türk Dünyası tarihi ve Türk Medeniyeti üzerine düşünceler. İstanbul: Ötüken.
Levis, B. (1991). Modern Türkiye’nin doğuşu (Çev. M. Kıratlı). Ankara: Arkadaş.
Milli Eğitim Bakanlığı (MEB). (2018). 2023 Eğitim misyonu. Erişim: http://2023vizyonu.meb.gov.tr/
Mengüşoğlu, T. (1998). İnsan felsefesi. İstanbul: Doğu-Batı.
Richard, H. H. (1972). Organizations: Structure and process. Englewood Cliffs: Prentice-Hall.
Rotzak, T. (1995). Bilincin evrimi (Çev. B. Muhib). İstanbul: İnsan.
Sakaoğlu, N. (2018). Türkiye eğitim tarihi. İstanbul: Alfa.
Tevhid-Tedrisat Kanunu: Yayımlandığı R. Gazete: Tarih: 6/3/1340 Sayı: 63.
Tevhid-Tedrisat Kanunu Sureti: CCA 2-4-8.
Tevhid-i Tedrisat Kanunu’na Göre Okullarda Uygulanacak Esaslar: CCA 142-1-3.
Tevhid-i Tedrisat Kanununa Göre Medaris-i İlmiye İle Darulhilafeler Hakkında Vilayetlere Gönderilen Genelge: CCA 3-27-2.
Yücer, H.M. (2003). Osmanlı toplumunda tasavvuf 19. yüzyıl. İstanbul: İnsan.