Şiir-şair ilişkisinde önemli roller üstlenen anlatıcı, tahkiyeye dayalı eserlerin vazgeçilmez bir unsurudur. Anlatıcının gazel gibi nazım şekillerinde de yer alması ise divan şiirine özgü bir durumdur. Bu makalede tecrit temeline dayanan şairle şiir arasındaki mesafeden yola çıkılarak divan şiirinin kurmaca dünyasında anlatıcının varlığı ve rolü sorgulanmaktadır. Divan şiirinde gelenek-şair etkileşiminden hareketle “anlatıcının tipleşmesi”, “tiplerin anlatıcı konumuna yükselmesi” sonucu ortaya çıkan “genel anlatıcı” ve “anlatıcı tipolojisi” üzerinde durulmaktadır. Bu vesileyle başta Nâbî olmak üzere farklı şairlerin geliştirdiği yeni anlatıcı tiplerine örnekler verilmektedir.

A narrator taking impotant roles in relation with verse and poet is a main part of works based on narration. The fact that narrator takes place in ghazal is a situation peculiar to the Ottoman poetry. This paper investigates the narrator’s properties and its role in the fictitious world of Otoman poetry with the position and relation of verse and poet based on insulation. An emerging “General narrator” and “narrator typology” caused by “becoming narrator type” and “rising of types to narrator position” is examined in this artcile in terms of tradition and poem interaction. In this vein, some samples from Nabi and other poets are given to show the new narrator types.