Bu çalışma Osmanlı finans tarihinde 1860-61 döneminde yaşanan Mires borçlanması sonrası ortaya çıkan ticarî krizi açıklamayı amaçlıyor. Osmanlı hükümetinin bu dış borcu almadaki temel amacı, Galata bankerlerine olan kısa vadeli borçlarını zamanında ödeyebilmektir. Fiyaskoyla birlikte, Osmanlı hükümeti borçlarını ödeyememiş, Galata bankerlerini zincirleme bir şekilde iflâsa sürüklemiştir. Osmanlı Devleti'ni Avrupa finans piyasalarından sağladıkları kısa vadeli kredilerle finanse eden Galata bankerleri, özellikle Rum bankerler, bu piyasalara olan borçlarını ödeyememişlerdir. Kriz Londra ve Marsilya'ya yayılmış, birçok Rum tüccar ödemelerini durdurmuştur. Osmanlı İmparatorluğu ile Batı Avrupa arasındaki ticaret ise durma noktasına gelmiştir. Yaklaşmakta olan ticarî kriz konusunda İstanbul'dan elçilerin erken uyarılarına rağmen Fransa ve İngiltere'nin duruma kayıtsız kalmaları, bunların, özellikle Fransa'nın, ticarî krizin maliyetinden daha çok önemli ekonomik ve politik imtiyazlar sağlamayı arzıı ettiklerini ortaya koymaktadır. Bu kriz aynı zamanda birbirine entegre hâle geldiğinde ekonomilerin nasıl kırılganlaştığinı ve krizlerin bulaşıcı etkisini açıklamada güzel bir örnek sunuyor.

This paper aims to explain the commercial crisis after Mires' credit in the Ottoman financial history that broke out in 1860-61. The main purpose of the Ottoman government in obtaining a credit from Mires was to pay its short term debt to the Galata bankers at maturity. The Ottoman government was unable to pay its debt and dragged the Galata bankers into bankruptcy. Due to the fact that the Galata bankers, Greek houses in particular, fihanced the Ottoman government with short term loans from European markets, they were unable to pay their debt to these markets. The crisis spreaded over London and Marseilles, and many Greek houses stopped payments. The trade between Western Europe and the Ottoman State came to a stop. The fact that the French and British governments were indifferent to the forthcoming commercial crisis with no regard to the warnings of their ambassadors in Istanbul reveals that these governments, the French government in particular, were after more important political and economical interests than preventing this crisis. At the same time, this crisis presents a good example how economies come to fragile position when integrated each other and the contagion effect.