Kaynaklarda genellikle rubâî karşılığında kullanıldığı söylenen “dübeyt” terimi İslâmî edebiyatlarda görülen ve kafiye bakımından aynı olmakla beraber vezin itibarıyla rubâîden ayrılan bir nazım şeklinin adıdır. Fars edebiyatında rubâîden daha önce mevcut olan dübeyt nazım şekli Türk edebiyatında daha ziyade 17. yüzyıldan itibaren görülmeye başlanmıştır. Fars edebiyatında en önemli dübeyt şairi olarak Baba Tahir Uryânî’nin ismi zikredilirken Türk edebiyatında şimdilik Tecellî ve Osman Nevres bu nazım şeklinin en önemli temsilcileri kabul edilebilir. Dübeyt terimi bugüne kadar araştırmacılar tarafından genellikle rubâî karşılığında kullanılan bir terim olarak kabul edilegelmiştir. Bu çalışma ile dübeyt nazım şeklinin ne olduğu, nasıl ortaya çıktığı ve özelliklerinin neler olduğu ortaya konulup dikkatler, rubâîden farklı bir nazım şekli olarak dübeyt üzerine çekilmek istenmiş ve araştırmacılar arasında devam edegelen bu eksik bilginin tamamlan­masına çalışılmıştır..

The term of “Dübeyt” is generally come accross in sources indicating the rubâî form. Though it has the same rhyme with rubâî of Islamic literature, it is a different form of poetry. This dübeyt form is seen even before the rubai form with the Persian literature, where it appears within the Turkish literature during the 17th century. Baba Tahir Uryânî is recalled as a great dübeyt poet of the Persian literature, Tecelli and Osman Nevres are the Turkish represantatives of this form. This study is to shed light upon this dübeyt form, formulate what it is, indicate how it appeared, and what its peculiarities are. With all these, it is set to bring attantions to the difference between the dübeyt form and rubai. This goal will help fill in the gap of misunderstanding the dübeyt form among scholars..